จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 399

หานวี่เซียวถามด้วยสงสัย

“จะฆ่ากัวโพ่จวิน？เขาเป็นน้องชายแท้ ๆ ของแม่บุญธรรมของคุณเชียวนะ！คุณ จะไปฆ่าเขาทำไม？และ ด้วยคุณเองนี่นะ？”

หลี่หานหูแค่นหัวเราะ

“เรื่องนี้ ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คุณรู้”

มาถึงจุดนี้ หลี่หานหูก็ย้ำไปอีกว่า

“เรามาแลกเปลี่ยนกันในเชิงธุรกิจหน่อยดีไหม？”

หานวี่เซียวเลยถามไปโดยสัญชาตญาณว่า

“ทำธุรกิจยังไง？”

หลี่หานหูทำท่านึก แล้วตอบไปว่า

“เรามาลองกันสักสองกระบวนท่า ถ้าหากคุณชนะ เรื่องวันนี้ ฉันจะถือว่าจบไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ถ้าหากฉันบังเอิญชนะ ฉันก็ถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ ของที่เก็บไว้ในคลังเก็บของล้ำค่าของตระกูลหานเผ่าโบราณ ฉันจะขอแบ่งนำกลับไปครึ่งหนึ่ง！”

หานวี่เซียวกลับพูดย้อนไปว่า

“คุณรีบออกไปให้พ้นที่นี่เถอะ ตี้ตู มีเย่เทียนอยู่ คุณไม่มีทางที่จะป่วนสร้างคลื่นลมให้เป็นเรื่องได้หรอก！”

หลี่หานหูหัวเราะเย้ยหยัน

“ผู้เฒ่าอย่างคุณ เล่นละครได้ดีทีเดียวเลยนะ คุณยังกลัวอยู่ว่าคนในสังคมวงการวิทยายุทธ จะว่าคุณเป็นพวกมารร้ายล้างครูงั้นหรือ？วางใจเถอะ ไว้ธุรกิจแลกเปลี่ยนระหว่างเราไปกันได้ เรื่องทั้งหมดในวันนี้ ฉันจะช่วยคุณโยนบาปไปให้เย่อู๋เทียนทั้งหมด！”

สีหน้าหานวี่เซียวซึมทื่อ

“ความหมายจากที่ฟังคุณพูดมา ที่คุณมานี่ ดูเหมือนไม่ได้มาช่วยแก้แค้นให้ตระกูลหานเผ่าโบราณ หรือแก้แค้นให้กัวโพ่จวิน แล้วถึงจะมาฆ่าเย่อู๋เทียน！ทว่า มีเหตุผลอื่น？”

หลี่หานหูยิ้มแห้ง ๆ

“แกนี่รู้จักแสแสร้งแกล้งเซ่อได้จริงแท้เลยนะ！เล่าอย่างนี้ให้ฟังเลยนะ แม่บังเกิดเกล้าของเย่เทียนนั่น ฉันเป็นคนลงมือฆ่าเองแหละ！ส่วนเย่อู๋เทียน......เขาเป็นแค่คนตัวเล็ก ๆ ที่ฉันจะฆ่าขจัดทิ้งไปในระหว่างทางผ่านก็เท่านั้นเอง！”

พูดคำนี้ออกไป หานวี่เซียว หวาดผวาออกเต็มหน้า

“หานจื่อเซียน ถูกคุณฆ่าตายไปแล้ว？”

หลี่หานหูยักไหล่ พูดอย่างอารมณ์เบาสบาย

“ถึงแม้ยังไม่ตาย ก็น่าจะใกล้ตายแล้ว คงรอเพียงแต่ให้ฉันเจอตัวก่อน จัดการถลกหนังเลาะกระดูก！อ้อ ใช่แล้ว หล่อนโดนเข็มเงินพิษภูตของฉัน อีกทั้งโดนพลังฝ่ามือของกัวจื่อจู๋อีกสามฝ่ามือ ตอนนี้ หล่อนน่าจะไปขอความช่วยเหลือที่อาศรมหวินซีแล้ว แต่น่าเสียดาย กัวจื่อจู๋ก็ไปรออยู่ที่อาศรมหวินซีแล้ว”

“ทว่า มีก็คุณนี่แหละ เป็นที่ผิดคาดของฉันในการเดินทางมาตี้ตูครั้งนี้！คิดไม่ถึงว่าคนระดับก้าวลงหลุมไปแล้วครึ่งตัว ยังสามารถเชือดกัวโพ่จวินได้ ฉันอยากขอนะ ให้ฉันได้ชมฝีมือเป็นขวัญตาหน่อย！”

หานวี่เซียวยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“ฉันผู้เฒ่าบอกแล้ว กัวโพ่จวิน ไม่ใช่ฉันเป็นคนฆ่า เป็นเย่อู๋เทียนที่ฆ่า！อีกอย่าง อย่าว่ากันที่ต้องเตือนคุณนะ คุณทำร้ายหานจื่อเซียน วันไหนเย่อู๋เทียนรู้เข้า จะต้องหาคุณคิดบัญชีเป็นแน่ คงจะเหยียบวัดอี่เซียน จนราบ ถ้ารู้จักคิด รีบไสหัวไปเลย！รีบกลับวัดอี่เซียน เอาเรื่องนี้ไปบอกกัวเถาจือ ถ้าเป็นไปได้ตามนี้ได้ ฉันผู่เฒ่าก็ยังคิดว่ามีเหลือทางถอยให้ตัวเองได้บ้าง”

หลี่หานหูถอนหายใจเฮือก

“ตาเฒ่าบ้าเอ๋ย สมองน่าจะมีปัญหาแน่ ๆ ก็เอา ในเมื่อคุยกันไม่รู้เรื่อง งั้น ฉันก็ขอรับคำแนะนำสั่งสอนละ！”

พูดพลาง หลี่หานหูก็ตั้งท่าจะจู่โจมใส่หานวี่เซียว