จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 407

ช่วงเวลาหายใจเพียงสามครั้ง!

ขาทั้งสองข้างของตัวเอง ก็เหมือนกับว่ามีกระแสไฟไหลผ่าน เกิดความรู้สึกด้านชาขึ้น อย่างชัดเจน!

โจวซีเบิกตาโพลง และจ้องมองไปที่เย่อู๋เทียน ใบหน้าที่งดงามไร้ที่ตินั้น เต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ!

“นายทำได้อย่างไรกัน? ”

เย่อู๋เทียนมองไปที่เธออย่างเย่อหยิ่ง โดยที่ไม่ได้ตอบกลับทันที แต่ได้ถามขึ้นว่า

“ขาสองข้างของเธอ มีความรู้สึกขึ้นบ้างแล้วใช่ไหม? ”

โจวซีพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเทา

“มีแล้ว”

เย่อู๋เทียนพยักหน้า แล้วก็อธิบายเล็กน้อยว่า

“ร่างกายส่วนล่างของเธอ ก็แค่ถูกวิชาผนึกพลังของเต้าจ้างปิดผนึกเส้นชีพจรเอาไว้เท่านั้นเอง! ”

“หลังจากนี้ รอให้ฉันจัดการเรื่องที่ควรจะจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ก็จะกลับมาช่วยรักษาขาทั้งสองข้างของเธอให้หายดีเป็นปกติ”

โจวซีได้ยินดังนี้แล้ว

ก็ควบคุมความรู้สึกไม่ได้ จึงร้องไห้ออกมา

ตื่นเต้นอย่างมาก ราวกับว่าถูกลมแรงพัดผ่านหัวใจ

ทั้งร่างกายชาไปหมด!

ชาตั้งแต่ศีรษะจนถึงปลายเท้าเลย!

สายตาของโจวซีที่มองไปยังเย่อู๋เทียนนั้น เหมือนว่ากำลังมองดูเทพส่องสว่างตนหนึ่ง

อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่า

บนโลกใบนี้ นอกจากเหวินไท่จี๋แล้ว ยังจะมีอีกคนหนึ่ง ที่สามารถรักษาขาสองข้างของตัวเองให้หายดีได้!

ที่โจวซีสามารถแน่ใจได้มากขนาดนี้

นั่นก็เป็นเพราะ......

ขาสองข้างที่ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยมาหกปีเต็ม เวลานี้ กลับมีความรู้สึกขึ้นมาแล้ว!

นี่คือความหวัง!

แต่ โจวซีก็ยังส่ายศีรษะอย่างไม่หยุด

ถึงขนาดจับไปที่ท่อนแขนของเย่อู๋เทียน

“อย่า อย่าไปหาเหวินไท่จี๋เด็ดขาด! เรื่องของเขา นายอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยว! และนายเองก็ไม่สามารถยุ่งเกี่ยวได้! ขาทั้งสองข้างของฉัน ถึงแม้จะไม่รักษา ฉันก็ไม่ต้องการให้นายไปหาเขา! ”

เย่อู๋เทียนมองไปที่โจวซีด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน และถามขึ้นว่า

“เธอรู้ไหมว่าในประเทศหลงนั้น ฉันมีสถานะอะไร? ”

โจวซีตกตะลึง

เย่อู๋เทียนพูดต่อว่า

“แม้ว่าฉันจะอยู่ในตำแหน่งกรมทหารของประเทศหลง แต่ในตอนนั้นก็เป็นเพราะการอนุมัติของเหวินไท่จี๋ ฉันจึงสามารถขึ้นไปดำรงตำแหน่งนั้นได้! ”

“แต่ พูดจากใจจริงแล้ว ที่ฉันต้องการปกป้องคุ้มครองนั้น ก็คือดินแดนของประเทศหลงแห่งนี้! ”

“เหวินไท่จี๋ ถ้าหากเขาสร้างความปั่นป่วนบนดินแดนแห่งนี้แล้ว แม้ว่าเขาจะเป็นเทพ ฉันก็จะไม่ปล่อยเขาไปเช่นกัน! ”

เมื่อพูดจบ เย่อู๋เทียนก็ปล่อยมือออกจากมือของโจวซี

แล้วก็พากัวจื่อจู๋ ออกไปจากสถานที่แห่งนี้

ในเวลาเดียวกัน

ที่ตี้ตู ซอยหลัวฝู

มีผู้หญิงคนหนึ่งในชุดทำงาน กำลังยืนอยู่ด้านนอกของคฤหาสน์โบราณในสภาพที่ตื่นเต้นอย่างที่สุด

โดยทิศทางที่จ้องมองไปนั้น

ก็คือเขาหยุนหลาน

ผู้หญิงคนนี้ หากไม่ใช่เฉิงโม่หนงแล้วจะเป็นใครไปได้อีก?

ตอนนี้เธอกำลังกังวลใจว่า เย่อู๋เทียนจะฆ่าผู้หญิงที่ชื่อกัวจื่อจู๋ คนนั้นจริงไหม.....

อีกฝั่งหนึ่ง

ใจกลางตี้ตู ท่ามกลางคฤหาสน์โบราณหลังหนึ่ง

ชายชราสองคน กำลังนั่งเล่นหมากรุก

คนที่อยู่ด้านซ้าย ผมขาวโพลน สวมใส่ชุดคลุมยาวสีขาว ในมือถือหมากตัวสีดำ เหมือนจะ กำลังไม่แน่ใจว่าจะเดินหมากอย่างไรดี

คนที่อยู่ด้านขวา มีผมสีเทา สวมใส่ชุดผ้าลินินสีเทา กำลังเล่นหมากตัวสีขาวอยู่!

ชายชราผมเทามองไปยังชายชราผมขาวที่ไม่แน่ใจว่าจะเดินหมากอย่างไร แล้วก็หัวเราะ และถามขึ้นว่า

“ทำไมเหรอ เป็นเพราะว่า เย่อู๋เทียน? ”

ชายชราผมขาวจึงได้เดินหมาก แล้วก็ถอนหายใจ และพูดขึ้นอย่างประหลาดว่า

“ฉันมีชีวิตอยู่มานานสี่ชั่วอายุคน ไม่ต้องการที่จะ ฆ่าคนเพื่อก่อกรรมอีกแล้ว แต่น่าเสียดายที่ ในที่สุดก็ยัง......อยากที่จะมีชีวิตอยู่อีก! ”

ชายชราผมเทาอมยิ้ม

“หอหมากรุกของพวกเรานี้ ในช่วงตารางนิ้วระหว่างกระดานหมากรุก สามารถปกครองควบคุมทุกสรรพสิ่งได้ ซึ่งน่าสนุกอย่างที่สุด! ”

“หากว่านายตายไป ชีวิตนี้ของฉัน ก็จะไม่สนุกอีกแล้ว! ดังนั้น ก็ทำได้เพียงให้เขาตายไป! ”

“เพราะว่า เขาก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในมือของพวกเราเท่านั้น! ”

ชายชราผมขาวฟังคำพูดนี้แล้ว ก็พลันนับนิ้วคำนวณ ส่ายศีรษะและพูดขึ้นว่า

“หากผ่านวันนี้ไปได้ พวกเราก็สามารถที่จะมีชีวิตต่อไปได้หนึ่งชั่วอายุคน หากผ่านวันนี้ไปไม่ได้ พวกเรา ก็ต้องตายและหายสูญไป! ”

ชายชราผมเทาหัวเราะฮ่าฮ่า และก็ส่ายศีรษะ

“ไท่จี๋อ่ะไท่จี๋ ฉันในฐานะที่เป็นหมอดูดวงแห่งพันธมิตรมังกร ก็ยังไม่พูดบ่นจู้จี้อย่างนายเลย นายวางใจได้ ต่อให้เย่อู๋เทียนตายไปแล้ว ประเทศหลงนี้ ก็ไม่มีทางจะล่มสลาย เพราะว่า......นายดูสิว่า เขาเป็นใคร? ”

ขณะที่พูด ชายชราผมเทาก็ชี้ไปยังประตูใหญ่ของคฤหาสน์โบราณ

ประตูใหญ่พลันเปิดขึ้น

ด้านนอกประตูใหญ่ ปรากฏชายหนุ่มคนหนึ่งขึ้น

ซึ่งเหมือนกับเย่อู๋เทียน

ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือว่าท่วงท่า เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน!

ชายชราผมขาวมองไปยังชายหนุ่มคนนี้ ทันใดนั้น ดวงตาสองข้างก็เป็นประกายขึ้น

แต่หลังจากที่สังเกตอีกรอบหนึ่งแล้ว

ก็ส่ายศีรษะด้วยความผิดหวัง

“ไม่ใช่เย่อู๋เทียน! ไม่ว่าจะเป็นพรสวรรค์ หรือว่ารากกระดูก! ก็เทียบไม่ได้กับเย่อู๋เทียน! ”

ชายชราผมเทาอมยิ้ม

“แต่ เขาสามารถฆ่าเย่อู๋เทียนได้! ”

ขณะที่พูด ชายชราผมเทาก็ได้สั่งการไปยังชายหนุ่มที่อยู่ด้านนอกประตูใหญ่นั้น

“ไปเถอะ ก่อนที่จะฆ่า ก็บอกเหตุผลให้กับเขาด้วย พฤติกรรมการสังหารตระกูลหานเผ่าโบราณนั้น สวรรค์ก็อภัยให้ไม่ได้ เต๋าสวรรค์ ต้องการจะฆ่าเขา เขา ก็ไม่มีทางที่จะมีชีวิตรอดไปได้! ”