จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 400

ตอนที่พูดนี้ น้ำเสียงเย่อู๋เทียน ฟังดูเรียบ ๆ

แต่ต้องคนที่เข้าใจเย่อู๋เทียนจริง ก็จะรู้

เผชิญหน้ากับคนที่เคยทำร้ายญาติพี่น้องของเขา ยิ่งถ้าเขามีท่าทีเรียบเฉยเท่าไหร่ ผล ก็จะยิ่งหนักหน่วงรุนแรง

และคำพูดเย่อู๋เทียน ฟังเข้าไปในหูของหลี่หานหู

กลับสนั่นลั่นเหมือนฟ้าคำราม！

และในฉับพลันนั้นเอง

หลี่หานหู ก็ได้ยินเสียงวิ๊ง วิ๊ง ก้องอยู่ในหู

โคนหูเหมือนว่าจะระเบิดขาดกระจุยออกมา

แต่ หลี่หานหูไม่มีอะไรต้องคิดมาก

แววตาที่มองเย่อู๋เทียน มีแต่ความหวาดกลัว

เพียงชั่วพริบตา หลี่หานหู ก็ขยับตัวห่างออกไปกว่าร้อยเมตร

แต่ทว่า ในขณะที่หลี่หานหูกำลังจะหลบให้ห่างออกไปอีกนั้น ก็ประสบปรากฏการณ์ที่น่ากลัว

ตัวเขาเอง เหมือนถูกควบคุมอยู่ในกรงอากาศ！

ข้างหลังตัวเองนั้น ในความว่างเปล่าปรากฏเป็นแผงกั้นที่ไม่เห็นมีรูป！

ไม่ว่าหลี่หานหูจะใช้แรงยังไง

ก็ไม่สามารถพังทลายแผงกั้นที่ไร้รูปนั้นออกไปได้！

รวมปราณเป็นพลัง！

เรื่องนี้ในวงการวิทยายุทธ เป็นสถานะภาพที่มีอยู่แบบในเทพนิยาย！

แต่ถึงให้เป็นแบบนั้น หลี่หานหู ก็สามารถที่จะทะลวงผ่านเรื่องที่เหมือนเทพนิยายนี้ออกไปได้！

แต่ ถ้าใช้ฝีมือหลี่หานหู

ก็ได้เพียงแค่ในขอบเขตไม่เกินห้าเมตร แต่ที่ในขณะนี้ เขากลับถึงต้องตาค้าง

เย่อู๋เทียน สามารถขีดกำหนดเขตได้ถึงที่หนึ่งร้อยเมตร

ที่รู้แค่ไม่เกินห้าเมตรเป็นขีดจำกัด แต่ขณะนี้ ด้วยตามองดูเห็นกันชัด ๆ

เย่อู๋เทียน สามารถกำหนดพื้นที่ได้ถึงร้อยเมตร！

วาดให้เป็นเขตจองจำ！

คงไม่ได้มีเกินเลยกว่านี้แล้ว！

เย่อู๋เทียนมองหลี่หานหูที่ไกลออกไปกว่าร้อยเมตรด้วยสีหน้าชืด ๆ

เอ่ยปากพูดอีกครั้ง

“ฉันถามคำถามคุณอยู่ ทำไมคุณต้องหลบ？”

หลี่หานหูจึงได้ตั้งสติกลับมาในฉับพลัน

ที่หานวี่เซียวพูดไว้เมื่อครู่ ไม่ใช่เรื่องโกหก！

หานจื่อฉีกับหานปู้กาง ถูกเย่อู๋เทียนกำจัดทิ้ง！

กัวโพ่จวิน ถูกเย่อู๋เทียนฆ่าทิ้ง！

จะยังไงก็คิดไม่ถึง

เย่อู๋เทียน ถึงขนาดฆ่ากัวโพ่จวินได้！？

นี่.......

เย่อู๋เทียนนี่ จะฝึกพลังฝีมือไปถึงขั้นไหนแล้วนั่น？

ทำไมเขาร้ายกาจถึงขนาดนี้？

เย่อู๋เทียนเห็นหลี่หานหูยังไม่ยอมพูด ค่อย ๆ ก้าวเดินไปหาเขาทีละก้าว

ตรงพื้นที่เขาเดินผ่าน

ผิวพื้นแตกออก เหมือนใยแมงมุม！

หลี่หานหูกลัวจนสุดขีด

สั่นสะบัดทั้งตัว

ในปลอกแขน เข็มเงินเต็มอัตรา พุ่งเข้าใส่เย่อู๋เทียน

แต่ เข็มเงินเต็มอัตราดังห่าฝนนี้ พอเข้าไปถึงตรงที่ห่างตัวเย่อู๋เทียนสิบเมตร กลับแตกละเอียดไปหมด

ต่อจากนั้น เย่อู๋เทียนขยับอ้าปาก

เฟี้ยว！

ไอคลื่นที่ดูเหมือนหมอกสายหนึ่ง พุ่งเข้าใส่ตัวหลี่หานหู

และแล้ว

ตรงจุดขั้วหัวใจของหลี่หานหู ถูกสายไอนั้นพุ่งแทงทะลุ

ชีพจรขั้วหัวใจบาดเจ็บ

ใกล้เกือบขาด

บริเวณขั้วหัวใจของหลี่หานหู เกิดเป็นรูเลือดเล็ก ๆ เหมือนรูที่ถูกกระสุนปืนยิงใส่

ความเจ็บปวดที่เหมือนหัวใจถูกกรีดปอดตับถูกฉีก แผ่กระจายไปทั่วทั้งตัวจากตรงจุดขั้วหัวใจของหลี่หานหู

หลี่หานหู..........

ก็เพียงเท่านี้ หมดแรงตอบโต้ได้อีก！

แววตาที่มองไปยังเย่อู๋เทียน

หวาดผวาเหมือนดั่งปีศาจ！

“พ่นไอทำร้ายคน.......แกทำไมทำได้......ไม่！เป็นไปไม่ได้......”

เย่อู๋เทียนขี้เกียจที่จะฟังหลี่หานหูถามหาอะไร

ยิ้ม ๆ

“เมื่อกี้นี้ได้ยินแกว่า ยังมีใครอีกคน มาตี้ตูพร้อมกับแก ชื่อว่า กัวจื่อจู๋！”

“เวลานี้ หล่อนอยู่ที่อาศรมหวินซี！”

“งั้นต้องรบกวนแกพาฉันไปสักเที่ยว ฉันชักอยากจะดูสักหน่อย หล่อนเป็นคนแบบไหนกัน ถึงขนาดดั้นด้นมาไกลนับพันลี้ เพื่อจะมาตาย！”

ได้ยินดังนั้น หลี่หานหู กลับระบายลมหายใจโล่งอก

ขอเพียงไม่ถูกเย่อู๋เทียนฆ่าทิ้งก็น่าจะดีแล้ว

ส่วนเรื่องเย่อู๋เทียทำไมเก่งกาจขึ้นมาได้ขนาดนี้.......

ในสถานการณ์ขณะนี้

ตัวเขาเอง......

มีคุณสมบัติพอที่จะไปถามหรือ？

คิดได้ดังนี้ หลี่หานหูในความหวาดกลัว เป็นผีคุกเข่าอยู่กับพื้น บนใบหน้าปรากฏรอยแสยะยิ้ม

“ได้ครับ ผมจะพาคุณไป ขอเพียงคุณไม่ฆ่าผม คุณจะให้ผมทำอะไร ผมก็จะทำตามนั้น？อย่าว่าแต่แค่ให้ผมพาไปหากัวจื่อจู๋เลย แม้ว่าคุณจะให้ผมช่วยคุณฆ่ากัวจื่อจู๋ ผมก็พร้อมเต็มใจที่จะทำ！”

ไม่ทันได้คิด พอคำพูดจบ

เย่อู๋เทียนสะบัดปลายนิ้ว

เข็มเงินพิษภูตเล่มหนึ่ง ซัดใส่เข้าไปตรงจุดอิ้งถางของหลี่หานหู

“อ๊ะ！”

หลี่หานหูร้องอย่างน่าสมเพช

เสียงนั้น เอน็จอนาถน่าเวทนาเหมือนเสียงเปรต！

เย่อู๋เทียนกลับตีหน้ายิ้ม

“แค่เข็มเดียว แกก็เจ็บปวดถึงขนาดนี้เชียวรึ？”

“แล้วแกได้คิดบ้างไหม แม่บังเกิดเกล้าของฉัน โดนแกซัดเข้าไปถึงสิบสองเข็ม แล้วจะเจ็บปวดทรมานขนาดไหน？”

“แต่ ถึงขนาดนั้น ท่านยังห่วงใยถึงความปลอดภัยของฉัน ไม่ไปอาศรมหวินซี แต่กลับไปซอยหลัวฝู เพื่อจะบอกฉัน ให้หนี！”

“ในเหตุการณ์ที่เห็นต่อหน้านี้ ฉันยังจะไปผูกใจในเรื่องอดีต ไปโทษท่าน ไปแค้นท่านอีกหรือ？”