จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 396

กัวจื่อจู๋ตอบ

“ยาเม็ดเสวียนเมี่ยว อาศรมหวินซีแห่งตี้ตู ！”

“ยาเม็ดนี้ มีแต่เจ้าอาศรมหวินซีคนเดียวเท่านั้นที่ปรุงขึ้นได้ เป็นของวิเศษใช้แก้พิษในแวดวงยุทธจักร！”

หลี่หานหูหยีตาทั้งคู่ลง พึมพำพูดกับตัวเอง

“อาศรมหวินซี หลายปีก่อน ก็มีได้ยินอยู่ รู้สึกกับสถานที่ที่นั้น มีส่วนเกี่ยวข้องกันอย่างลึกซึ้ง！”

“อีกทั้ง อาศรมหวินซีนั้น กับวัดอี่เซียนของเรานี้ ดูเหมือนจะเป็นสายสาแหรกเดียวกัน？”

กัวจื่อจู๋หลับตาลงทั้งคู่

พูดเสียงเรียบ ๆ

“มิผิด！”

“ปีนั้น หานจื่อเซียนที่เข้าวัดอี่เซียนของเราได้ ดูผิวเผินเป็นการให้เกียรติแก่ตระกูลหานเผ่าโบราณ แท้ที่จริง เป็นเพราะอาศรมหวินซี！”

หลี่หานหูแค่นหัวเราะ

“เคยได้ยินแม่ท่านพูดไว้ เจ้าอาศรมหวินซี เคยเป็นศัตรูคู่อาฆาตของท่านเลยทีเดียว”

“ถึงขนาด ยังมีชีวิตอีกได้！”

กัวจื่อจู๋ตัดบทอย่างไม่สบอารมณ์

“เรื่องเก่าล่วงเลยไปนาน ไม่ต้องถามให้มากเรื่อง ฉันเหนื่อยมากแล้ว อย่ากวนใจฉันอีก！”

หลี่หานหูแค่นหัวเราะอีกครั้ง

“มีเรื่องหนึ่ง จำเป็นที่ต้องบอกให้ท่านทราบ”

กัวจื่อจู๋ยังไม่ได้เอ่ยปากพูด

หลี่หานหูก็พูดต่อ

“ลูกสาวของท่านคนนั้น ดูเหมือนก็อยู่ที่ตี้ตู！”

กัวจื่อจู๋ลืมตาขึ้นทั้งคู่ เขม้นจ้องไปที่หลี่หานหู สายตาแฝงไปด้วยแววฆ่า

หลี่หานหูดูเหมือนไม่แยแสกับการข่มขู่ของกัวจื่อจู๋

ยิ่งกว่านั้นยังเอื้อมมือไปวางไว้บนหลังมือกัวจื่อจู๋

พูดเสียงเบา ๆ

“วางใจเถอะ ฉันรู้ดีว่ากฎเหล็กของวัดอี่เซียนเข้มงวดมาก！”

“เรื่องนี้ ฉันรู้ดี แต่ฉันจะไม่พูด โดยเฉพาะ จะไม่บอกกับแม่ของฉัน”

ไม่คิดว่าอะไรเกิดขึ้น พอคำพูดนี้จบ

ผลัวะ！

กัวจื่อจู๋เงื้อมือขึ้นในฉับพลัน ตบใส่บ้องหูหลี่หานหูไปฉาดหนึ่ง

“ไอ้พวกต่ำทราม！”

“แกมันก็ไอ้เลือดชั่วตัวหนึ่งที่วัดอี่เซียนของฉันเก็บมาเลี้ยง”

“แกจะเทียบเพชฌฆาตเจียงยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ！”

“กลับกล้ามาใช้วาจาสามหาวเยี่ยงนี้กับฉัน！”

หลี่หานหูถูกกัวจื่อจู๋ตบใส่ไปทีหนึ่ง สีหน้ากลับไม่มีอาการโกรธเคืองแต่อย่างใด

กลับดูเริงร่ายิ่งขึ้น

“ถึงแม้ไม่สามารถทำอะไรอย่างมนุษย์ แต่ถึงยังไงก็เป็นมนุษย์！”

“ชอบท่าน ผิดด้วยหรือ？”

สีหน้ากัวจื่อจู๋แปรปรวนกลับไปกลับมาอย่างบอกไม่ถูก

นานอยู่พักใหญ่

จึงได้พูดออกมาว่า

“ไปครั้งนี้ มีสามเรื่อง เรื่องที่หนึ่ง ขอเห็นกับตาว่าหานจื่อเซียนตายแล้วจริง เรื่องที่สอง เข้าไปในวิลล่าว่อหลงอันเป็นที่ตั้งของตระกูลหานเผ่าโบราณ เอาสำเนาแผ่นหินสมบัติมา เรื่องที่สาม จัดการลากตัวไอ้ลูกคนสำส่อนเย่อู๋เทียนมา จับมันกลับไปวัดอี่เซียน ประหารโดยการเชือดเนื้อเถือหนังให้ตาย！”

หลี่หานหูยักไหล่ ไม่ได้คิดใส่ใจ ถามไปว่า

“หลังจากทำสามเรื่องนี้แล้วเสร็จหละ？”

กัวจื่อจู๋พูด

“ได้ไปอยู่ในจวนพักของฉัน เป็นคนเฝ้าข้างมุ้ง”

หลี่หานหูยิ้ม

“ใฝ่ฝันในตำแหน่งผู้รับใช้ข้างมุ้งนี้ นานมาแล้ว”

กัวจื่อจู๋ใช้ความรู้สึกขยะแขยงมองหลี่หานหู ถามด้วยน้ำเสียงหนาวเยือก

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันมีลูกสาวอยู่คนหนึ่ง？”

หลี่หานหูตอบ

“ที่นอกทางเข้าเขาเอ๋อเหมย ฉันมีสายอยู่ที่นั่นคนหนึ่ง ชื่อ สือหย่ง”

กัวจื่อจู๋สดุ้งเฮือกพูดไปว่า

“ไปตี้ตูในครั้งนี้ ฉันยังจะไปพบคนคนหนึ่ง คนคนนี้ เป็นพี่ชายฉัน กัวโพ่จวิน เขาก็รู้ว่าฉันเคยคลอดลูกสาวคนหนึ่ง！”

หลี่หานหูยักไหล่

“ถ้างั้น ฉันจะจัดการฆ่าเขาทิ้งซะ！”