จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 399

หานวี่เซียวถามด้วยสงสัย

“จะฆ่ากัวโพ่จวิน？เขาเป็นน้องชายแท้ ๆ ของแม่บุญธรรมของคุณเชียวนะ！คุณ จะไปฆ่าเขาทำไม？และ ด้วยคุณเองนี่นะ？”

หลี่หานหูแค่นหัวเราะ

“เรื่องนี้ ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คุณรู้”

มาถึงจุดนี้ หลี่หานหูก็ย้ำไปอีกว่า

“เรามาแลกเปลี่ยนกันในเชิงธุรกิจหน่อยดีไหม？”

หานวี่เซียวเลยถามไปโดยสัญชาตญาณว่า

“ทำธุรกิจยังไง？”

หลี่หานหูทำท่านึก แล้วตอบไปว่า

“เรามาลองกันสักสองกระบวนท่า ถ้าหากคุณชนะ เรื่องวันนี้ ฉันจะถือว่าจบไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ถ้าหากฉันบังเอิญชนะ ฉันก็ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ ของที่เก็บไว้ในคลังเก็บของล้ำค่าของตระกูลหานเผ่าโบราณ ฉันจะขอแบ่งนำกลับไปครึ่งหนึ่ง！”

หานวี่เซียวกลับพูดย้อนไปว่า

“คุณรีบออกไปให้พ้นที่นี่เถอะ ตี้ตู มีเย่เทียนอยู่ คุณไม่มีทางที่จะป่วนสร้างคลื่นลมให้เป็นเรื่องได้หรอก！”

หลี่หานหูหัวเราะเย้ยหยัน

“ผู้เฒ่าอย่างคุณ เล่นละครได้ดีทีเดียวเลยนะ คุณยังกลัวอยู่ว่าคนในสังคมวงการวิทยายุทธ จะว่าคุณเป็นพวกมารร้ายล้างครูงั้นหรือ？วางใจเถอะ ไว้ธุรกิจแลกเปลี่ยนระหว่างเราไปกันได้ เรื่องทั้งหมดในวันนี้ ฉันจะช่วยคุณโยนบาปไปให้เย่อู๋เทียนทั้งหมด！”

สีหน้าหานวี่เซียวซึมทื่อ

“ความหมายจากที่ฟังคุณพูดมา ที่คุณมานี่ ดูเหมือนไม่ได้มาช่วยแก้แค้นให้ตระกูลหานเผ่าโบราณ หรือแก้แค้นให้กัวโพ่จวิน แล้วถึงจะมาฆ่าเย่อู๋เทียน！ทว่า มีเหตุผลอื่น？”

หลี่หานหูยิ้มแห้ง ๆ

“แกนี่รู้จักแสแสร้งแกล้งเซ่อได้จริงแท้เลยนะ！เล่าอย่างนี้ให้ฟังเลยนะ แม่บังเกิดเกล้าของเย่เทียนนั่น ฉันเป็นคนลงมือฆ่าเองแหละ！ส่วนเย่อู๋เทียน......เขาเป็นแค่คนตัวเล็ก ๆ ที่ฉันจะฆ่าขจัดทิ้งไปในระหว่างทางผ่านก็เท่านั้นเอง！”

พูดคำนี้ออกไป หานวี่เซียว หวาดผวาออกเต็มหน้า

“หานจื่อเซียน ถูกคุณฆ่าตายไปแล้ว？”

หลี่หานหูยักไหล่ พูดอย่างอารมณ์เบาสบาย

“ถึงแม้ยังไม่ตาย ก็น่าจะใกล้ตายแล้ว คงรอเพียงแต่ให้ฉันเจอตัวก่อน จัดการถลกหนังเลาะกระดูก！อ้อ ใช่แล้ว หล่อนโดนเข็มเงินพิษภูตของฉัน อีกทั้งโดนพลังฝ่ามือของกัวจื่อจู๋อีกสามฝ่ามือ ตอนนี้ หล่อนน่าจะไปขอความช่วยเหลือที่อาศรมหวินซีแล้ว แต่น่าเสียดาย กัวจื่อจู๋ก็ไปรออยู่ที่อาศรมหวินซีแล้ว”

“ทว่า มีก็คุณนี่แหละ เป็นที่ผิดคาดของฉันในการเดินทางมาตี้ตูครั้งนี้！คิดไม่ถึงว่าคนระดับก้าวลงหลุมไปแล้วครึ่งตัว ยังสามารถเชือดกัวโพ่จวินได้ ฉันอยากขอนะ ให้ฉันได้ชมฝีมือเป็นขวัญตาหน่อย！”

หานวี่เซียวยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“ฉันผู้เฒ่าบอกแล้ว กัวโพ่จวิน ไม่ใช่ฉันเป็นคนฆ่า เป็นเย่อู๋เทียนที่ฆ่า！อีกอย่าง อย่าว่ากันที่ต้องเตือนคุณนะ คุณทำร้ายหานจื่อเซียน วันไหนเย่อู๋เทียนรู้เข้า จะต้องหาคุณคิดบัญชีเป็นแน่ คงจะเหยียบวัดอี่เซียน จนราบ ถ้ารู้จักคิด รีบไสหัวไปเลย！รีบกลับวัดอี่เซียน เอาเรื่องนี้ไปบอกกัวเถาจือ ถ้าเป็นไปได้ตามนี้ได้ ฉันผู่เฒ่าก็ยังคิดว่ามีเหลือทางถอยให้ตัวเองได้บ้าง”

หลี่หานหูถอนหายใจเฮือก

“ตาเฒ่าบ้าเอ๋ย สมองน่าจะมีปัญหาแน่ ๆ ก็เอา ในเมื่อคุยกันไม่รู้เรื่อง งั้น ฉันก็ขอรับคำแนะนำสั่งสอนละ！”

พูดพลาง หลี่หานหูก็ตั้งท่าจะจู่โจมใส่หานวี่เซียว

แต่ทว่า ช้าไปก้าวหนึ่ง

เพราะในเพียงพริบตานั้น ก็มีแสงเงินสายหนึ่ง สาดใส่ไปที่หานวี่เซียว

เป็นมีดดาบ！

เป็นมีดดาบเล็กยาวเล่มหนึ่ง

มีดดาบถึง！

หัวปลิวกระเด็น！

หานวี่เซียว ก็ตายแบบนี้ไปเลย

พอหัวเขาหายไป เลือด พุ่งกระฉูดออกจากคอ

กลิ่นคาวจากเลือดแดงกระจายทั่ว！

และก็ในแวบเดียวนั้น เย่อู๋เทียน หายไปจากโถงสูงในเรือนใหญ่

จุดตรงที่เขายืน

อยู่ข้างหลังของหลี่หานหู

ในขณะเดี๋ยวกันนั้น หลี่หานหู ยืนงงเซ่ออยู่กับที่

มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างงงเซ่อ

เหมือนเจอผี！

นาน อย่างเนิ่นนาน เขาถึงได้คำรามลั่นออกมาว่า

“ใคร？”

เย่อู๋เทียนที่ยืนอยู่ข้างหลัง เพียงแค่ยื่นมือออกไป ก็ได้หยิบเอากระปุกกระเบื้องเคลือบที่ห้อยอยู่ที่เอวมาได้

เปิดดู

ข้างใน ก็คือเข็มเงินแช่น้ำยาพิษ

และจนถึงตอนนี้

หลี่หานหู หันกลับไปดูอย่างตกใจ

แวบเดียวที่เห็นเป็นเย่อู๋เทียน ใช่แค่ว่าเห็นผี？

ต้องว่าผีผู้น้อยเผชิญหน้ากับยมบาล！

จิตสติวิญญาณ สดุ้งตกใจจนขวัญกระเจิง！

เย่อู๋เทียนกลับหันไปมองหลี่หานหูแวบหนึ่ง พินิจพิศกระปุกกระเบื้องเคลือบในมือจนทั่ว

ยังยื่นจมูกลองดมกลิ่นดู

ถามไปเสียงเรียบ ๆ

“แกใช้เข็มพิษแบบนี้ ลอบทำร้ายแม่ฉันหรือ？”