จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 394

พูดคำพูดนี้ออกมา แววตาของเย่อู๋เทียน เปลี่ยนดูหนาวเยือกดั่งมาจากนรกแดนน้ำแข็ง

ส่วนคำพูดของหานวี่เซียวนี้ฟังเข้าหูเฉิงเฟยหูไปนั้น เฉิงเฟยหู ผวาวาบตัวแข็งอยู่กับที่！

ลูกตาทั้งสองข้าง เหมือนลูกกระพรวนเลือดสองลูก แทบทะลักล้นออกมานอกเบ้าในฉับพลัน！

เฉิงเฟยหูยังไงก็คิดไม่ถึง！

หานวี่เซียวที่เขาเห็นว่าเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิตเขาได้ตรงข้างหน้านี้ อยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียน......

กลับเรียกตัวเองว่าบ่าว

นี่.........

เย่อู๋เทียนจะน่าสะพรึงกลัวไปถึงขนาดไหน？

ก็แม้กระทั่งหานวี่เซียวที่เหมือนเซียนเทพ อยู่ต่อหน้าเขายังเรียกตัวเองเป็นบ่าว？

เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว

ตัวเขาเองนี้ คืนนี้คงหนีไม่พ้นตายแน่แล้วหรือ？

แต่ในขณะที่เฉิงเฟยหูกำลังคิดเรื่องที่น่ากลัวอยู่นั้น

หานวี่เซียวที่คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ ตัวเขานั้น คงกลัวเย่อู๋เทียนจะโกรธ

โขกหัวลงกับพื้น

ส่งเสียงเหมือนผีเปรต！

“ชิงตี้！ขอท่านชิงตี้โปรดอภัยบ่าวด้วย！”

“วิทยายุทธของบ่าวนี้ ยังไม่สมควรต้องถึงกับให้ท่านทำลายทิ้งนะครับ！”

“บ่าวขอสาบาน สาบานอย่างขอให้มีอันเป็นไปร้ายแรง！”

“ชีวิตฉันที่เหลือนี้ ได้จากท่านชิงตี้ที่เปรียบดั่งพ่อแม่ที่ให้ชีวิตใหม่！”

“แม้นท่านชิงตี้มีคำสั่ง บ่าว ให้ไปตายก็ไม่ถอย！”

“ยังมี ท่านชิงตี้โปรดดู หัวสี่หัวที่บ่าวหิ้วมานี้ ต่างก็เป็นพี่น้องสายสกุลของหานจื่อฉี！”

“พวกเขาก่อกรรมทำเข็ญมากมาย ทำร้ายชายข่มเหงหญิง โทษตายก็ยังไม่สาสม！”

“บ่าวจึงได้จัดการสังหารทิ้งหมด！”

“ฆ่าทิ้งหมด！”

โอ้พระคุณจะรู้มั้ยว่าหานวี่เซียวน่าสะพรึงกลัวขนาดไหนเวลานี้

เย่อู๋เทียนเพียงแต่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา

ไม่พูดไม่จา

ก็ทำให้เขาผวาเกือบตาย

เหตุเพราะว่า หานวี่เซียวรู้ดีถึงความน่ากลัวของเย่อู๋เทียน

ไม่เพียงมองหานจื่อฉีกับหานปู้กางเหมือนแค่มดปลวก！

ต่อให้กัวโพ่จวิน มาเจอกันต่อหน้ากับเขา ก็ยังต้านรับไม่ได้แม้แค่กระบวนท่าเดียว！

ถึงเวลานาทีนี้ หานวี่เซียวไม่กล้าคิดแล้วว่าเย่อู๋เทียนฝึกพลังฝีมือไปถึงขั้นไหนแล้ว！

เพียงเห็นชัดเจนที่จุดนี้ว่า

ต่อหน้าเย่อู๋เทียน ไม่ว่าผู้แข็งแกร่งเชิงวิทยายุทธหน้าไหน ล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

ไปดูเฉิงเฟยหูอีกที

ด้วยเหตุที่หานวี่เซียวกำลังลนลานลุกลี้ลุกลนจัดเอาหัวคนสี่หัวที่เขลอะไปด้วยเลือดให้เย่อู๋เทียนดู

ฉับพลันนั้นเอง.......

เฉิงเฟยหูดูเหมือนจะตกใจจนเซ่อไปแล้ว

เส้นประสาทที่ตึงเครียดจัด ทันใดนั้น ก็ขาดไป！

ถึงแม้ไม่ถึงกับช็อกตาย

แต่สภาพก็ไม่ผิดอะไรกับคนตาย

คุกเข่าอยู่กับพื้น

นิ่งทื่อไม่ขยับ

ตาแข็งทื่อไม่กะพริบ

ทื่อแข็งไปเฉย ๆ อยู่กับที่

ในสมอง..........

ว่างโล่ง..............

เย่อู๋เทียนสังเกตุเห็นสภาพของเฉิงเฟยหู ก็เลยไม่ไปใส่ใจอีก

แต่หันมองหานวี่เซียวที่คุกเข่าโขกหัวขอให้อภัยอยู่

พูดเสียงเรียบ ๆ

“ตั้งแต่นี้ต่อไป หากไม่ได้รับคำสั่งจากฉัน คุณ ห้ามออกจากวิลล่าว่อหลงแม้แต่ก้าวเดียว！”

หานวี่เซียวได้ยินคำสั่งมาดังนี้ เหมือนได้รับอภัยโทษครั้งใหญ่

น้ำตาผู้เฒ่าไหลพราก โขกหัวถี่ยังกับตำพริกกระเทียม！

“ขอบพระคุณท่านชิงตี้！ขอบพระคุณท่านชิงตี้มากครับ！”

เย่อู๋เทียนก็ไม่ได้ใส่ใจกับหานวี่เซียวอีก หันไปมองเฉิงโม่หนง ออกเสียงเตือนเรียบ ๆ

“ไปกันเถอะ กลับไปจัดเตรียมสัมภาระ ตามฉันไป เราจะไปเขาเอ๋อเหมยกัน！”

เฉินโม่หนงมองเย่อู๋เทียนอย่างไม่แน่ใจ

ถามเสียงสั่นเครือ

“คุณแน่ใจจริง ๆ หรือ พ่อเลี้ยงของฉัน อยู่ที่เขาเอ๋อเหมย？”

เย่อู๋เทียนยกมือขึ้นลูบผมสลวยของเฉิงโม่หนง แล้วถามกลับ

“ฉันเคยโกหกเธอเมื่อไหร่หรือ？”

เฉิงโม่หนงขยับปากที่ซีดขาวจะพูด แต่ที่สุดก็ไม่มีข้อสงสัยอะไรจะถาม

เพราะ.....

อย่างที่เย่อู๋เทียนพูด

เขา แต่ไหนแต่ไรมายังไม่เคยโกหกอะไรหล่อนเลย

ในเมื่อเขาพูด

สือหย่งยังมีชีวิตอยู่

ถ้างั้น สือหย่งก็ต้องยังมีชีวิตอยู่แน่นอน

สำหรับค่ำคืนนี้ของเฉิงโม่หนง

ชั่วชีวิตนี้ไม่มีวันลืม！

เริ่มจากถูกเฉิงเฟยหูกับเฉิงจิ้นซองพามาวิลล่าว่อหลง พวกเขาจะพาหล่อนมาขายเป็นให้เมียน้อยแก่หานจื่อฉี

พอมาถึงที่นี่กลับได้เห็น

หานจื่อฉี.......