จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 397

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดกระจายออกมาจากใจเหมือนหัวใจถูกกรีดบาดและเหมือนปอดกำลังถูกกระชากจะให้ฉีกขาด 

ความเจ็บปวดนี้ เหมือนฝูงมดนับหมื่นกำลังรุมตอมกัดหัวใจ！

หานจื่อเซียน เริ่มเจ็บจนหน้าขาวซีด ค่อย ๆ เข้มขึ้นจนเป็นแบบช้ำเลือดช้ำหนอง！

เวลานาทีนี้ หานจื่อเซียนถึงขนาดว่าจะยกมือขึ้นมากุมอกที่เจ็บปวดยังไม่มีแรง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะพูดอะไรก็พูดไม่ออกเลย

เย่อู๋เทียนเห็นสภาพดังนี้

ใจรุ่มร้อนเหมือนถูกเผา！

รีบอุ้มหานจื่อเซียนขึ้นมา เดินเข้าไปในห้องนอน

ตามด้วย จัดการมอบหานจื่อเซียนให้ซูชิงหลวน

ซูชิงหลวนติดตามเย่อู๋เทียนเข้าอยู่ในกองทัพ นอกจากเรียนรู้ด้านวิทยายุทธรอบตัวแล้ว ก็ได้รับการถ่ายทอดวิชาด้านการแพทย์จากเย่อู๋เทียนโดยตรง！

จัดการฝังยาเม็ดเสวียนเมี่ยวเข้าในเส้นชีพจรหลัก

ให้ถูกเลือดจากหัวใจฉีดชะ！

ฤทธิ์ยา ก็จะละลายเข้ากับเลือดในร่างกายได้อย่างรวดเร็ว！

เรื่องนี้สำหรับซูชิงหลวนแล้ว ทำได้เหมือนจับวาง

ไม่นานนัก หานจื่อเซียนก็มีอาการเหมือนได้รับยาสลบ หลับตาลงอย่างสงบอีกครั้ง

มองดูหานจื่อเซียนที่นอนหลับอย่างสนิทแล้ว เย่อู๋เทียนสติเลื่อนลอย

คิดยังไงก็คิดไม่ออก

ตัวเอง ทำไมได้พบกับแม่แท้ ๆ ของตัวเองได้รวดเร็วขนาดนี้

แต่ สภาพการณ์ก็เป็นอย่างที่เห็นจริง ๆ！

แม่บังเกิดเกล้าของตัวเอง！

ชีวิตแขวนอยู่กับเส้นด้าย！

หายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง เย่อู๋เทียนพยายามฝืนระงับอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงในใจ ใช้เสียงเบา ๆ สั่งการกับซูชิงหลวน

“ชีพจรเส้นหลักของแม่ฉัน อ่อนแอมากถึงสุด ๆ แล้ว แม้ว่าได้ฝังยาเม็ดเสวียนเมี่ยวในนั้นแล้ว หล่อนน่าจะยังอยู่ในอันตราย อีกอย่าง กับยาเม็ดเสวียนเมี่ยวที่เหลือเพียงเม็ดเดียวนี้ ให้ความหวังได้ไม่มาก ถึงยังไงก็เก็บไว้อยู่หลายปีแล้ว ฉะนั้น ฉันจะต้องไปที่วิลล่าว่อหลงสักเที่ยว ที่คลังของวิเศษของตระกูลหานเผ่าโบราณ นอกจากมียาเม็ดเสวียนเมี่ยวอยู่เม็ดหนึ่งแล้ว ยังมียาทะลวงชีพจรอีกเม็ดหนึ่ง จะใช้เป็นประโยชน์อย่างใหญ่หลวง！”

ซูชิงหลวนผงกหัวอย่างหนักแน่น

เผยอปากออกเสียงเบา ๆ

“อาปาอาปาอาปา......”

คงมีความหมายประมาณว่า ขอให้เย่อู๋เทียนวางใจไปเถอะ หล่อนรับรองว่าจะรักษาชีวิตของหานจื่อเซียนไว้ให้เต็มร้อย！

เย่อู๋เทียนไม่ได้พูดอะไรอีก รีบออกจากห้องนอน

เสิ่นรั่วฉิงที่อยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าร้อนรุ่ม

“ให้ฉันไปกับคุณดีไหม？”

เย่อู๋เทียนตอบด้วยเสียงนุ่มนวล

“รออยู่บ้านเถอะนะ”

พูดจบ เย่อู๋เทียนย้อนกลับไปที่วิลล่าว่อหลงอีกครั้ง

เป็นเรื่องที่ดี ในตระกูลหานเผ่าโบราณ ก็ยังมีตัวยาสองตัวนี้อยู่！

เป็นที่แน่นอนว่า นอกจากยาเม็ดเสวียนเมี่ยวกับยาทะลวงชีพจรแล้ว

เย่อู๋เทียนก็ยังมีวิธีอื่นอีก ที่จะทำให้หานจื่อเซียนผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปได้！

ทว่า หากจะใช้วิธีอื่นดังกล่าว........

ก็จะเป็นการทำให้หานจื่อเซียนต้องรับทุกข์ทรมานมาก

วิธีนั้นฤๅ

เรียกว่าเข็มผีกดชีพจร！

ในขณะใช้เข็ม ความเจ็บปวดที่ตามมา เปรียบได้กับกรีดเนื้อขูดกระดูก！

ถึงแม้ส่วนลึกในใจของเย่อู๋เทียน ไม่มากก็น้อยที่มีความเคืองใจกับแม่บังเกิดเกล้าอยู่บ้าง

แต่........

ชีวิตของแม่ผู้ให้กำเนิดนี้แขวนอยู่กับด้ายเส้นเดียวเท่านั้น

เย่อู๋เทียน จะยอมทำใจได้ยังไงที่จะให้หานจื่อเซียนที่มีชีวิตอยู่กับแค่เส้นด้าย จะต้องรับทุกข์ทรมานเพิ่มขึ้นอีก？

ในเวลาเดียวกันกับที่เย่อู๋เทียนไปที่วิลล่าว่อหลงนั้น

มีชายหนุ่มผู้หนึ่ง

ได้บุกเข้ามาในวิลล่าว่อหลงก่อนหน้านี้แล้ว

คนผู้นี้

อยู่ในเสื้อชุดยาวคลุมทั้งตัว หน้าตาหล่อเหลา ท่าทีดูเปรียบได้ดั่งยอดคนมาจากแดนเหนือโลก

ไม่ใช่หลี่หานหูแล้วจะเป็นใครอีก？

ส่วนกัวจื่อจู๋ ไปที่อาศรมหวินซีบนเขาหวินหลาน

ทั้งสอง เป็นการจัดแยกเป็นกองกำลังสองทาง

กัวจื่อจู๋ ไปอาศรมหวินซี ตั้งใจไปเก็บกวาดยาเม็ดเสวียนเมี่ยวทั้งหมด

เป็นการตัดช่องทางของหานจื่อเซียน

ทั้งนี้ กัวจื่อจู๋มั่นใจอยู่ว่า การดิ้นรนอยากมีชีวิตรอดของหานจื่อเซียน

ในขณะชีวิตแขวนอยู่กับเส้นด้ายแบบนี้ หล่อนจะต้องไปขอความช่วยเหลือที่อาศรมหวินซีแน่นอน

แต่หล่อนหารู้ไม่ว่า

หานจื่อเซียน ไม่ได้ไปอาศรมหวินซี

กลับเป็นว่าหลังจากหล่อนมาถึงตี้ตู ใจไม่ได้คิดลังเลใด ๆ

ก็ได้ตรงไปหาเย่อู๋เทียนเลย

โดยตั้งใจจะรีบไปบอกเย่อู๋เทียน ให้เขารีบหนี！

ส่วนทางฝ่ายหลี่หานหูพอมาถึงวิลล่าว่อหลง......

แน่นอนว่าตั้งใจจะมาที่ตระกูลหานเผ่าโบราณ นี้ เพื่อเอาสำเนาแผ่นหินสมบัติ!

เขายังคิดอยู่ว่า เมื่อได้แผ่นหินสมบัติแล้ว ก็จะไปหาเย่อู๋เทียน

หลังจากนั้นอีก ก็จะฆ่าหานจื่อเซียน ต่อหน้าเย่อู๋เทียน！

เดินเข้าไปในวิลล่าว่อหลง หลี่หานหูก็มีความรู้สึกแบบเดียวกับเฉินเฟยหูและเฉิงจิ้นซองสองพ่อลูกที่มาก่อนหน้านี้！

สัมผัสได้ทันทีกับความรู้สึกผิดปกติ！

คฤหาสน์ใหญ่โต

ถึงแม้มีแพรแดงแขวนประดับไปทั่ว

แต่ มีแต่กลิ่นอายของความตาย！

นี่........

อะไรของมันนะ？

เวลานี้ ท้องฟ้าเริ่มทอแสงเช้ามอ ๆ

ดวงอาทิตย์ยามเช้า ยังไม่โผล่มาให้เห็นหน้า

ทำให้บรรยากาศในวิลล่าว่อหลงที่ใหญ่โต ยังมืดครึ้มไปทั่ว ลมโชยพลิ้วพัดใส่หลี่หานหู

ถึงกับทำให้เขารู้สึก.......

หนาวเยือกขึ้นมา！

ระดับขนาดหลี่หานหูนี้แล้ว หลังจากเดินเข้ามาในวิลล่าว่อหลงแล้ว ถึงแม้ยังยืนห่างจากอาคารหลักอีกไกล

แต่ ก็ยังได้กลิ่นคาวเลือดลอยมาแผ่ว ๆ

หรือว่า.....

ตระกูลหานเผ่าโบราณ ประสบภัยร้ายแรง？

บริเวณรอบด้าน กลับไม่เห็นวี่แววชีวิตมนุษย์！

นี่มันเกิดอะไรขึ้น？

ใครเป็นคนทำ？

หรือจะเป็น......

กัวโพ่จวิน？

ถึงเขาจะเป็นอาจารย์ของคุณเด็กน้อยหานปู้กาง

แต่

หลี่หานหูก็รู้ดีอยู่ ในเชิงลึกแล้วกัวโพ่จวินคิดอะไรอยู่！

มันไม่แคล้วของวิเศษสามอย่างในตระกูลหานเผ่าโบราณ！

ของวิเศษอย่างที่หนึ่ง

ตราประทับหยก！

ตราประทับหยกที่สืบทอดมากว่าพันปี！

เขาเล่าว่า ภายในตัวตราประทับหยกนั้น ยังมีซ่อนอะไรที่เป็นความลับโลกแตกอยู่！

ของวิเศษอย่างที่สอง

คันธนูวิเศษคันหนึ่ง กับปลอกนิ้วอันหนึ่ง นี้เป็นของเข้าชุดคู่กัน！

เขาเล่าว่า ของชุดนี้ เป็นสุดยอดของวิเศษของตระกูลหานเผ่าโบราณ จวบจนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่มีใครสามารถง้างออกได้

ส่วนของวิเศษอย่างที่สาม

แน่นอนว่าคือยาทะลวงชีพจรที่มีชื่อเคียงคู่กับยาเม็ดเสวียนเมี่ยวนั้นแล！

ของสิ่งนั้น สามารถทะลวงทะลุพันธนาการของวิทยายุทธในตัวคน！

ทั้งชีวิต จะกินได้แค่ครั้งเดียว！

เขาเล่าว่า วิทยายุทธของหานปู้กางติดล็อกอยู่ที่จุดเทียนตันหลายปีแล้ว！หานจื่อฉีก็ไม่ยอมเอายาทะลวงชีพจรนี้ออกมาให้！

และด้วยของวิเศษทั้งสามอย่างนี้！

แน่นอนว่านี่คือเป้าหมายที่แท้จริงที่ในปีนั้นกัวโพ่จวินยอมรับหานปู้กางเป็นลูกศิษย์！

มิฉะนั้นแล้ว.......

กัวโพ่จวินนึกยังไงจะรับหานปู้กางเป็นศิษย์？

เป็นเพราะ หานปู้กาง เป็นอัจฉริยะที่หายากมากตั้งแต่ไหนแต่ไรมางั้นหรือ！？

คิดมาได้ถึงจุดนี้ หลี่หานหูถึงกับค่อย ๆ ปริปาก มองเข้าไปภายในอาคารใหญ่ ขานเรียกไป

“กัวโพ่จวิน？”

แต่เป็นที่ต้องผิดหวัง ภายในเรือนรโหฐานใหญ่โตนั้น ไม่มีใครที่ไหน ขานรับเสียงเรียกของหลี่หานหู

“ไม่ต้องแสแสร้งแล้ว ฉันรู้ว่าเป็นคุณ นอกจากคุณแล้ว ยังมีใครที่ทำการได้อย่างโหดเหี้ยมเยี่ยงนี้ได้ กล้ากะทั่งฆ่าคนในตระกูลหานเผ่าโบราณ？คงไม่น่าใช่ เป็นพี่น้องร่วมสาบานของคุณ เจ้านิกายของนิกายเทียนอิงมัง？”

แต่ที่ตามมาหลังจากจบคำของหลี่หานหู

ผู้เฒ่าในชุดเสื้คลุมยาว สีแดงเลือดไปทั้งตัว โผล่พรวดออกมาจากภายในโถงใหญ่อาคาร

ผู้เฒ่านี้ ก็คือหานวี่เซียวที่ถูกเย่อู๋เทียนข่มขวัญกระเจิงไปเมื่อก่อนหน้านี้ จนไม่กล้าออกไปจากตระกูลหานเผ่าโบราณแม้แต่ก้าวเดียว

หานวี่เซียวไม่ได้โผล่ออกมาคนเดียวเฉย ๆ

ในมือ

ยังหิ้วหัวคนที่ชุ่มไปด้วยเลือดอยู่หัวหนึ่ง

หัวคนหัวนี้ ก็คือสิ่งที่เด็ดมาจากคอของกัวโพ่จวิน！

หานวี่เซียวเดิมนั้นกำลังคิดหาที่เอาหัวของกัวโพ่จวินนี้ไปฝังทิ้ง แต่พอดีได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวของหลี่หานหูมาจากข้างนอก ก็เลยรีบพรวดพราดออกมา

หานวี่เซียวมือถือหัวของกัวโพ่จวินมองเห็นหลี่หานหูที่ยืนอยู่นอกประตู

ท่าทีออกอาการสับสนขึ้นมา

หลุดปากออกไปว่า

“หลี่หานหู？”

ดูที่หลี่หานหูในขณะนี้

ทั้งตัว

เหมือนถูกฟ้าผ่า！

เขามองไปที่หัวที่หานวี่เซียวหิ้วอยู่ในมืออย่างตาไม่กะพริบ

ไม่อยากที่จะเชื่อ！

นั่นเป็นหัวของกัวโพ่จวินเลยนะ！

นี่......

หานวี่เซียวกลายเป็นคนที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ถึงขนาดเด็ดเอาหัวของกัวโพ่จวินทิ้งได้？

และทันทีในเวลาเดียวนั้นเอง

เงาร่างของเย่อู๋เทียน ปรากฏตัวขึ้นบนเรือนใหญ่ของตระกูลหานเผ่าโบราณ

ยืนเอามือไพล่หลัง！

เหมือนเทพ！