จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 429

แทนที่จะพูดว่า เย่ฝูถูเห็นหวงฝู่เจิ้งฉีคนนี้ ก็ตกใจมาก ไม่ดีเท่ากับบอกว่าเขาตกใจกลัว!

เพราะเมื่อ 30 ปีก่อน เย่ฝูถูเคยต่อสู้กับหวงฝู่เจิ้งฉีแล้ว

แต่ผลลัพธ์คือ เสมอกันทั้งสองฝ่าย!

30 กว่าปีผ่านไป!

เย่ฝูถู แม้ว่ามีความคืบหน้า แต่โดยรวมแล้ว ก็มีความคืบหน้าเล็กน้อย

ไม่เช่นนั้น ในสายตาของเย่ฝูถู แม้ว่าเป็นเย่อู๋เทียน ก็ไม่อาจทำให้เขาหวั่นไหวได้!

สาเหตุที่เย่ฝูถูตกใจกลัวหวงฝู่เจิ้งฉี

เป็นเพราะ 30 กว่าปีมานี้ ไม่เคยได้เจอหวงฝู่เจิ้งฉีอีกเลย!

ความหวาดกลัวที่ไม่ทราบที่มา

กล่าวอีกนัยหนึ่ง วัดพระแก้วมรกต สำนักของเย่ฝูถูมีความขาดแย้งกับสำนักเจินอู่เสมอมา!

ส่วนทำไมถึงขาดแย้งกัน

ไม่มีอะไรมากไปกว่าหลังจากที่สองกองกำลังนี้ก่อตัวขึ้น ก็เกิดบุญคุณความแค้นมากมาย!

กี่ปีแล้ว มีบุญคุณ แล้วก็มีความแค้น!

สรุปแล้ว วัดพระแก้วมรกตกับสำนักอู๋เจิน แม้ว่ายังไม่ถึงจุดที่ไม่ลงรอยกัน แต่ต่างคนก็ต่างไม่ชอบกัน

ในโลกยุทธจักร กองกำลังทั้งสองนี้ ก็คงเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างพุทธกับเต๋า

ต่างคนก็อยากที่จะพูดโน้มน้าวกัน แต่ ต่างคนก็ต่างดูถูกกัน

เย่ฝูถูคิดไม่ถึง หวงฝู่เจิ้งฉีที่ไม่เคยสนใจเรื่องโลกมาโดยตลอด กลับปรากฎอยู่ในบ้านของตน

เขามาทำไม?

มาหาเพื่อน หรือว่ามาฆ่าคน?

แต่มองไปที่หวงฝู่เจิ้งฉีในตอนนี้ เขาที่สวมชุดสำนักเต๋าสีขาวนั่งดื่มน้ำชาอยู่บนม้านั่งหินใต้หลังคา

รินน้ำชาให้เขา ก็คือหานจื่อเซียนที่เพิ่งจะหายจากอาการบาดเจ็บ

เสิ่นรั่วชิงและกัวจื่อจู๋ ก็อยู่ด้วย

ขณะที่หวงฝู่เจิ้งฉีกำลังมา พวกเธอปฏิบัติตัวต่ออีกฝ่ายในฐานะแขก เพราะหลังจากที่หวงฝู่เจิ้งฉีมา และบอกว่าต้องการมาหาเย่อู๋เทียนเพื่อที่จะถามที่อยู่ของสิ่งของบางสิ่ง!

ส่วนจะเป็นสิ่งของอะไร เขาก็ไม่ได้พูด……

ในเวลานั้นเสิ่นรั่วชิงเห็นท่าทีของหวงฝู่เจิ้งฉีค่อนข้างเมตตา ก็เลยสั่งกัวจื่อจู๋ ไปชงชาให้เขา

แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ……

หลังจากที่หานจื่อเซียนที่กำลังพักผ่อนอยู่ในห้องนอนได้ยินว่าหวงฝู่เจิ้งฉีมาถึง ก็ออกมาต้อนรับ และเสิร์ฟชาให้ด้วยตัวเองเลย

ตอนนี้ หานจื่อเซียนนั่งอย่างระมัดระวังอยู่ตรงข้ามกับหวงฝู่เจิ้งฉี สีหน้าดูค่อนข้างประหม่า

เห็นได้ชัดว่า หานจื่อเซียนรู้ดีเกี่ยวกับที่มาของความแข็งแกร่งของหวงฝู่เจิ้งฉี!

และมาถึงตรงนี้ หานจื่อเซียน ยังไม่รู้จุดประสงค์ของการมาเยือนของหวงฝู่เจิ้งฉี แต่ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากถาม……

เย่ฝูถูก็เปิดประตูเข้ามา

หวงฝู่เจิ้งฉีเหลือบมองเย่ฝูถูที่ผลักประตูเข้ามา และตกตะลึงเล็กน้อย!

เหมือนว่า เขาก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าจะได้เจอ เย่ฝูถูที่หายไปเป็นเวลานานที่นี่

ทั้งสองสบสายตากัน

หวงฝู่เจิ้งฉีเอ่ยปากพูดก่อน

“ทำไม ไม่รู้จักกันแล้วเหรอ?”

เย่ฝูถูเดินมายังทางฝั่งหลังคา และทำเสียงเหอะ

รอยยิ้มของหวงฝู่เจิ้งฉียังคงเหมือนเดิม เขาวางถ้วยชาลงอย่างสงบ และพูดประโยคหนึ่ง

“คนของสำนักเจินอู่ ไม่สนใจธุระในราชสำนัก อีกอย่าง ในตอนนั้นมีข้อตกลงกับผู้นำคนก่อนของประเทศหลง คนของสำนักเจินอู่ จะไม่มีทางยอมก้าวเข้าไปสถานที่นั้นแม้แต่ก้าวเดียว!”

เย่ฝูถูพูดขึ้นมาประโยคหนึ่งทันที

“งั้นก็ไปรอด้านนอกสิ อย่ามาขวางหูขวางตาที่นี่ ฉันไม่อยากเห็นคุณ!”

หวงฝู่เจิ้งฉียิ้มเล็กน้อย

“การเดินทางของฉัน ไม่ได้มาในฐานะของรองประมุขสำนักเจินอู่ มาในฐานะผู้ถือหุ้นในกลุ่มของลูกชายคุณ!”

เย่ฝูถูมีสีหน้างงงัน

“คุณคือผู้ถือหุ้นในกลุ่มของลูกชายฉันหรือ?”

หวงฝู่เจิ้งฉีพยักหน้า

“แน่นอน หลังจากที่เขาก่อตั้งเทียนจวิน กรุ๊ป ก็มอบกลุ่มให้สาวน้อยตระกูลเฉิงคนนั้นดูแลแล้ว สองสามปีนี้ที่สาวน้อยตระกูลเฉิงคนนั้นควบคุมเทียนจวินกรุ๊ป จัดหาเงินทุนมาหลายครั้งแล้ว ในบรรดาลูกหลานของตระกูลหวงฝู่ของฉัน มีบางคนเข้าร่วมในกิจกรรมทางการเงินหลายอย่างของเทียนจวิน กรุ๊ปด้วย”

เย่ฝูถูหยอกล้อ

“นี่คุณ คุณออกบวชมาเพื่อเต๋าไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณยังสนใจธุรกิจการเงินของทางโลกอีกล่ะ!”

หวงฝู่เจิ้งฉียิ้มและพูด

“นี่ไม่ใช่ความขัดแย้ง และหลายปีมานี้ ฉันฝึกฝนอยู่ที่ตี้ตูมาตลอด สิ่งที่ฝึกฝนก็คือเต๋าโลกีย์!”

จู่ๆ เย่ฝูถูก็ถามขึ้น

“งั้น สิ่งของนั้นที่คุณต้องการตามหา ถ้าหากว่าลูกชายฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน คุณจะทำยังไงอีก?”

หวงฝู่เจิ้งฉีคิด และหุบยิ้ม จากนั้นก็ตอบอย่างจริงจัง

“ฉันตามหาสิ่งของนั้นมาหลายปีแล้ว ตรวจสอบชัดเจนแล้ว ว่าสิ่งของชิ้นนั้น อยู่ในมือของลูกชายคุณ ดังนั้น เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าของชิ้นนั้นมันอยู่ที่ไหน?”