จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 408

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้น ก็ไม่ได้ก้าวขาเข้าไปด้านใน แต่กลับหายแวบไปกับที่ เหมือนกับว่าไม่เคยปรากฏตัวขึ้นมาก่อน

ชายชราผมขาวในคฤหาสน์โบราณสังเกตเห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว ก็ตกใจขึ้นเล็กน้อย

แล้วก็มองไปยังชายชราผมเทาที่อยู่ตรงข้ามอีกครั้ง

และถามขึ้นว่า

“ไอ้หนุ่มคนนี้ มีประวัติความเป็นมาอย่างไร? ”

ชายชราผมเทายิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพูดอธิบายขึ้น

“เขาเป็นเด็กกำพร้าจากตระกูลฉู่เผ่าโบราณในพันธมิตรมังกร มีชื่อว่าฉู่เทียนสิง ได้ถูกฉันเก็บมาเลี้ยงดูตั้งแต่เล็ก และอบรมสั่งสอนมาจนถึงตอนนี้ เมื่อเทียบกับแดนเจ็ดแล้ว ยังห่างชั้นอีกแค่เล็กน้อย! ”

พูดถึงตรงนี้ ชายชราผมเทาก็ส่ายศีรษะ

“แต่น่าเสียดาย เหมือนกับที่นายพูดนั้น เขา ไม่ว่าจะเป็นพรสวรรค์ หรือว่ารากกระดูก ก็เทียบกับเย่อู๋เทียนไม่ได้! แต่ ไม่เป็นไร ในเมื่อพวกเราถึงขีดจำกัดแล้ว รากกระดูกของเย่อู่เทียนนั้น สามารถที่จะต่อชีวิตของพวกเราสองคนได้ จึงทำได้เพียงให้เขาไปฆ่าเย่อู๋เทียนซะ จากนั้น ต่อไปก็ให้เขามาทดแทนเย่อู๋เทียนก็แล้วกัน! ”

ชายชราผมขาวพยักหน้า และก็ไม่ได้สอบถามอะไรมากอีก

แต่ก็ยังพูดขึ้นอีกว่า

“ก่อนที่หนุ่มคนนี้จะไปนั้น นายควรที่จะกำชับเขาอีกเรื่องหนึ่ง”

ชายชราผมเทาถามขึ้นว่า

“เรื่องอะไร? ”

ชายชราผมขาวถอนหายใจ

“กี่ปีมานี้ แม้ว่าฉันจะกินยาทะลวงชีพจรและยาเม็ดเสวียนเมี่ยวเหล่านั้นที่เย่อู๋เทียนเก็บเอาไว้ในคลังยา แต่จนถึงวันนี้ ฉันก็ยังไม่สามารถกลั่นยาทั้งสองชนิดนี้ได้! ”

ชายชราผมเทาขมวดคิ้วขึ้น

“ก่อนหน้านี้เย่อู๋เทียนได้มอบสูตรการกลั่นยาสองชนิดนี้ให้กับนายตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม แม้แต่นายก็ยังไม่สามารถกลั่นยาได้สำเร็จเหรอ? ”

ชายชราผมขาวถอนหายใจ

“หรือจะพูดได้ว่า การตายของเย่อู๋เทียนนั้น ฉันจึงรู้สึกเสียดายยังไงล่ะ? ฆ่าเขาแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับมุ่งเอาประโยชน์เฉพาะหน้า และทำลายผลประโยชน์ในระยะยาว! ”

ชายชราผมเทาครุ่นคิดชั่วครู่ ก็ส่ายมือและพูดว่า

“ไม่เป็นไร อย่างไรก็ตามพวกเราก็กลั่นยาหยางบริสุทธิ์ได้ พวกเรากินยาหยางบริสุทธิ์ อย่างน้อยก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกหนึ่งชั่วชีวิตคน ฉันไม่เชื่อว่า ในหนึ่งชั่วชีวิตคน โลกใบนี้ ยังจะไม่มีคนอย่างเย่อู๋เทียนอีก! ”

พูดถึงตรงนี้ ชายชราผมเทาเหมือนจะคิดถึงคนหนึ่งขึ้นได้ ใบหน้าก็กลับมามีรอยยิ้มเหมือนเดิม

และพูดเสริมขึ้นว่า

“จากที่ฉันคำนวณ บนโลกใบนี้เย่อู๋เทียน ยังมีลูกชายอยู่อีกคนหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นธาตุหยางบริสุทธิ์ด้วย! ”

ชายชราผมขาวได้ยินที่พูดนี้ ดวงตาก็เป็นประกายขึ้น

“ความหมายของนายก็คือ......”

ชายชราผมเทาอมยิ้ม

“ก็หมายความอย่างนั้นนั่นแหละ! ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้ไม่มีลูกชายของเย่อู๋เทียน ก็ยังมีพ่อของเย่อู๋เทียน! แม้ว่าเย่ฝูถูจะหายตัวไปนานหลายปี แต่ หากว่าเขายังอยู่บนโลกนี้ ฉันก็สามารถตามหาเขาจนเจอได้! ”

ชายชราผมขาวยิ้ม

“อย่างนั้นฉันก็วางใจได้แล้ว! ”

เมื่อพูดจบ ชายชราผมขาวก็หยิบหมากตัวสีดำ วางลงไปบนกระดานหมาก

คิดไม่ถึงว่า เมื่อวางตัวหมากสีดำนี้ลงไป

ก็มีลำแสงสีขาว

กระพริบผ่านเข้ามา จากด้านนอกประตูใหญ่ของคฤหาสน์โบราณ

ลำแสงสีขาวนี้

คือกระบี่!

เมื่อกระบี่เล่มนี้พุ่งมา ในช่วงพริบตาเดียว ก็ทะลุผ่านมือขวาของชายชราผมยาวที่ถือตัวหมากอยู่

ชายชราผมขาวตกใจขึ้นก่อน

จากนั้น

ความเจ็บปวด ก็เริ่มมาจากใจกลางฝ่ามือ

หลังจากที่ชายชราผมขาวตกตะลึงไปชั่วชณะนั้น ก็พลันมองไปยังด้านนอกประตูใหญ่ของคฤหาสน์โบราณ

ชายชราผมเทา ก็หันมองไปยังด้านนอกประตูใหญ่ของคฤหาสน์โบราณเช่นกัน

ทั้งสองคนก็มองเห็น

พระภิกษุวัยกลางคนที่อยู่ในชุดจีวรสีขาว และห้อยลูกประคำอยู่ด้านหน้าคนหนึ่ง ยืนอยู่ที่ด้านนอกของประตูใหญ่

พระภิกษุคนนี้ มีรูปลักษณ์ที่คล้ายคลึงกับเย่อู๋เทียนพอสมควร

แต่สภาพของสีหน้าท่าทางนั้น

ไม่สะทกสะท้านหวั่นไหวต่อสิ่งภายนอกเลย!

หลังจากที่ชายชราผมขาวและชายชราผมเทามองพระภิกษุวัยกลางคนนั้นอย่างชัดเจนแล้ว สีหน้าท่าทาง ก็ตกตะลึงอย่างที่สุด

จากนั้น ชายชราผมเทาก็เคลื่อนไหวท่วงท่าทันที

ขณะที่กำลังจะลงมือ

พระภิกษุวัยกลางคนก็ได้หายตัวไปจากด้านนอกประตูใหญ่ของคฤหาสน์โบราณ แล้วปรากฏตัวขึ้นมาที่ด้านข้างของชายชราผมเทา

และยื่นมือออกมา

จับไปที่ลำคอของชายชราผมเทา

โดยที่ไม่ได้ใช้แรงกำลังเท่าไร เหมือนจะบิดเบา ๆ เท่านั้น

หมอดูพันธมิตรมังกร!

ก็ตายลงไปกับที่!

หลังจากที่ฆ่าคนแล้ว พระภิกษุวัยกลางคนก็มองไปยังชายชราผมยาว

ใบหน้าของพระภิกษุวัยกลางคนนั้น

ก็ยังคง......

ไม่สะทกสะท้านหวั่นไหวต่อสิ่งภายนอก!

ส่วนชายชราผมขาวในเวลานี้ ที่มีวิทยายุทธแข็งแกร่งไร้เทียมทานนั้น

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของพระภิกษุวันกลางคนนี้แล้ว ก็ยังไม่กล้าที่จะทำการบุ่มบ่ามอะไร

พระภิกษุวัยกลางคนมองไปที่ชายชราผมขาว และในที่สุดก็ได้เอ่ยปากพูดขึ้น

“จากนิสัยแต่ก่อนของฉันนั้น นายคงจะต้องตายไปแล้ว แต่ ใครให้นายเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดหนงเอ๋อร์ล่ะ? ”

ชายชราผมขาวในที่สุดก็เรียกขานชื่อของพระภิกษุวัยกลางคนออกมา

“เย่ฝูถู! ”

พระภิกษุวัยกลางคนนำกระบี่ของเขาออกมา วางลงไปบนกระดานหมากรุก แล้วก็หันหลังเดินจากไป

และยืนหันหลังพูดกับชายชราผมยาวว่า

“คุกเข่าให้ลุกเดี๋ยวนี้ และคำนับเก้าพันเก้าร้อยครั้ง มิเช่นนั้น ต่อให้นายเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดหนงเอ๋อร์ ฉันเอง ก็จะลงมือฆ่าเช่นกัน และจับนาย ลงไปอยู่ในนรกสิบแปดชั้น ไม่ให้ผุดไม่ให้เกิดอีกต่อไป! ”

เมื่อพูดจบ พระภิกษุวัยกลางคน ก็กระโดดขึ้นไปกลางอากาศ

แล้วหายตัวไปจากคฤหาสน์โบราณ

ชายชราผมยาวยืนงงอยู่กับที่ มองไปยังตำแหน่งที่พระภิกษุวัยกลางคนหายตัวไปเป็นเวลานาน แล้วจึงได้มองไปยังชายชราผมเทาที่อยู่ตรงข้ามของตนเอง

และยื่นมือที่สั่นเทาออกไปจับเส้นชีพจรของอีกฝ่ายหนึ่ง

หมดสิ้นลมหายใจไปแล้ว!

ทุกส่วนประกอบที่บริเวณลำคอ รวมไปถึงกระดูกสันหลังส่วนคอ แหลกละเอียดไปทั้งหมด!

ชายชราผมยาวคนนี้ ก็คือเหวินไท่จี๋

เหวินไท่จี๋คิดไม่ถึงอย่างมากว่า

เย่ฝูถู......

จะปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน!

และหลังจากที่ปรากฏตัวขึ้นแล้ว ก็ลงมือฆ่าคนแล้วก็จากไป!

มีลักษณะท่วงท่าในแบบที่ ชักกระบี่ออกมาฆ่าคน แล้วก็หายสาบสูญไปโดยไม่ทิ้งร่อยรอย!

เวลานี้

เหวินไท่จี๋เกิดความหวาดกลัวขึ้นอย่างที่สุด

ไม่สามารถเข้าใจได้อย่างยิ่ง!

เย่ฝูถู ทำไมถึงได้น่าสะพรึงกลัวขนาดนี้!

แต่เมื่อยิ่งไม่เข้าใจ ไม่ชัดเจน ความหวาดกลัวในจิตใจ ก็ยิ่งจะรุนแรงขึ้น!