จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 396
กัวจื่อจู๋ตอบ
“ยาเม็ดเสวียนเมี่ยว อาศรมหวินซีแห่งตี้ตู ！”
“ยาเม็ดนี้ มีแต่เจ้าอาศรมหวินซีคนเดียวเท่านั้นที่ปรุงขึ้นได้ เป็นของวิเศษใช้แก้พิษในแวดวงยุทธจักร！”
หลี่หานหูหยีตาทั้งคู่ลง พึมพำพูดกับตัวเอง
“อาศรมหวินซี หลายปีก่อน ก็มีได้ยินอยู่ รู้สึกกับสถานที่ที่นั้น มีส่วนเกี่ยวข้องกันอย่างลึกซึ้ง！”
“อีกทั้ง อาศรมหวินซีนั้น กับวัดอี่เซียนของเรานี้ ดูเหมือนจะเป็นสายสาแหรกเดียวกัน？”
กัวจื่อจู๋หลับตาลงทั้งคู่
พูดเสียงเรียบ ๆ
“มิผิด！”
“ปีนั้น หานจื่อเซียนที่เข้าวัดอี่เซียนของเราได้ ดูผิวเผินเป็นการให้เกียรติแก่ตระกูลหานเผ่าโบราณ แท้ที่จริง เป็นเพราะอาศรมหวินซี！”
หลี่หานหูแค่นหัวเราะ
“เคยได้ยินแม่ท่านพูดไว้ เจ้าอาศรมหวินซี เคยเป็นศัตรูคู่อาฆาตของท่านเลยทีเดียว”
“ถึงขนาด ยังมีชีวิตอีกได้！”
กัวจื่อจู๋ตัดบทอย่างไม่สบอารมณ์
“เรื่องเก่าล่วงเลยไปนาน ไม่ต้องถามให้มากเรื่อง ฉันเหนื่อยมากแล้ว อย่ากวนใจฉันอีก！”
หลี่หานหูแค่นหัวเราะอีกครั้ง
“มีเรื่องหนึ่ง จำเป็นที่ต้องบอกให้ท่านทราบ”
กัวจื่อจู๋ยังไม่ได้เอ่ยปากพูด
หลี่หานหูก็พูดต่อ
“ลูกสาวของท่านคนนั้น ดูเหมือนก็อยู่ที่ตี้ตู！”
กัวจื่อจู๋ลืมตาขึ้นทั้งคู่ เขม้นจ้องไปที่หลี่หานหู สายตาแฝงไปด้วยแววฆ่า
หลี่หานหูดูเหมือนไม่แยแสกับการข่มขู่ของกัวจื่อจู๋
ยิ่งกว่านั้นยังเอื้อมมือไปวางไว้บนหลังมือกัวจื่อจู๋
พูดเสียงเบา ๆ
“วางใจเถอะ ฉันรู้ดีว่ากฎเหล็กของวัดอี่เซียนเข้มงวดมาก！”
“เรื่องนี้ ฉันรู้ดี แต่ฉันจะไม่พูด โดยเฉพาะ จะไม่บอกกับแม่ของฉัน”
ไม่คิดว่าอะไรเกิดขึ้น พอคำพูดนี้จบ
ผลัวะ！
กัวจื่อจู๋เงื้อมือขึ้นในฉับพลัน ตบใส่บ้องหูหลี่หานหูไปฉาดหนึ่ง
“ไอ้พวกต่ำทราม！”
“แกมันก็ไอ้เลือดชั่วตัวหนึ่งที่วัดอี่เซียนของฉันเก็บมาเลี้ยง”
“แกจะเทียบเพชฌฆาตเจียงยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ！”
“กลับกล้ามาใช้วาจาสามหาวเยี่ยงนี้กับฉัน！”
หลี่หานหูถูกกัวจื่อจู๋ตบใส่ไปทีหนึ่ง สีหน้ากลับไม่มีอาการโกรธเคืองแต่อย่างใด
กลับดูเริงร่ายิ่งขึ้น
“ถึงแม้ไม่สามารถทำอะไรอย่างมนุษย์ แต่ถึงยังไงก็เป็นมนุษย์！”
“ชอบท่าน ผิดด้วยหรือ？”
สีหน้ากัวจื่อจู๋แปรปรวนกลับไปกลับมาอย่างบอกไม่ถูก
นานอยู่พักใหญ่
จึงได้พูดออกมาว่า
“ไปครั้งนี้ มีสามเรื่อง เรื่องที่หนึ่ง ขอเห็นกับตาว่าหานจื่อเซียนตายแล้วจริง เรื่องที่สอง เข้าไปในวิลล่าว่อหลงอันเป็นที่ตั้งของตระกูลหานเผ่าโบราณ เอาสำเนาแผ่นหินสมบัติมา เรื่องที่สาม จัดการลากตัวไอ้ลูกคนสำส่อนเย่อู๋เทียนมา จับมันกลับไปวัดอี่เซียน ประหารโดยการเชือดเนื้อเถือหนังให้ตาย！”
หลี่หานหูยักไหล่ ไม่ได้คิดใส่ใจ ถามไปว่า
“หลังจากทำสามเรื่องนี้แล้วเสร็จหละ？”
กัวจื่อจู๋พูด
“ได้ไปอยู่ในจวนพักของฉัน เป็นคนเฝ้าข้างมุ้ง”
หลี่หานหูยิ้ม
“ใฝ่ฝันในตำแหน่งผู้รับใช้ข้างมุ้งนี้ นานมาแล้ว”
กัวจื่อจู๋ใช้ความรู้สึกขยะแขยงมองหลี่หานหู ถามด้วยน้ำเสียงหนาวเยือก
“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันมีลูกสาวอยู่คนหนึ่ง？”
หลี่หานหูตอบ
“ที่นอกทางเข้าเขาเอ๋อเหมย ฉันมีสายอยู่ที่นั่นคนหนึ่ง ชื่อ สือหย่ง”
กัวจื่อจู๋สดุ้งเฮือกพูดไปว่า
“ไปตี้ตูในครั้งนี้ ฉันยังจะไปพบคนคนหนึ่ง คนคนนี้ เป็นพี่ชายฉัน กัวโพ่จวิน เขาก็รู้ว่าฉันเคยคลอดลูกสาวคนหนึ่ง！”
หลี่หานหูยักไหล่
“ถ้างั้น ฉันจะจัดการฆ่าเขาทิ้งซะ！”
กัวจื่อจู๋แค่นหัวเราะเสียงเยือก
“อาศัยคุณนี่นะ？”
หลี่หานหูพูดกับเสียงหัวเราะ
“ในโลกนี้นอกจากกัวเถาจือ ไม่มีใครอีกแล้ว ที่จะสู้กับฉันได้！”
“ฉัน คิดฆ่าใคร ก็ฆ่าใครคนนั้น！”
“ยมบาลก็ยากที่จะขวางฉันได้！”
กัวจื่อจู๋แค่นหัวเราะเสียงเชอะ
“ฉันกลับได้ยินมาว่า คุณเย่อู๋เทียน ในวงสังคมโลก มีฉายาอยู่อัน เรียกว่า เจ้ายมบาลชิงตี้！”
หลี่หานหูยิ้ม
“ก็แค่พวกมดปลวก！”
กัวจื่อจู๋ทำหยีตา ยิ้มสวยขนาดสยบไม้งาม
“หวังนะ หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง！”
หลี่หานหูยิ้มอย่างเดิม
“ท่านพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปเตรียมเหล้าให้ท่าน เหล้าฉลองชัย！”
กัวจื่อจู๋ไม่พูดอะไรต่ออีก
อีกด้านหนึ่ง
ที่ ตี้ตู
เย่อู๋เทียนก็ได้กลับมาที่บ้านแล้ว
เห็นคนที่เสิ่นรั่วชิงบอกว่าบาดเจ็บสาหัสนั้น ที่แท้คือแม่บังเกิดเกล้าของเขาเอง
สีหน้าเปลี่ยนอย่างหนัก
รีบตรงเข้าไปหา ตรวจชีพจรให้หานจื่อเซียนทันที
เพียงชั่วครู่เดียว
เย่อู๋เทียนก็รู้ได้ถึงสภาพความเป็นจริงของหานจื่อเซียนว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว
สีหน้า เยือกเป็นน้ำแข็งก็ไม่ปาน
ทำเอาบรรยากาศทั้งบ้านหลังเก่าแก่นั้น ก็เหมือนตกลงไปอยู่ในหุบเหวน้ำแข็ง
เย่อู๋เทียนจี้นิ้วไปที่หว่างคิ้วหานจื่อเซียน
ส่งกระแสปราณอันบ้าคลั่ง ฉีดส่งเข้าไป
หานจื่อเซียน
ตื่นขึ้นมา
เย่อู๋เทียนมองพิศดูหน้าตาที่แท้จริงของหานจื่อเซียน จิตใจสับสนว้าวุ่นไปอย่างมาก
แต่ก็ได้ชิงเอ่ยปากถามไปก่อนว่า
“คุณแม่ ใครกันที่เหี้ยมโหดขนาดนี้ ทำร้ายท่านอย่างเลวร้ายเช่นนี้？”
หนึ่งคำที่เรียกคุณแม่
ฟังเข้าไปในโสตประสาทของหานจื่อเซียน
ตาแดงน้ำตาไหลพราก
แต่ หานจื่อเซียนไม่ได้สนใจอะไรมากกลับพูดออกมาประโยคหนึ่ง
“ส่งแม่ไปเขาหวินหลานที่อยู่ชายขอบตะวันออกของตี้ตู ที่อาศรมหวินซี หลังจากนั้น นายต้องหนีไป เก็บตัวหลบลี้ให้หายเงียบไปเลย！”
เย่อู๋เทียนกัดฟันเคียด ไม่พูดไม่จา
จู่ ๆ ก็หันตัวกลับเดินออกไป
ชั่วครู่เดียว ก็เดินกลับมา
ในมือ กลับมียาเม็ดลูกกลอนเม็ดหนึ่ง
หลังจากนั้น สั่งงานกับซูชิงหลวนที่อยู่ในที่นั้น
“หลวนเอ๋อ ไปเอาล่วมยามาก่อน แล้วถอดผ้าของแม่ฉันออก เอายาเม็ดนี้ ฝังเข้าไปในชีพจรหลัก ด่วนทันที！”
ซูชิงหลวนไม่พูดอะไรแม้สักคำ รีบเข้าไปที่ห้องอีกห้องหนึ่งเอาล่วมยามา
หานจื่อเซียนมองไปที่ยาลูกกลอนที่ถือในมือเย่อู๋เทียนด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ
“ยาเม็ดเสวียนเมี่ยว”
ตื่นใจเป็นอย่างที่สุด
“ยาเม็ดเสวียนเมี่ยว？คุณ คุณไปได้มายังไง？”
เย่อู๋เทียนตอบชี้แจงไปง่าย ๆ
“ยาลูกกลอนแก้พิษธรรมดาเท่านั้น ปีนั้นตอนที่ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเก่า ๆ หลังนี้ ลูกก็ได้ใช้เวลาว่างประกอบขึ้นมา ถึงแม้จะเก็บหลายปีแล้ว น่าจะยังมีฤทธิ์ยาอยู่！”
พูดคำพูดนี้ออกมา ฟ้าเท่านั้นจะรู้ว่าหานจื่อเซียนตื่นใจจนสะท้านขนาดไหน
ยาเม็ดเสวียนเมี่ยว........
ยาลูกกลอนแก้พิษธรรมดา ๆ ？
แล้วยังเป็นของลูกตัวเอง ใช้เวลาว่าง ๆ ทำขึ้นมาแค่นั้นเอง？
อะไรกันนี่...........
หรือเรากำลังอยู่ในฝัน？
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...