จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 403
เมื่อได้ยินเสียงที่ดังผ่านเข้ามาจากด้านนอกประตูของอาศรมหวินซีแล้ว กัวจื่อจู๋ ก็หันไปมองโดยไม่รู้ตัว
แต่ เท่าที่สายตามองเห็น ด้านนอกประตูใหญ่ของอาศรมหวินซีนั้น กลับไม่มีเงาคนเลย
โจวซีและเฉินยู่ฉาน ต่างก็จ้องมองไปยังด้านนอกประตูใหญ่ของอาศรมหวินซีเช่นกัน
แต่ ก็ไม่พบเห็นว่ามีใครเลย
เห็นแต่เพียงว่า มีสายลมโบกพัดผ่านป่าไผ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนลูกรังสายนั้น
ใบไผ่ กระทบกันเกิดเสียงดังกร็อบแกร็บ
กัวจื่อจู๋ เผยความรำคาญใจขึ้นตรงระหว่างคิ้ว สายตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร
และพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า
“ใครกันที่มาทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่? ”
โจวซีที่อยู่บนที่นั่ง หลังจากที่ได้ยินเสียงของเย่อู๋เทียนที่ดังผ่านเข้ามาจากด้านนอกประตู ใบหน้าก็เกิดอารมณ์หวั่นไหว และพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น
“เหมือนจะเป็น เสียงของเย่อู๋เทียน”
เฉินยู่ฉานได้ยินที่พูดนี้ ดวงตาที่เดิมทีขุ่นมัวนั้น ก็เป็นประกายสดใสขึ้นทันที
“ถูกต้อง ใช่เสียงของไอ้หนุ่มนั่นจริง ๆ ด้วย! ”
“ดีมากเลย! ”
“ดูเหมือนว่า หลี่หานหู น่าจะตามหาเขายังไม่เจอ! ”
โจวซีแอบเบาใจลงได้บ้าง แล้วก็กระซิบถามเฉินยู่ฉานขึ้น
“ผู้อาวุโสยู่ฉาน ตอนนี้ท่านสามารถที่จะหยุดยั้งควบคุมกัวจื่อจู๋ เอาไว้ได้ไหม? ”
โจวซีมองว่า
ถึงแม้เย่อู๋เทียนจะมาแล้ว แต่หากต้องเผชิญหน้ากับกัวจื่อจู๋ เกรงว่าก็ยังจะไม่ใช่คู่ต่อกรด้วย
โจวซีคิดว่า
ให้เฉินยู่ฉานหยุดยั้งควบคุมกัวจื่อจู๋ เอาไว้
เพื่อช่วยถ่วงเวลาให้เย่อู๋เทียนที่จู่ ๆ มาถึงนั้น มีเวลาจากไปอย่างพอเพียง
เฉินยู่ฉานเข้าใจได้ทันทีถึงความหมายในคำพูดของโจวซี ดังนั้น ก็พุ่งกระโจนจากไป โดยที่ไม่แม้แต่จะตอบกลับ!
ตรงเข้าไปหากัวจื่อจู๋ !
เพื่อหวังที่จะ......
ลงมือจัดการก่อน!
แต่น่าเสียดายที่ ในตอนนั้นกัวจื่อจู๋ เอง ก็เข้าใจถึงแผนการของโจวซี จึงหัวเราะเยาะออกมา
“ในเมื่อเป็นเย่อู๋เทียน อย่างนั้น ก็ถือว่ามาได้ตรงเวลาเลย! ”
คำพูดยังไม่ทันจบ กัวจื่อจู๋ ก็หายตัวแวบไปจากด้านนอกของห้องดื่มชา แล้วพุ่งเหาะไปยังด้านนอกประตูใหญ่ของหอหยุนเซียน
บริเวณที่เหาะผ่านนั้น แฝงไปด้วยพลังมีดลมที่แหลมคม
จนทำให้ตู้ปลา ต้นไม้ดอกไม้ ที่อยู่ในลานของอาศรมหวินซี แตกละเอียดไปทั้งหมด!
พลังอานุภาพ ดุจดั่งมังกร!
โดยการเคลื่อนไหวดังกล่าวของกัวจื่อจู๋ นั้น
ส่งผลให้เฉินยู่ฉานที่เตรียมจะลงมือจัดการก่อนนั้น ต้องคว้าน้ำเหลว
แต่ เฉินยู่ฉานไม่หยุดอยู่เพียงเท่านี้
ถึงแม้อาการเรื้อรังภายในร่างกาย จะเจ็บปวดทรมาน
แต่เฉินยู่ฉาน ก็ยังคงไล่ตามกัวจื่อจู๋ ไปยังที่ด้านนอกประตู
จากนั้น ขณะที่ทั้งสองคนได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกันที่ด้านนอกประตู ก็เหมือนกับว่า ถูกฟ้าผ่ากลางคัน!
เพราะมองเห็นว่า ที่ปลายของถนนลูกรังสายนี้
มีคนปรากฏขึ้น
แต่ไม่ใช่เย่อู๋เทียน
แต่เป็น......
หลี่หานหู!
เวลานี้
หลี่หานหูที่ถูกฝังเข็มเงินพิษภูตษหกสิบสี่เข็ม และเข็มเงินธรรมดาอีกหนึ่งเข็มนั้น
มีร่างกายที่เป็นสีดำแล้ว
ราวกับผี!
ยืนอยู่ที่ตรงนั้น อย่างไม่ขยับเขยื้อน
แน่นอนว่า
มีเพียงแต่เท้าที่ไม่ขยับ
ส่วนร่างกาย กำลังสั่นเทาอย่างรุนแรง!
ชัดเจนว่า เป็นเพราะความเจ็บปวดอย่างที่สุด จึงทำให้เกิดสภาพอย่างที่เห็นนี้!
หลี่หานหู จ้องมองไปที่กัวจื่อจู๋ อย่างไม่กระพริบตา
ลูกตาคู่นั้น
แทบจะหลุดพ้นออกมาจากเบ้าตาแล้ว
และมีเลือดไหลออกมาด้วย!
ราวกับเป็นน้ำตาเลือด!
กัวจื่อจู๋ ที่มองเห็นภาพเหตุการณ์นี้ ตกตะลึงจนไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
เฉินยู่ฉานเห็นภาพเหตุการณ์นี้ ก็ตกตะลึงอย่างที่สุดเช่นกัน!
ทั้งสองคนต่างก็คิดไม่ถึงว่า
หลี่หานหู จะถูกคนทรมานจนกลายเป็นแบบนี้ได้!
นี่มัน......
ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรกันแน่?
ใครกันที่เป็นคนทำ?
หลี่หานหูทำไมถึงกลายเป็นสภาพแบบนี้ไปได้?
โจวซีที่ได้แต่นั่งอยู่ในห้องดื่มชานั้น ไม่ชัดเจนว่าด้านนอกประตูนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น
เห็นแต่เพียงว่า ไม่ว่าจะเป็นเฉินยู่ฉาน หรือกัวจื่อจู๋
ต่างก็ตกตะลึงกันอยู่ที่ด้านนอกประตู
ขณะนั้น
โจวซีร้อนใจมาก จึงได้เอ่ยปากถามขึ้น
“เกิดเรื่องอะไรเหรอ? ”
แต่ ไม่ว่าจะเป็นเฉินยู่ฉาน หรือกัวจื่อจู๋ ต่างก็ลืมที่จะตอบกลับ
เพราะทั้งสองคนมองเห็น อีกหนึ่งเงาร่าง ปรากฏขึ้นที่ปลายของถนนลูกรังสายนี้
ฝ่ายตรงขามนั้นได้เดินออกมาจากทางด้านขวาของปลายถนนลูกรังสายนี้
ในมือ ยังถือกุญแจรถด้วย
คนผู้นี้
หากไม่ใช่เย่อู๋เทียนแล้วจะเป็นใครไปได้?
หลังจากที่เย่อู๋เทียนเดินมายังด้านข้างของหลี่หานหูแล้ว จึงได้กดปุ่มกุญแจรถที่อยู่ในมือ
ทันใดนั้น เสียงล็อครถ ก็ดังขึ้นมาจากทางทิศตะวันออกเฉียงใต้
กัวจื่อจู๋ มองไปที่เย่อู๋เทียนอย่างตาไม่กระพริบ เกิดความรู้สึกที่ไม่ดีขึ้นอย่างมากในจิตใจ
ถึงขนาดสงสัยว่า
หลี่หานหู ที่ได้ตกอยู่ในสภาพแบบนี้นั้น ก็เป็นเพราะเย่อู๋เทียน
แต่ เมื่อความนึกคิดขึ้นดังกล่าวนี้ผุดขึ้นมา
ก็ถูกเธอปฏิเสธโดยพลัน
เป็นไปไม่ได้!
หลี่หานหู เป็นถึงนักฆ่าในโลกยุทธจักรที่ไม่เป็นสองรองใคร!
วิชาเข็มเงินพิษภูตษ!
ที่ในใต้หล้านี้ไม่มีใครเทียบได้!
เกรงว่าแม้แต่กัวโพ่จวิน ก็ยังคงไม่ใช่คู่ต่อกรของเขาเลย!
รายละเอียดที่เอ่ยมาขนาดนี้ หลี่หานหู จะถูกเย่อู๋เทียนที่ไม่ได้เรื่องนั้นทำร้ายได้อย่างไรกัน?
ในขณะที่กัวจื่อจู๋ กำลังคิดอยู่นั้น......
เย่อู๋เทียน ก็เหลือบมองไปยังหลี่หานหูเล็กน้อย
แล้วก็สอบถามขึ้นว่า
“ทำไมไม่เดินต่อไปล่ะ? ฉันพูดแล้วไม่ใช่เหรอว่า ให้นายเดินไปก่อนเลย ไปที่อาศรมหวินซี เพื่อพบเจอกับกัวจื่อจู๋ ไม่ใช่เหรอ? ”
กัวจื่อจู๋ ที่อยู่ห่างจากเย่อู๋เทียนหลายสิบเมตรนั้นได้ยินคำพูดดังกล่าวแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที
และในเวลาเดียวกันนั้น
ที่เบ้าตาของหลี่หานหู ก็มีน้ำตาเลือดไหลออกมาทั้งสองข้าง
พูดได้เลยว่า ในที่แห่งนี้นอกจากเย่อู๋เทียนแล้ว ใครก็ไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดในเวลานี้ของหลี่หานหูได้
หากจะบอกว่าเป็นความเจ็บปวดแบบที่กระดูกหักหรือดูดไขในข้อกระดูกแล้วนั้น
ก็ยังถือว่าเบาอยู่!
ถ้าหากจะเปรียบเทียบให้อย่างเหมาะสมแล้วล่ะก็
คงจะเป็นทุกจุดประสาทสัมผัส ทั่วทั้งร่างกาย ราวกับถูกบิดจนกลายเป็นไส้ตะเกียง และเกิดการลุกไหม้ทีละน้อยทีละน้อย ท่ามกลางเปลวไฟ!
เจ็บปวด!
แต่ก็ ยังมีสติชัดเจน!
อีกทั้ง
ความเจ็บปวดครั้งนี้
หลี่หานหู จะต้องทนทรมานไปตั้งสิบแปดวัน!
เฉินยู่ฉานที่แก่ชรามากแล้ว แม้ว่าจะไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดทรมานนี้ของหลี่หานหูได้
แต่ก็สามารถมองออกได้ว่า......
หลี่หานหู ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้!
“เข็มยมบาล! ”
“คือเข็มยมบาล! ที่ได้หายสาบสูญไปนับเป็นพันปีแล้ว! ”
กัวจื่อจู๋ ที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าที่งดงามแต่เย็นชานั้น ก็พลันแสดงความสะพรึงกลัวออกมา
เข็มยมบาล?
ที่หลี่หานหูถูกฝังอยู่นั้น คือเข็มยมบาลอย่างนั้นเหรอ?
เวลานี้
หลี่หานหู ก็ยังคงมองไปที่กัวจื่อจู๋ อย่างไม่กระพริบตา
ส่วนเย่อู๋เทียนก็เพิ่งจะหันมองไปที่กัวจื่อจู๋
แล้วก็ยิ้ม
“โอ้ ที่จริงแล้ว เธอก็คือกัวจื่อจู๋ อ่า คือกัวจื่อจู๋ ที่ทำร้ายหานจื่อเซียนแม่ของฉันด้วยพลังฝ่ามือสามครั้งนั้นใช่ไหม? ”
คำพูดนี้ แม้จะมีน้ำเสียงที่เฉยชา
แต่สำหรับกัวจื่อจู๋ แล้ว มันช่างส่งผลกระทบอย่างมาก!
ในที่สุดกัวจื่อจู๋ ก็เข้าใจได้อย่างชัดแจ้งแล้ว
หลี่หานหู ที่ตอนนี้ตกอยู่ในสภาพแบบนี้นั้น ก็เป็นเพราะฝีมือของเย่อู๋เทียน!
ดูเหมือนว่า......
พลังความสามารถของเย่อู๋เทียน เหนือกว่าที่ตัวเองคาดการณ์เอาไว้แล้ว
เมื่อคำนึงถึงตรงจุดนี้แล้ว
กัวจื่อจู๋ ก็ไม่ได้จะคิดจะยื้อการต่อสู้ออกไป จึงได้หันหลังกลับมาทันที
เพื่อคิดที่จะหลบหนี
แต่ทว่า หลังจากที่เดินจากไปแล้ว กลับต้องหยุดอยู่ที่บริเวณห่างออกไปประมาณห้าสิบเมตร
ชัดเจนว่าถูกเกราะปราณที่มองไม่เห็นขัดขวางตรงเส้นทางที่จะเดินไป
เย่อู๋เทียนมองไปยังกัวจื่อจู๋
และอมยิ้ม
“จะหนีไปไหน? พบเจอกันครั้งแรก น่าจะพูดคุยกันให้มากหน่อย”
“อีกทั้ง เมื่อครู่ตอนที่เธออยู่ที่อาศรมหวินซี ไม่ใช่พูดว่า ฉันกับแม่ของฉัน ได้ถูกหลี่หานหูกำจัดทิ้งไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ”
“เปล่าเลย”
“ตรงกันข้าม เป็นฉันเองที่อ้อนวอนขอร้อง กำจัดหลี่หานหูซะ! ”
“ตอนนี้ ถึงคราวของเธอแล้ว! ”
“มานี่เถอะ วางใจได้ ฉันจะไม่ทำร้ายอะไรเธอหรอก หลี่หานหู หลังจากนี้สิบแปดวัน จะต้องตาย แต่เธอไม่เหมือนกัน ฉันจะให้เธอ มีอายุยืนยาวนับร้อยปี! ”
คำพูดนี้ดังเข้าไปในหูของกัวจื่อจู๋ กัวจื่อจู๋ ก็พลันตกใจจนร่างกายอ่อนแรงไปหมด
เพราะว่า เมื่อครู่เฉินยู่ฉานเพิ่งจะพูดถึงเข็มยมบาล
กัวจื่อจู๋ ได้เคยอ่านทำความเข้าใจจากบันทึกโบราณเล่มหนึ่งว่า ผู้ที่ถูกฝังเข็มนี้ ราวกับว่า ตกอยู่ในนรกชั้นสิบแปด!
เย่อู๋เทียนเหมือนจะมองทะลุถึงความคิดของกัวจื่อจู๋
ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มไม่เปลี่ยน
“เข็มยมบาล ก็แค่วิชาจิ๊บจ๊อยเท่านั้น ฉันยังเป็นวิชาฝังเข็มอีกชุดหนึ่ง ที่ทรงพลังกว่า เข็มยมบาลเล็กน้อย แต่ ยังไม่เคยได้ลองมาก่อน! ”
“วิชาฝังเข็มนี้ ชื่อว่าเซียนคุกเข่า! ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...