จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 124

เมื่อได้ฟังคำพูดของเสิ่นรั่วชิง เย่อู๋เทียนก็เกิดใจสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

แม่ของลูกรู้ดีว่าพ่อชอบอะไร แถมยังเต็มใจใส่มาให้เขาดูด้วย นี่มันช่าง.....

ทำให้เขามีความสุขเหลือเกิน

ถึงขนาดว่า เย่อู๋เทียนเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวอยากรีบกลับบ้านแล้ว

ทันใดนั้น เสิ่นรั่วชิงและอ้ายเสี่ยวเตี๋ยก็มายืนอยู่ข้าง ๆ เย่อู๋เทียนแล้ว

เย่อู๋เทียนจงใจก้มหน้าดูหนังสือพิมพ์ ราวกับว่าเพิ่งสังเกตเห็นเสิ่นรั่วชิงและอ้ายเสี่ยวเตี๋ย เขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองไปยังทั้งสองอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “ซื้อเสร็จแล้วหรือ ?”

เสิ่นรั่วชิงตอบด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “ยังต้องไปซื้อย่างอื่นอีกหน่อยน่ะ”

เย่อู๋เทียนจงใจถามกลับไป “ของอะไรหรือ ?”

เสิ่นรั่วชิงสูดลมหายใจลึก เบี่ยงหน้าออกพลางพูดออกมาว่า “ของใช้ผู้หญิงน่ะ คุณรอที่นี่เถอะ ไปด้วยดูจะไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่”

เย่อู๋เทียนรู้สึกมีความสุข พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “ได้เลย”

เสิ่นรั่วชิงไม่พูดอะไรอีก เข้าไปยังร้านขายเสื้อผ้าสตรีที่อยู่ถัดไปกับอ้ายเสี่ยวเตี๋ย

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยกอดแขนเสิ่นรั่วชิงอีกครั้ง จากนั้นเขยิบเข้ามาพูดข้างหูของเธออย่างแผ่วเบาว่า “เห เย่อู๋เทียนของเธอน่ะ สรุปแล้วชอบถุงน่องแบบไหนหรือ ? สีอะไร ? ”

เสิ่นรั่วชิงพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำว่า “แล้วเธอจะให้ฉันพูดยังไงเนี่ย”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยหัวเราะคิกคัก “ก็พูดตามจริงน่ะสิ ไม่เป็นไรน่า ฉันแค่อยากรู้ว่าเย่อู๋เทียนของเธอน่ะเร่าร้อนแค่ไหน ดูเขาเมื่อกี้สิ จะแสร้งทำไมกัน ตอนที่มีลูกกับเธอ ก็ทำตัวเรียบร้อยแบบนั้นหรือ ? ฮา ๆ ๆ ๆ อีกนิดฉันก็เกือบจะจินตนาการถึงฉากพวกนั้นได้แล้วล่ะ !”

เสิ่นรั่วชิงจ้องอ้ายเสี่ยวเตี๋ยด้วยหน้าแดงระเรื่อ จากนั้นพูดออกมาด้วยความโมโหว่า “ทำไมเธอเหมือนพวกสาวจิ๊กโก๋เลยเนี่ย ?! ไม่ไหวเลยจริง ๆ !”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยทำปากมุ่ย พูดขึ้นว่า “เธอกำลังดูถูกใครอยู่น่ะ ? เหมือนอะไรกัน ? ฉันน่ะใช่เลย !”

เสิ่นรั่วชิงมองอ้ายเสี่ยวเตี๋ยด้วยความตะลึงงัน พูดออกมาอย่างยอมแพ้ว่า “ไม่ไหวเลยจริง ๆ ! ทำไมรู้สึกว่าหลังจากที่เธอไปเรียนแลกเปลี่ยนกลับมาถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้นะ !”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยกลอกตามองบน “เปลี่ยนอะไรล่ะ ฉันก็แค่รู้สึกว่า ทำไมตอนนี้เธอถึงโตมาได้สวยขนาดนี้นะ ? ทำเอาฉันรู้สึกหวั่นไหวนิดหน่อยแล้วเนี่ย !”

ทันใดนั้นเสิ่นรั่วชิงก็ตบมืออ้ายเสี่ยวเตี๋ย ด้วยความหน้าแดง พลางพูดออกมาอย่างเขยอายว่า “น่ารำคาญ ! ทำไมเธอถึงน่ารำคาญขนาดนี้นะ ! โคตรจะเกลียด !”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยหัวเราะฮิฮิ “เกลียดฉันหรือ ? ฉันสิถึงเกลียดเธอ ! เห็นผู้ชายแล้วลืมเพื่อน ! ที่น่ารังเกียจก็คือผู้หญิงอย่างเธอนั่นแหละ ! ไร้มโนธรรม แต่ก่อนตอนคิดถึงกันเรียกที่รัก มาตอนนี้ไม่ต้องการกันแล้วบอกน่ารำคาญ !”

“........”

เสิ่นรั่วชิงพูดไม่ออก

เย่อู๋เทียนมีหูที่ไม่ธรรมดา ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองคนคุยกัน ในใจยิ่งรู้สึกปั่นป่วน

เสิ่นรั่วชิงต่อหน้าอ้ายเสี่ยวเตี๋ย กับเวลาที่อยู่ต่อหน้าเขา ราวกับว่าเป็นคนละคนกัน.....

แต่ว่า มันค่อนข้างที่จะให้ความรู้สึกสดใหม่อยู่เหมือนกัน

เย่อู๋เทียนเอามือลูบจมูก กำลังคิดอยู่ในใจว่า คืนนี้หลังจากกลับไป ดูท่าเขาควรจะต้องพูดคุยกับเสิ่นรั่วชิงให้รู้เรื่องหน่อย ก่อนหน้านี้เขาทำตัวเรียบร้อยกับเธอมากเกินไป หลังจากนี้จะไม่ทำตัวเรียบร้อยกับเธออีก ลูกก็มีแล้ว จะมาเรียบร้อยอะไรกัน ?

หลังจากผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง เสิ่นรั่วชิงและอ้ายเสี่ยวเตี๋ยก็เพิ่งจะกลับมา

กระเป๋าทั้งใบเล็กใบใหญ่ต่างบรรจุสิ่งของไว้เต็ม

เย่อู๋เทียนเพียงแค่เหลือบมองคร่าว ๆ ก็เห็นแล้วว่าด้านในคือของที่ผู้ชายชอบเป็นพิเศษ

เสิ่นรั่วชิงคิดได้แล้วงั้นหรือ ?

ขณะที่เย่อู๋เทียนกำลังคิดแบบนี้อยู่นั้น อ้ายเสี่ยวเตี๋ยก็หันไปกระซิบข้างหูของเสิ่นรั่วชิงว่า “ฉันกล้าสัญญากับเธอเลยว่า เธอจะต้องฟังฉัน หลังจากนี้เย่อู๋เทียนจะไม่มีทางไปมองผู้หญิงอื่นคนไหนอีกแล้ว ! แน่นอนว่าหลังจากนี้ยังคงต้องลองทดสอบดู ว่าสุดท้ายแล้วเขาจะเหมือนกับผู้ชายคนอื่น ๆ หรือเปล่า !”

เสิ่นรั่วชิงกระซิบถามว่า “ทดสอบยังไงหรือ ?”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยบอก “หลังจากทานข้าวเสร็จก็ไปโรงแรมไง ฉันรู้จักอยู่ที่หนึ่ง ด้านในมีแต่หญิงงาม แถมยังเป็นพวกป่าเถื่อนแบบนั้นด้วย ผู้ชายอย่างเย่อู๋เทียน เพียงแต่เหยียบย่างเข้าไปในโรงแรม ในวินาทีแรกจะต้องถูกรายล้อมด้วยผู้หญิงเหล่านั้นแน่นอน พอถึงตอนนั้น ดูสิว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไง !”

เสิ่นรั่วชิงสบถออกมาเบา ๆ จากนั้นพูดว่า “ไม่เข้าท่าสักนิด ! ทำแบบนี้ มันก็เหมือนฉันผลักผู้ชายของตัวเองออกไปน่ะสิ ? เข้าใจคำว่าเก็บชายหนุ่มไว้ในห้องทองคำหรือเปล่า ! ฉันรู้แล้ว เธอแค่อยากจะทำร้ายฉันนี่เอง !”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยถอนหายใจออกมา จากนั้นพูดขึ้นว่า “เพื่อนเสิ่น ตอนนี้เธอยังไม่รู้จักความร้ายกาจของตัวเธอน่ะสิ ! ที่ฉันทำแบบนี้ ก็เพื่อเธอนั่นแหละ ! แน่นอน ว่าเธอก็มีข้อเสียเหมือนกัน เธอน่ะอ่อนต่อโลกเกินไป เธอจะต้องเรียนรู้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นล่อลวงผู้ชายอย่างไร พอได้เรียนรู้แล้ว ความร้ายกาจของเธอจะต้องเยี่ยมกว่าผู้หญิงคนไหน ๆ แน่นอน ! เธอรู้รึเปล่า ผู้ชายไม่ได้ชอบผู้หญิงที่แค่ออกจากห้องก็เข้าแต่ห้องครัวไม่ใช่หรือ ? เธอชอบคำนี้นี่ งั้นเพลิดเพลินกับมันหน่อยสิ !”

เสิ่นรั่วชิงพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำว่า “ฉันอยากเป็นผู้หญิงดี ๆ !”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยกรอกตาขาว พลางพูดออกมาว่า “ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนดี แต่เธอต้องร้ายพอกับผู้ชายของเธอสิ เรื่องร้าย ๆ แบบนั้นน่ะ ขี้อ้อนแบบร้าย ๆ น่ะ ร้ายแบบนั้น เธอทำได้หรือเปล่า ? ทำไม่ได้ ! ไม่อย่างนั้นเธอไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพอย่างวันนี้หรอก !”

เสิ่นรั่วชิงถามขึ้นว่า “ตอนนี้ฉันเป็นยังไงหรือ ?”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยพูดโดยให้เหตุผลว่า “เธอน่ะมันธรรมดาเกินไป เหมือนกับเมื่อกี้ เธอเพิ่งจะไปซื้อของ ทำไมถึงไม่ให้เย่อู๋เทียนตามมาด้วยล่ะ ? ยังจะหน้าแดงอยู่อีก เธอไม่เคยเข้าใจเลยว่าผู้ชายเขาคิดอะไรอยู่ ! ถ้าฉันเป็นเหมือนเธอตอนนี้ มีเงินแบบเธอ ตอนที่ไปซื้อของร้ายข้าง ๆ ฉันคงเหมาที่ไปแล้วล่ะ จะเหมาไว้ทำไมกันล่ะ ? ก็เข้าไปห้องลองเสื้อกับผู้ชายไงเล่า น่าตื่นเต้นจะตาย !”