จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 405

คำพูดดังกล่าวของกัวจื่อจู๋ ได้ยินไปถึงหูของเฉินยู่ฉานที่อยู่ตรงนั้น ก็ไม่ต่างอะไรกับคำพูดที่เลอะเลือน ได้ยินไปถึงหูของโจวซีในห้องดื่มชาในอาศรมหวินซี ก็ไม่ต่างอะไรกับคำพูดที่เลอะเลือนเหมือนกัน

แต่ ได้ยินไปถึงหูของเย่อู๋เทียนแล้วนั้น......

กลับทำให้เย่อู๋เทียนขมวดคิ้วขึ้น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่กัวจื่อจู๋ ตะโกนเรียกชื่อของเฉิงโม่หนงขึ้น......

เย่อู๋เทียนถึงต้องมองสังเกตรูปร่างหน้าตาของกัวจื่อจู๋ อีกรอบหนึ่งเลย

คล้ายกัน!

คล้ายกันจริงด้วย!

หรือว่า กัวจื่อจู๋ จะเป็นแม่บังเกิดเกล้าของเฉิงโม่หนงจริง ๆ ด้วย?

เมื่อคิดถึงตรงจุดนี้

สายตาของเย่อู๋เทียน ก็เปลี่ยนไปอย่างเย็นชา

คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า

โลกใบนี้ จะมีเรื่องราวที่บังเอิญแบบนี้ไปได้!

หากว่ากัวจื่อจู๋ เป็นแม่ของเฉิงโม่หนงจริง ๆ แล้ว อย่างนั้นความแค้นของหานจื่อเซียนที่เป็นแม่ของตนเอง จะแก้แค้นต่อไปได้อย่างไร?

เย่อู๋เทียนมองไปยังกัวจื่อจู๋ ด้วยความดูถูก และสอบถามอย่างเย็นชาขึ้นว่า

“ในตอนนั้นเธอได้ทอดทิ้งลูกสาวของเธอไป แล้วเธอรู้ได้อย่างไรว่า ลูกสาวของเธอนั้น มีชื่อว่าเฉิงโม่หนง? ”

เสียงตะโกนโวยวายของกัวจื่อจู๋ นั้น พลันหยุดลงในทันที

ชัดเจนว่า เธอเองก็คิดไม่ถึง ที่เย่อู๋เทียน จะถามคำถามนี้กับเธอ!

หรือว่า เย่อู๋เทียน ไม่เพียงแต่จะลงโทษฝังเข็มกับเธอแล้ว ยังจะตามกำจัด ลูกสาวของเธอด้วย?

เมื่อคิดถึงตรงจุดนี้

กัวจื่อจู๋ จึงรีบส่ายศีรษะ ไม่กล้าที่จะมองไปที่คู่ดวงตาของเย่อู๋เทียนอีก หลบหลีกสายตา ตื่นตระหนกอย่างกับผีสาง

“เปล่า เปล่า ฉัน ฉันฉันเมื่อครู่ฉันพูดจามั่วซั่วไป ฉันหวาดกลัวอย่างที่สุด จึงได้พูดสุ่มสี่สุ่มห้าออกไป ฉันไม่มีลูกสาว ฉันไม่เคยให้กำเนิดลูกสาวมาก่อน! ฉัน ฉันฉันฉันไม่มีทายาทอะไรเลย! ”

เย่อู๋เทียนหรี่ตาสองข้างลง

แล้วตั้งใจนำเข็มเงินมาวางไว้ที่ด้านหน้าของกัวจื่อจู๋

ปลายแหลมของเข็มเงิน มีระยะห่างจากดวงตาของกัวจื่อจู๋ เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น

เย่อู๋เทียนเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง

“ฉันถามเธอว่า ในตอนนั้นเธอได้ทอดทิ้งลูกสาวไปแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วเธอรู้ได้อย่างไรว่า หล่อนมีชื่อว่าเฉิงโม่หนง? ”

กัวจื่อจู๋ ตกใจจนถึงกับปิดตาสองข้างลง

เธอที่กำลังคุกเข่าที่พื้นนั้น ได้จับไปที่ขาของเย่อู๋เทียนด้วยร่างกายสั่นเทา

และพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนก

“ฉันไม่มีลูกสาวจริง ๆ เมื่อครู่ฉันพูดมั่วซั่วไป นาย นายนายนาย นายทำการลงโทษเถอะ! ”

เย่อู๋เทียนสีหน้าเย็นชาพร้อมกับกัดฟัน

ท้ายที่สุด ก็ไม่ได้นำเข็มเงิน ทิ่มไปที่ดวงตาของกัวจื่อจู๋

โดยพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า

“ไป ไปพบเจอเฉิงโม่หนงด้วยกันกับฉัน ฉันจะทำการยืนยันต่อหน้าว่า พวกเธอ ตกลงเป็นแม่ลูกกันหรือไม่! ”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา กัวจื่อจู๋ ราวกับถูกฟ้าผ่า ลืมตาสองข้างขึ้นอย่างไม่รู้ตัวในทันที

และพูดโพล่งออกมาอย่างไม่น่าเชื่อว่า

“นายกับเฉิงโม่หนง......ไม่ ไม่ ฉันฉันฉัน ฉันไม่มีลูกสาวจริง ๆ! ”

ชัดเจนว่า ผู้หญิงอย่างกัวจื่อจู๋ นี้ ไม่เชื่อถือใครทั้งนั้น

เย่อู๋เทียนถามขึ้นอย่างเย็นชาว่า

“เธอกำลังกังวลใจว่า ฉันจะทำไม่ดีต่อเฉิงโม่หนงใช่ไหม? ”

กัวจื่อจู๋ หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ฉันพูดแล้วยังไงว่า ฉันไม่มีลูกสาว นายฆ่าฉันซะ ฆ่าฉันเลย เร็วสิ ฉันไม่มีลูกสาวจริง ๆ! ”

เย่อู๋เทียนยิ้มเยาะ

“คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า เฉิงโม่หนง จะมีแม่ที่โหดร้ายอย่างเธอแบบนี้! ”

ขณะที่พูด เย่อู๋เทียนก็เก็บเข็มขึ้น

จากนั้น ก็หยิบโทรศัพท์ของตนเองออกมา

แล้วก็ต่อสายไปหาเฉิงโม่หนง

ทางฝั่งนั้นก็มีเสียงที่อ่อนเพลียของเฉิงโม่หนงดังขึ้น

“ว่าอย่างไรเหรอ? ”

เย่อู๋เทียนสอบถามขึ้นด้วยจิตใจที่ซับซ้อน

“เธออยู่ที่ไหน? ฉันมีเรื่องหนึ่ง ที่ต้องการจะพูดกับเธอ”

เฉิงโม่หนงตอบเบา ๆ ว่า

“มาที่ซอยหลัวฝูแล้ว หลังจากที่นายออกไปจากที่นั่น ฉันก็นอนไม่หลับ อีกทั้ง ยังเป็นกังวลถึงความปลอดภัยของรั่วชิงด้วย ดังนั้นจึงได้มาที่นี่ แต่คิดไม่ถึงว่า......จะเป็นแม่ของนาย ที่ได้รับบาดเจ็บ......”

เย่อู๋เทียนขมวดคิ้วอย่างหนัก

หยุดนิ่งไปสักพักหนึ่ง ในที่สุดก็พูดออกมาว่า

“ฉันอยู่ที่เขาหวินหลาพบเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่นี่ หล่อนบอกว่าลูกสาวของหล่อนนั้น มีชื่อและนามสกุลเดียวกันกับเธอ! ”

ใครจะไปรู้ว่าเฉิงโม่หนงที่อยู่ในสายโทรศัพท์อีกฝั่งหนึ่งนั้น ได้ยินที่พูดนี้แล้วจะมีสภาพจิตใจอย่างไร