จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 401

หลี่หานหูร้องตะโกนเสียงดัง

“ฉันไม่เคยฉีดยาพิษเข้าไปที่ศีรษะของหล่อนเลย ไม่เคย! รีบดึงเข็มยาพิษออกมาเดี๋ยวนี้! รีบดึงออกมา! ฉันขอร้องคุณแล้ว! ฉันจะพูดทุกอย่าง! คุณอยากจะรู้อะไร ฉันก็จะบอกให้หมด! ”

“ฉันชื่อว่าหลี่หานหู เป็นแค่คนรับใช้คนหนึ่งของวัดอี่เซียนเท่านั้น! ”

“อย่าได้ทำกับฉันแบบนี้เลย! ”

“อย่าเลย! ”

เย่อู๋เทียนส่งเสียง “โอ้ว” ขึ้น

แล้วก็นำเข็มเงิน ฝังเข้าไปที่กระดูกคิ้วดวงตาด้านซ้ายของหลี่หานหู

“อ๊าก! อ๊าก! ”

หลี่หานหู ส่งเสียงร้องโอดครวญ

ยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนกับเป็นผีดิบในชุดคลุมสีขาวทั้งเป็น

สีหน้าท่าทาง

บูดเบี้ยวไม่หลงเหลือสภาพความเป็นคนแล้ว

แต่

กลับไม่ได้พูดขอร้องอ้อนวอนออกมาแต่อย่างใด

เขาเข้าใจได้แล้วว่า

เย่อู๋เทียน แม้ว่าจะไม่ทำให้เขาถึงตาย แต่ สามารถทำให้เขาตายทั้งเป็นได้!

เย่อู๋เทียนยังมีรอยยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง

“นี่ก็แค่เข็มที่สองเท่านั้น! ”

ขณะที่พูด

เย่อู๋เทียน ก็สะบัดปลายนิ้วอีกครั้ง

เข็มที่สาม!

เข็มที่สี่!

เข็มที่ห้า......

จนกระทั่งฝังเข็มเงินพิษภูตษทั้งหมด เข้าไปในร่างกายของหลี่หานหู

เมื่อนับดูอย่างละเอียดแล้ว

ไม่ได้ลดหรือเพิ่มขึ้น มีทั้งหมดหกสิบสี่เข็มเงินพิษภูตษ!

แต่ในท้ายที่สุด

เย่อู๋เทียน ก็ได้ฝังเข็มเงินทั่วไปที่ไม่มีพิษอีกเข็มหนึ่งให้กับหลี่หานหูด้วย

เข็มนี้ ฝังไปที่ช่วงปลายหัวใจของหลี่หานหู

ซึ่งช่วยปลุกเร้าจิตใจให้ฮึกเหิม ไม่สลบและตายลงไป เพราะความเจ็บปวด

ถึงขั้นที่ว่า ยังจะช่วยกระตุ้นศักยภาพความสามารถทั้งหมดภายในร่างกายของหลี่หานหูด้วย!

เข็มยมบาล!

ผู้ที่ถูกฝังเข็มนี้!

สามารถมีชีวิตอยู่ได้สิบแปดวัน!

ความทุกข์ทรมานที่ได้รับนั้น จะยิ่งรุนแรงขึ้นวันแล้ววันเล่า!

ถึงขนาดเรียกได้ว่า......

นรกสิบแปดชั้นเลยทีเดียว!

เพื่อสามารถให้หลี่หานหูได้สัมผัสรับรู้ความรู้สึกดังกล่าวนี้อย่างชัดเจน

เย่อู๋เทียนถึงกับเดินทางไปที่อาศรมหวินซี

โดยที่ไม่ได้ย่ำเหาะหินเหินเวหาไป แต่ได้เลือกรถคันหนึ่ง ภายในวิลล่าว่อหลง

แล้วนำหลี่หานหูใส่ไว้ในกระโปรงหลังรถ

จากนั้น......

เย่อู๋เทียน ก็ขับรถเดินทางไปที่อาศรมหวินซี

เมื่อพูดถึงอาศรมหวินซี

ก่อนหน้านี้ตอนที่เย่อู๋เทียนอยู่ที่ตี้ตูนั้น มักจะไปสถานที่แห่งนี้เป็นประจำ

เจ้าอาศรมที่นั่น

มีชื่อว่าโจวซี

ก่อนหน้านี้ เย่อู๋เทียนไม่ทราบถึงประวัติความเป็นมาของเธอ

แต่ตอนนี้รับทราบแล้ว

เธอ ได้ออกบวชที่วัดอี่เซียน

เพียงแต่ว่า เธอกับเย่อู๋เทียนนั้น ไม่ได้เป็นศัตรูกัน

ตรงกันข้าม

ทั้งสองคนยังมีความสัมพันธ์เป็นทั้งอาจารย์และเพื่อนกันด้วย

เย่อู๋เทียน เป็นอาจารย์

โจวซี เป็นลูกศิษย์

ในตอนที่เย่อู๋เทียนอายุสิบแปดปี หลังจากที่สามารถทำยาเม็ดเสวียนเมี่ยวได้สำเร็จแล้ว ก็ได้ทำการผลิตขึ้นจำนวนหนึ่ง และวางเก็บอยู่ในคลังยาของประเทศหลง

ในตอนนั้นหลังจากที่โจวซีรับทราบเรื่องนี้แล้ว ก็ต้องการที่จะนับถือเย่อู๋เทียนเป็นอาจารย์ให้ได้

แต่เย่อู๋เทียน กลับไม่เคยยอมรับว่าเธอเป็นลูกศิษย์เลย

เพราะว่า......

โจวซี มีอายุมากกว่าเย่อู๋เทียนมาก

แม้จะดูว่ามีอายุเพียงสามสิบกว่าปี แต่ในความจริง น่าจะมีอายุมากกว่าจางจิงหลวนเสียอีก

เมื่อเป็นเช่นนี้ ในตอนนั้นเย่อู๋เทียนที่มีอายุเพียงแค่สิบแปดปี จะสามารถรับโจวซีเป็นลูกศิษย์ได้อย่างไรกันล่ะ?

ในระหว่างทางที่เดินทางไปอาศรมหวินซีนั้น เย่อู๋เทียนกำลังครุ่นคิดอยู่อย่างสับสน

หวังว่า......

โจวซีที่ออกบวชในวัดอี่เซียนนั้น อย่าได้ช่วยเหลือคนชั่วทำความชั่วร้ายเลย

มิเช่นนั้น

ก้นของเธอคงจะเน่ายับเยินเป็นแน่

ในขณะเดียวกัน

ตี้ตู เขาหวินหลาอาศรมหวินซี

แม่ชีที่สวยงามในชุดคลุมเต๋าคนหนึ่ง กำลังนั่งอยู่ด้านข้างของกระถางธูป และจิบดื่มชาปี้หลัวชุนอยู่

คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทางขวามือของเธอ ที่อยู่ในชุดคลุมยาวสีชมพูก็คือกัวจื่อจู๋

กัวจื่อจู๋ กำลังจ้องมองแม่ชีที่สวยงามที่นั่งอยู่ด้านบนนั้นอย่างไม่กระพริบตา

แล้วก็พลันหัวเราะขึ้นอย่างเย็นชา

“โจวซี ในทุกวันนี้ เธอก็ยังคงใช้ชีวิตอย่างสง่างามและสุขสบายเลยทีเดียวนะ! ”

โจวซียิ้ม

“ก็พอได้อยู่ หลังจากที่ออกมาจากวัดอี่เซียนแล้ว ทุกวันฉันก็จะดื่มชาและกลั่นยาอยู่ที่นี่ ใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขราบรื่นกว่าพวกเธอพอสมควร”

กัวจื่อจู๋ ส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา

“ฉันขอถามเธอครั้งสุดท้ายว่า หานจื่อเซียน เคยมาหาเธอที่นี่บ้างไหม? ”

โจวซีตอบว่า

“ไม่เคยมา”

กัวจื่อจู๋ หรี่ตาลง และถามขึ้นอีกครั้งว่า

“เธออยู่ตี้ตูมานานหลายปี คงจะเคยได้ยินชื่อของไอ้เด็กเถื่อนเย่อู๋เทียนล่ะสิ? เธอ เคยเจอเขาบ้างไหม? ”

โจวซีตกใจขึ้นก่อนเลย และใบหน้าที่งดงามนั้น ก็เผยถึงความไม่พอใจขึ้นมาบ้าง

“เย่อู๋เทียน เขาเป็นที่รักของฉัน หากว่าเธอยังกล้าที่จะพูดว่าเขาเป็นไอ้เด็กเถื่อนอีกล่ะก็ ฉัน จะฆ่าเธอซะ แล้วก็จับเธอยัดใส่เข้าไปในเตากลั่นยาของฉัน! ”