จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 244

คำพูดของเย่อู๋เทียนนี้ ทำเอาจ้าวลี่หน้าจับต้นชนปลายไม่ถูกเอา

จ้าวลี่หน้ากำลังจะพูดอะไรหน่อย เย่อู๋เทียนกลับเปลี่ยนเรื่องพูด บอกว่า “เธอไปสมทบกับคุณครูเหลียนก่อนเถอะ ผมจะไปห้องน้ำหน่อย”

กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน้าประตูทางเข้าสวนนิทรรศการ จิตใจจ้าวลี่หน้ายังหวาด ๆ อยู่ พูดอย่างกังวลว่า “คุณก็ระวังตัวหน่อยนะ ฉันกลัวว่าไอ้เจ้าชุยโจวมู่นั่นจะดักแก้แค้นคุณ！”

เย่อู๋เทียนยักคิ้ว ถามอย่างเรื่อยเปื่อยไปว่า “เธอกับไอ้ชุยโจวมู่นั่น รู้จักมันแค่ไหน？”

จ้าวลี่หน้าพูดว่า “คุณอย่ามองว่าเขาขี้ขลาดกลัวมีเรื่องอย่างที่เห็นเมื่อกี้นะ ความจริงแล้ว มันเป็นคนใจกล้ามาก ทั้งยังโหดร้ายเจ้าเล่ห์ ตอนที่ฉันทำงานที่บริษัทของมัน ก็ได้ยินว่ามีพนักงานสาวหลายคนถูกมันทำปู้ยี่ปู้ยำ แต่ไม่มีใครกล้าโวยวาย ในนั้นยังมีคนหนึ่ง ถูกมันถ่ายคลิป ปล่อยแพร่ออกไปในเน็ทด้วย！”

แววตาเย่อู๋เทียนเยือกเฉียบขึ้นมา พูดว่า “วางใจเถอะ มัน ทำอะไรผมไม่ได้หรอก！สำคัญที่เธอ ช่วงที่ผมยังไม่กลับมา อย่ามีสัมผัสอะไรกับเขาเด็ดขาด！”

จ้าวลี่หน้าผงกหัว พูดว่า “ได้ค่ะ”

เย่อู๋เทียนจึงได้เดินจากไป

และในเวลานั้นเอง ชุยโจวมู่ ก็ได้พาลูกชายของเขา เดินเข้ามาในสวนนิทรรศการ

“คุณฉี！”

ชุยโจวมู่อยู่ไกลไปอีกฟากหนึ่ง ส่งเสียงเรียกเย่อู๋เทียน

เย่อู๋เทียนแปลงโฉมเป็นหน้าตาของฉีเซิงหยาง ฉะนั้นในสายตาของชุยโจวมู่ เย่อู๋เทียนในขณะนี้ ก็คือฉีเซิงหยาง

เมื่อครู่นี้ หลิงซื่อคุนมีคำสั่งแก่ชุยโจวมู่จัดการฆ่าเจ้า “ฉีเซิงหยาง” คนนี้ทิ้ง！

ความจริงเรื่องแค่นี้ไม่เคยได้ให้ชุยโจวมู่ต้องคิดอยู่ในใจเลย

มันก็แค่ฆ่าคนทิ้งสักคนไม่ใช่หรือ？

สำหรับชุยโจวมู่ ก็แค่เหมือนนั่งกินข้าวมื้อปกติ

หลายปีที่ซ่อนตัวอยู่ในประเทศหลง ก็ไม่รู้ฆ่าไปกี่คนแล้ว ทั้งยังถูกฆ่าในสภาพแบบไม่มีร่องรอยให้พบเห็น

พูดได้ว่า หลายปีนี้ที่ชุยโจวมู่เปิดบริษัททำธุรกิจที่เมืองเจียงไห่

ประมาณสามสิบเปอร์เซ็นต์ของการตายโดยอุบัติเหตุ ล้วนเกิดขึ้นด้วยฝีมือของชุยโจวมู่

หาความสนุกกับการฆ่าคน

มันเป็นความเคยชินรายวันของชุยโจวมู่มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

เอาเป็นคำพูดจากใจของเขา การเป็นราษฎรของประเทศเทียนจ้าว ในเมื่อซ่อนตัวเข้ามาอยู่ในประเทศหลง ก็จะต้องทำให้ได้ถึง........

ฆ่าได้มากเท่าไหร่ ก็ให้มากเท่านั้น！

มิฉะนั้นแล้ว การยอมลำบากลำบนทนหลบซ่อนอยู่ในประเทศหลง จะไปมีความหมายอะไร？

เย่อู๋เทียนได้ยินชุยโจวมู่กำลังเรียกเขา มองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาเหยียด ๆ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับใด ๆ

ชุยโจวมู่วิ่งเหยาะ ๆ ไปหาเย่อู๋เทียน ทำกิริยาท่าทีต่ำต้อยพูดว่า “เหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ต้องขอโทษจริง ๆ เป็นความผิดของผมเอง หวังว่าคุณฉี ขอท่านจะได้โปรดเปิดใจอันกว้างไพศาลของท่านด้วย！”

เย่อู๋เทียนมองไปรอบ ๆ

ผู้ปกครองจำนวนไม่น้อย อีกทั้งลูกหลานของพวกเขา ได้ทยอยกันเข้ามาจากข้างนอกแล้ว

เย่อู๋เทียนมีความตั้งใจจะฆ่าชุยโจวมู่

แต่ก็ต้องคำนึงถึงสภาพแวดล้อมโดยรวม......

เย่อู๋เทียนยิ้มให้ ถามว่า “ผมจะไปห้องน้ำ คุณจะไปมั้ย？”

ชุยโจวมู่หยุดชะงักนิด ทำท่าเก้อหน่อยหนึ่ง “ผมไม่ครับ ท่าน....ท่านไปก่อนเถอะครับ”

เย่อู๋เทียนทำยักไหล่ พูดว่า “ก็ได้ งั้นคุณรอที่นี่ก่อน วันนี้ผมจะให้คุณขอโทษผมให้พอใจ”

ชุยโจวมู่ยังคงแขวนรอยยิ้มท่าทีต่ำต้อยนั้นไว้บนใบหน้า

แต่ในใจ เต็มไปด้วยพิษอาฆาต

ขอโทษ？

ให้กูขอโทษมึง？

เฮอะ ๆ

กูนี่แหละจะขอโทษมึง

เพราะ

ทุกครั้งที่กูฆ่าคนในประเทศหลงคนหนึ่ง ก่อนที่มันจะตาย กูก็จะต้องกล่าวคำขอโทษกับมัน

นี่มันเป็นมารยาทตามธรรมเนียมปฏิบัติของประเทศเทียนเจ้าของพวกเรา！

เย่อู๋เทียนมองลึก ๆ ที่ชุยโจวมู่ ไม่ได้พูดอะไรกับเขามาก หันเดินไปในทางเข้าไปห้องน้ำ

ที่แท้แล้ว เย่อู๋เทียนเดินออกไปจากสวนนิทรรศการ

ในเวลาขณะนั้น หลิงซื่อคุน ได้จัดการยัดหลิงฟ่างเข้าไปในรถสปอร์ตคันหนึ่ง

หลิงซื่อคุนนั่งขับรถ มุ่งหน้าเข้าใจกลางเมืองเจียงหนาน

ภายในรถเปิดเพลงของประเทศเทียนเจ้า

หลิงซื่อคุนเคาะนิ้วบนพวงมาลัยรถตามจังหวะเพลง ในใจใช้ความคิด

พรุ่งนี้ จะใช้วิธีแบบไหน จะทำยังไงในการทรมานหยางเฉินให้ตาย

เชือดเนื้อเถือหนัง？

หรือว่า.......

เอากลับไปบ้านตระกูลหลิง จับโยนลงไปในบ่องู？

คิดแล้วช่างลำบากใจจริง ๆ！

แต่ขณะที่หลิงซื่อคุนกำลังคิดอยู่นั้น รถที่เขาขับอยู่ เกิดเสียการทรงตัวขึ้นมาในฉับพลัน

เสียหลักพุ่งเข้าข้างทางกะทันหัน

เกิดจากยางระเบิด！

หลิงซื่อคุนบังคับรถหยุดได้ ความโกรธพลุ่งขึ้นเต็มหน้า แต่กำลังคิดจะเปิดประตูออกไปดูสภาพยางล้อ ก็เห็นที่นอกหน้าต่างรถ มีเงาคนร่างสูงตระหง่านปรากฏขึ้นในทันใด

ไม่ใช่เย่อู๋เทียนแล้วจะเป็นใคร？

แต่ที่สายตาของหลิงซื่อคุนเห็นนั้น เย่อู๋เทียน ไม่ใช่เย่อู๋เทียน แต่เป็นฉีเซิงหยาง

หลิงซื่อคุนชะงักในตอนแรก จากนั้นก็จะชักดาบอ่อนที่เหน็บอยู่ข้างเอวออกมาในทันที

แต่สายไปเสียแล้ว！

เย่อู๋เทียนยื่นมือจี้นิ้วเข้าใส่ สกัดเข้าไปตรงจุดชีพจรใหญ่บริเวณลำคอ