จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 398

เย่อู๋เทียนถึงแม้ยืนอยู่บนโถงเรือนใหญ่

แต่ ไม่ว่าหานวี่เซียวที่เพิ่งโผล่พรวดออกมาจากโถงเรือนใหญ่ หรือหลี่หานหูที่ยืนอยู่หน้าประตูโถงเรือนใหญ่

ต่างไม่มีใครรู้สึกได้แม้แต่น้อย

เย่อู๋เทียน

ก็จึงได้อาศัยยืนอยู่ในที่สูงมองมองไปที่หลี่หานหูอาคันตุกะรายใหม่คนนี้ของวิลล่าว่อหลง

สงบนิ่งมองความผันแปร！

ขณะเดียวกัน เย่อู๋เทียน ก็ไม่ยอมให้เสียเวลากับเป้าหมายที่มาตระกูลหานเผ่าโบราณ ครั้งนี้

ทำการรวมพลังส่งกระแสเสียงทางท้องน้อย

สั่งการไปยังหานลั่วเฟย ซึ่งกำลังจัดระเบียบขึ้นบัญชีของวิเศษในคลังของล้ำค่าตระกูลหานเผ่าโบราณ

“หานลั่วเฟย รีบจัดการเอายาเม็ดเสวียนเมี่ยวกับยาทะลวงชีพจร ส่งพร้อมกันไปที่บ้านเลขที่9 ซอยหลัวฝู มอบให้กับภรรยาฉัน เสิ่นรั่งชิง！”

หานลั่วเฟยที่อยู่ในคลังของล้ำค่าได้ยินดังนั้น

ใจรู้สึกสะท้านขึ้นมา

หันกลับมองไป

กลับเห็นอยู่ว่า ในคลังของล้ำค่านี้ ไม่เห็นมีวี่แววของเย่อู๋เทียน

หานลั่วเฟยให้รู้สึกอัศจรรย์ใจอย่างมาก

เย่อู๋เทียน ส่งเสียงมาจากไหนยังไงนี่？

แต่ หานลั่วเฟยในเวลานี้ ยอมใจอย่างสิโรราบต่อบารมีของเย่อู๋เทียนแล้ว

เสียงของเย่อู๋เทียนสำหรับหล่อน

เปรียบดังโองการจากคุณแห่งสวรรค์！

ไม่มีการต้องรีรอคิดมาก หานลั่วเฟยจัดการนำเอายาเม็ดเสวียนเมี่ยวกับยาทะลวงชีพจรทั้งสอง ออกเดินทางจากคลังของล้ำค่า

ขณะเดียวกันนั้น

ที่หน้าโถงเรือนใหญ่

หานวี่เซียวกับหลี่หานหูสองคน ยังคงจ้องหน้ากันอยู่

ต่างคนต่างคิดอ่านกันในใจ

หานวี่เซียวคิดอยู่ว่า

มันจะอะไรขนาดนั้น วัดอี่เซียนที่หลังเขาเอ๋อเหมย ทำไมส่งคนมาได้เร็วถึงขนาดนี้

ดูที

พวกคนตระกูลหานเผ่าโบราณที่แตกกระเจิงหนีกันไป ได้เอาเรื่องภัยพิบัติที่ย่อู๋เทียนลงมือในวิลล่าว่อหลง

ส่งข่าวไปถึงกัวเถาจือหมดแล้ว

กัวเถาจือ ก็ต้องระเบิดความโกรธแค้นในเรื่องนี้เป็นแน่

มิฉะนั้นแล้ว จะไม่ได้ส่งคนมาได้เร็วถึงขนาดนี้

อีกทั้งคนที่ส่งมานี้ ถึงขนาดเป็น ทาสพิษอันดับหนึ่ง หลี่หานหู

แต่....

แล้วจะเป็นยังไง？

คิดถึงการลงมืออันน่าสะพรึงกลัวของเย่อู๋เทียน หานวี่เซียว ใจพาสั่นไปทั้งตัว

แต่หวนคิดกลับอีกที

หลี่หานหูที่อยู่ข้างหน้านี้ ถึงแม้จะสู้เย่อู๋เทียนไม่ได้ แต่ถ้าจะฆ่าเขา

แค่เพียงดีดนิ้ว

ชั่วเวลานั้นเอง

หานวี่เซียวที่เผชิญหน้าอยู่กับหลี่หานหู ก็คิดไม่ตกว่าจะทำยังไงดีเหมือนกัน！

ส่วนที่หลี่หานหูคิดอยู่นั้น

ข้องใจในตัวหานวี่เซียว คงจะต้องมีวาสนาไปโอกาสยิ่งใหญ่

มิฉะนั้นแล้ว เขาจะเอาความสามารถที่ไหนไปตัดเอาหัวของกัวโพ่จวินมาได้？

ตัวเขาเองมาถึงวิลล่าว่อหลง.....

เดิมก็คิดแต่จะมาเอาสำเนาแผ่นหินสมบัติแล้วก็ไป แต่ไม่คิดว่า กลับต้องมาเจอกับหานวี่เซียวที่หิ้วหัวของกัวโพ่จวินอยู่ในมือ

แล้วต่อจากนี้......

ควรจะทำยังไงดี？

ด้วยฝีมือของตัวเอง ถึงแม้ก็พอจะฆ่ากัวโพ่จวินได้

แต่ อย่างน้อยก็ต้องทุ่มเทอยู่หนักเอาการ！

แต่ดูหานวี่เซียวตอนนี้......

สังเกตลักษณะท่าทาง กลับไม่เห็นมีอาการบาดเจ็บแม้แต่น้อย

หรือก็พูดได้ว่า

ไอ้แก่คนนี้สามารถลงมือสบาย ๆ ก็เด็ดหัวของกัวโพ่จวินลงมาได้งั้นหรือ？

และขณะที่หลี่หานหูกำลังคิดแบบนี้อยู่นั้น หานวี่เซียว ก็พูดขึ้นมาอีกว่า

“หลี่หานหู คุณมาที่นี่ ก็เพราะตั้งใจจะมาฆ่าเย่อู๋เทียนหรือ？”

หลี่หานหูสีหน้าเปลี่ยน

“คุณรู้ได้ยังไง？”

หานวี่เซียวถอนหายใจอย่างหนัก พึมพำเหมือนบ่นปรับทุกข์กับตัวเอง

“ไม่คิดเลยว่า วัดอี่เซียนจะมีปฏิกิริยาตอบโต้เร็วถึงขนาดนี้ เย่อู๋เทียนเพิ่งจัดการเก็บผู้นำของตระกูลหานเผ่าโบราณของเรา ยังมีนายน้อยหานปู้กาง อีกทั้งฆ่ากัวโพ่จวินแห่งวัดอี่เซียนของพวกคุณไป หลี่หานหูคุณ ก็มาเลย！”

สีหน้าหลี่หานหูสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างประหลาดใจ

“เป็นเย่อู๋เทียนเองหรือที่ฆ่ากัวโพ่จวิน？เป็นเย่อู๋เทียนหรือ ที่จัดการหานจื่อฉีและหานปู้กาง？”

หานวี่เซียวผงกหัวซ้ำ ๆ

“ไม่ผิด”

หลี่หานหูหัวเราะเยาะใส่

“หานวี่เซียว ฉันก็รู้นะ คุณถึงแม้จะเป็น ผู้อาวุโสของตระกูลหานเผ่าโบราณ แต่โดยปกติแล้วคุณจะก้าวเข้าไปในคลังวัตถุล้ำค่าของตระกูลหานเผ่าโบราณยังไม่มีคุณสมบัติพอ ฉะนั้น หลายปีที่ผ่านมานี้ ในใจของคุณไม่เคยมีความปกติสุขเลย！”

“ตอนนี้ คุณก็ได้จัดการถล่มหานจื่อฉีกับหานปู้กางทิ้งไปแล้ว ทั้งยังฆ่ากัวโพ่จวินของวัดอี่เซียนเรา！นี่ก็เป็นสิ่งแสดงให้แจ้งชัดแล้วว่า คุณได้มีพลังอำนาจพอที่จะคานกับวัดอี่เซียนของพวกเราแล้วสินะ！”

“เพราะอย่างนี้ แล้วทำไมจะต้องเอาบาปกรรมนี้ ไปโยนใส่ให้ไอ้เด็กลูกคนสำส่อนคนนั้นเล่า？”

“นี่แกสบประมาทฉันอย่างนั้นหรือ？”

หานวี่เซียวตอนนี้ถึงได้รู้

หลี่หานหู เข้าใจผิดเสียแล้ว！

เขากลับคิดเข้าใจไปว่า ตัวเขานี่เป็นคนฆ่ากัวโพ่จวิน！

แต่ หานวี่เซียวยังไม่ทันจะพูดอะไร หลี่หานหูก็พูดต่ออีก

“ฉันมาที่นี่ มีอยู่สองเรื่อง เรื่องที่หนึ่ง จะมาขอยืมสำเนาแผ่นหินสมบัติของตระกูลหานเผ่าโบราณจากพวกคุณ เรื่องที่สองคือ ฆ่ากัวโพ่จวิน！”