จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 402

พูดถึงตรงนี้

โจวซีก็จงใจที่จะหยุดชะงักลง

จากนั้น จึงได้พูดประโยคสุดท้ายเสริมขึ้นว่า

“จับเธอกลั่นเป็นยาไปซะเลย! ”

แม้จะพูดแบบนี้ แต่แววตาของโจวซี ก็ไม่ได้มีเจตนาสังหารแต่อย่างใด

รับรู้ถึงความรู้สึกได้ว่า เธอก็แค่พูดล้อเล่นเท่านั้น

มองไปที่กัวจื่อจู๋

เธอกำลังยิ้มเยาะ

ราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจที่โจวซีพูดข่มขู่เลย และกลับพูดต่อว่าอย่างไม่พอใจด้วย

“เธอนอกจากจะกลั่นยาเก่งแล้ว ปากของเธอนี่ก็ร้ายกาจด้วยยิ่งนัก! ”

คิดไม่ถึงว่า เมื่อพูดจบ ก็มีเสียงที่แก่ชรา ดังขึ้นมาจากห้องโถงด้านหลังของห้องดื่มชาแห่งนี้

“แล้วข้าล่ะ? ข้ามีปากที่ร้ายกาจ หรือมีมือที่ร้ายกาจกันล่ะ? ”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ กัวจื่อจู๋ ก็หันมองไปยังห้องโถงด้านหลังห้องดื่มชาโดยไม่รู้ตัว

ก็มองเห็น หญิงชราคนหนึ่งในชุดคลุมเต๋าสีเทาดำ

ที่กำลังยกกะละมังน้ำร้อนอยู่

และเดินออกมา

หลังจากที่มองเห็นรูปร่างหน้าตาของหญิงชราคนนี้อย่างชัดเจนแล้ว สีหน้าท่าทางของกัวจื่อจู๋ ก็เต็มไปด้วยอาการตกตะลึง

ถึงขนาดที่ว่า หลุดเอ่ยปากออกมา

“ผู้อาวุโสยู่ฉาน? ท่าน ท่านยังมีชีวิตอยู่? ”

หญิงชราคนนี้ มีชื่อว่าเฉินยู่ฉาน ออกบวชที่วัดอี่เซียนเช่นเดียวกัน

แต่ หล่อนไม่ได้มีสถานะธรรมดาในวัดอี่เซียน แต่เป็นถึงผู้อาวุโสไท่ซ่างของวัดอี่เซียนเลยทีเดียว!

แม้แต่เจ้าอาวาสอย่างกัวเถาจือ

ก็ยังเป็นเธอที่ได้เคยอบรมสั่งสอนมา

กัวเถาจือพบเจอเธอ ก็ยังต้องคุกเข่าลงไปที่พื้น เพื่อแสดงความเคารพ

และเรียกขานว่า

“ผู้อาวุโสยู่ฉาน! ”

พูดได้ว่า......

เฉินยู่ฉานคนนี้ คือประวัติศาสตร์ที่ยังมีชีวิตอยู่แห่งโลกบู๊ในทุกวันนี้ ขนาดแม้แต่กัวเถาจือเอง ก็ยังไม่รู้ถึงอายุที่แท้จริงของเธอเลย!

เวลานี้ กัวจื่อจู๋ แทบไม่อยากจะเชื่อว่า

ผู้อาวุโสยู่ฉานที่ได้เสียชีวิตลงไปแล้วนั้น ยังจะมีชีวิตอยู่อีก!

เธอไม่ได้เสียชีวิตไปแล้วหรอกเหรอ?

ในตอนนั้น ตัวเองเห็นกับตาตัวเองว่าเธอได้เสียชีวิตลงไปแล้ว!

อีกทั้งยังเป็นตัวเองและกัวเถาจือ ที่ได้ลงมือนำร่างของเธอบรรจุลงไปในโลงศพสัมฤทธิ์กับมือเอง!

เธอ ทำไมยังคงมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ล่ะ?

เธอ ทำไมถึงได้มาอยู่กับโจวซี?

ขณะที่กัวจื่อจู๋ กำลังตกตะลึงอยู่นั้น เฉินยู่ฉานก็ได้นำกะละมังวางไว้ที่ข้างเท้าของโจวซี จากนั้น......

ก็หายตัวแวบไปกับที่......

หลงเหลือเพียงแต่ร่องรอยในที่ตรงนั้น

ทันใดนั้น

เปรี๊ยะ!

เฉินยู่ฉานก็ยกมือขึ้น

และตบไปที่ใบหน้าของกัวจื่อจู๋

ทันใดนั้น!

กัวจื่อจู๋ ก็ถูกตบจนกระเด็นตกมาจากที่นั่ง

และร่วงตกไปอยู่ที่ด้านนอกประตูของห้องดื่มชานี้

ยังไม่ทันที่กัวจื่อจู๋ จะตกตะลึงอีกครั้งหนึ่ง เฉินยู่ฉานที่ยกมือตบหน้าเธอเมื่อครู่นี้นั้น ก็ได้ส่งเสียงไอออกมาแล้ว

มือกุมไปที่ทรวงอก

ราวกับว่าเป็นคนชราที่ร่างกายอ่อนแออย่างที่สุด

แต่ ต่อให้เป็นแบบนี้ เฉินยู่ฉานหลังจากที่อาการไอทุเลาลงแล้ว ก็ยังได้จ้องมองไปที่กัวจื่อจู๋ ที่อยู่นอกประตูและพูดว่า

“แม้ว่าคนจะแก่ชราแล้ว แต่หากจะฆ่าเธอ ก็ยังสบายมาก! ”

กัวจื่อจู๋ ที่ถูกตบจนกระเด็นออกไปนอกประตูนั้น ใบหน้าแดงก่ำทั้งแถบ และจดจ้องไปที่เฉินยู่ฉาน

เกิดความเคียดแค้นขึ้นมาในจิตใจ

ไอ้แก่คนนี้

แม้ไม่รู้ว่าทำไม ยังไม่ตาย แต่เมื่อเห็นสภาพของเธอในวันนี้ ก็ถือว่าแก่ชรามากแล้ว น่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว

และก็มองไปยังโจวซีที่นั่งอยู่

เมื่อเห็นเฉินยู่ฉานมีอาการไออย่างรุนแรง ใบหน้าที่งดงามก็เกิดความกังวลใจขึ้นบ้าง

“ผู้อาวุโสยู่ฉาน ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ”

เฉินยู่ฉานสูดหายใจลึก ควบคุมอาการเรื้อรังในร่างกาย แล้วก็ตอบกลับเบา ๆ ว่า

“ไม่เป็นไร”

ขณะที่พูด เฉินยู่ฉานก็เดินมายังด้านหน้าของโจวซี โค้งตัวลงแล้วถอดรองเท้าและถุงเท้าของโจวซีออก

จากนั้น......

ก็นำเท้าสองข้างของโจวซี จุ่มลงไปในน้ำร้อนในกะละมัง

กัวจื่อจู๋ ที่อยู่ด้านนอกประตูเห็นสภาพการณ์นี้แล้ว ก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที