จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 167

ถึงแม้เย่อู๋เทียนจะกลั้นขำได้ แต่หยางเฟยเอ๋อร์กลับกลั้นขำไว้ไม่ได้

อีกทั้ง ยังหัวเราะจนตัวโยนอีกด้วย！

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ในงานนิ่งเงียบมาก พอเธอหัวเราะ ก็เป็นจุดสนใจของผู้คนทันที

สีหน้าของหยางเฟยเอ๋อร์ตึงทันที

แต่ยังคงไม่สามารถควบคุมเสียงหัวเราะของตัวเองได้

และเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

“？”

นอกจากเย่อู๋เทียนแล้ว คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ในหัวเต็มไปด้วยคำถาม

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรอ？

อยู่ดีทำไมถึงหัวเราะขนาดนั้น？

เย่อู๋เทียนมองดูหยางเฟยเอ๋อร์ แล้วพูดว่า“หยุดขำได้แล้ว”

หยางเฟยเอ๋อร์กุมท้องหัวเราะฮ่าๆ“ขอโทษทีนะ ฉันควบคุมไม่ได้！”

ถังเลี่ยนมองไปที่หยางเฟยเอ๋อร์

ไม่รู้ว่าทำไม ถึงรู้สึกว่า ที่ผู้หญิงคนนี้หัวเราะขนาดนั้น เป็นเพราะตัวเขาเอง

เขาเปลี่ยนความอับอายเป็นความโกรธ ถังเลี่ยนไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาหายตัวทันที โผล่ขึ้นตรงหน้าของหยางเฟยเอ๋อร์

แต่ขณะที่ถังเลี่ยนกำลังจะทำร้ายหยางเฟยเอ๋อร์ เย่อู๋เทียนก็เริ่มขยับ

ตำแหน่งที่เขาปรากฏตัว ก็คือตรงกลางระหว่างถังเลี่ยนและหยางเฟยเอ๋อร์ อีกทั้งหันหน้าไปทางถังเลี่ยน

จู่ๆเย่อู๋เทียนก็ปรากฏตัวขึ้น ไม่เพียงแต่ทำให้ถังเลี่ยนตกตะลึง

แต่วินาทีต่อมาถังเลี่ยนที่กำลังจะลงมือ เย่อู๋เทียนก็ตบไปที่หน้าของเขาอย่างจัง

“เพี๊ยะ！”

เสียงตบหน้าดังมาก

และการตบครั้งนี้ ทำให้ถังเลี่ยนกระเด็นไปหลายสิบเมตร และกระแทกตกลงพื้น

ต่อมา เย่อู๋เทียนเร่งฝีเท้าราวกับสายลมไล่ตามดวงจันทร์

ไม่รอให้ถังเลี่ยนได้สติ เย่อู๋เทียนก็จับไปที่ไหล่ของเขา หลังจากนั้น……

ราวกับฉาวซิงที่กำลังนั่งอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิด ถูกเฉียนเป่ยเฉินสั่งสอนถังเสี่ยวไป๋ สั่งให้ซ้ายขวา

ปึ้ง！

ปึ้ง！

ปึ้งๆๆ！

เย่อู๋เทียนจับไปที่แขนของถังเลี่ยน แล้วสะบัดทุ่มเขาลงพื้น

หลังจากที่โดนทุ่มลงพื้นแล้ว

เสียงปึ้งก็กลายเป็นเสียงตุ้ม！

ตุ้ม！

ตุ้ม！

ห้องโถงรับแขกโอ่อ่า พื้นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว

ทุกครั้งที่เย่อู๋เทียนจับถังเลี่ยนทุ่มกับพื้น ก็จะเกิดการสั่นสะเทือนทุกเมื่อ ทำให้ทั่วทั้งงานสั่นสะท้าน

ไม่มีใครกล้าแตะต้อง！

ทุ่มไปประมาณสักสี่ห้าครั้ง

เย่อู๋เทียนหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนโหดร้ายลง

เย่อู๋เทียนอยู่ตรงกลาง ทั้งสองข้างทางเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่

สำหรับถังเลี่ยน เขาได้ถูกทุ่มจนสติเลือนราง

แขนที่ถูกเย่อู๋เทียนจับข้างนั้น นิ่มราวกับบะหมี่ ส่วนอื่นๆของร่างกาย ทุกที่ที่มองเห็น ล้วนกำลังเลือดออกอย่างหนัก โดยเฉพาะปาก ที่กระอักเลือดออกมา ไม่หยุด……

ในงาน มันไม่ใช่แค่ความเงียบสงัด

แต่มันทำให้คนหายใจไม่ออก

เย่อู๋เทียนสะบัดถังเลี่ยนทิ้ง เหมือนทิ้งขยะก็ไม่ปาน และพูดกับถังเลี่ยนว่า“ฉันก็คือชายชราลึกลับที่แกกำลังคิดนั่นแหละ ตอนแรกฉันอยากเก็บแกไว้เป็นลูกศิษย์จริงๆ แต่ตอนนี้พอดูๆแล้ว แกรับมือฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ ไร้ประโยชน์จริงๆ สวะอย่างแกเนี่ยนะ ที่เป็นอัจฉริยะของ หลังภูเขาเอ๋อเหมย？”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่อู๋เทียนก็ใช้น้ำเสียงปกติพูดเสริมว่า“ฉันผิดหวังกับแกจริงๆ！โดยเฉพาะประโยคที่แกพูดเมื่อกี้ ที่บอกว่าใช้แรง 70% ต่อกรรับหมัดของฉัน ตอนนี้……ความจริงนายลุกขึ้นมา สู้กับฉันเต็มที่ได้เลยนะ”

พู่!

ถังเลี่ยนกระอักเลือดอีกครั้ง

สมองว่างเปล่า

ราวกับเขาได้กระอักพ่นสมองออกมาด้วย

ช่างเหลือเชื่อจริงๆ

เพราะมันไม่มีเหตุผลเลย คนคนเดียว ทำไมถึงมีพลังทำลายล้างถึงเพียงนี้ได้?

หรือว่าเพราะในมือของเขามีแก่นเหรียญม่วงนั่น?

ได้ยินมานานแล้วว่า ด้านหน้าและด้านหลังของแก่นเหรียญม่วงนั่นพวกเขาทั้งหมดถูกจารึกด้วยศิลปะการต่อสู้แบบลับสุดยอด ตอนนี้ดูเหมือนว่าข่าวลือจะเป็นจริง!