จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 463

หวงฝู่เจิ้งฉียิ้มด้วยความขมขื่น

“ครึ่งค่อนประเทศ? คุณไม่เคยเข้าใจกัวเถาจือจริง ๆ เธอไม่เพียงแค่ต้องการโลกยุทธจักรครึ่งค่อนประเทศเท่านั้น? เธอยังมีความทะเยอทะยาน ต้องการครอบครองแม้แต่ประเทศต่าง ๆ ในโลกใบนี้อีกด้วย!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หวงฝู่เจิ้งฉีก็ถอนหายใจ

“ช่วงหลายปีที่ผ่านมา คุณไม่ได้ออกมาสู่โลกภายนอก มีบางสิ่งบางอย่างที่คุณไม่รู้!”

“ผมจะบอกคุณว่า เมื่อกองกำลังใหญ่มาถึง ไม่มีใครสามารถต้านได้! แม้แต่ชิงตี้ก็ไม่มีความสามารถนั้น!”

“ผมไม่ได้บอกว่าเขาไม่สามารถเอาชนะกัวเถาจือได้ ผมหมายความว่าเขาสามารถเอาชนะกัวเถาจือได้ แต่แล้วไงล่ะ? เขาสามารถเอาชนะคนคนเดียวได้ แต่เขาจะสามารถเอาชนะคนนับหมื่นได้เหรอ?”

“การที่สำนักเจินอู่ของผมมีเจ้ายมบาลชิงตี้นี้เป็นเจ้าสำนักไท่ซ่าง มีเป้าหมายสูงสุดคือ เมื่อตอนที่โลกเกิดความวุ่นวาย แต่สำนักเจินอู่ยังสามารถอยู่รอดปลอดภัยเท่านั้น!”

ยิ่งอยู่สีหน้าของโจวซียิ่งแย่ขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ทันใดนั้นเธอก็มองหวงฝู่เจิ้งฉีด้วยความโกรธ

“สำนักเจินอู่ของพวกคุณ กำลังหลอกใช้ชิงตี้?”

หวงฝู่เจิ้งฉีส่ายศีรษะ

“ไม่สามารถพูดว่าเป็นการหลอกใช้ เพียงแต่ความสามารถของเขาถึงระดับนี้แล้ว ต่อไปแทนที่จะถูกพันธมิตรบู๊ยึดครอง สู้เป็นเจ้าสำนักไท่ซ่างของสำนักเจินอู่ดีกว่ามิฉะนั้น ไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะเป็นเหมือนพ่อของผม ตกไปในหลุมพรางของกัวเถาจือ!”

หลังจากนั้น หวงฝู่เจิ้งฉีถอนหายใจอีกครั้ง และมองโจวซีอย่างลึกซึ้ง

“คุณคิดว่าผมหวงฝู่เจิ้งฉี เต็มใจจะอยู่ใต้อาณัติของคนอื่นเหรอ? เพียงแต่ในแง่สติปัญญาและการวางแผนของผมสู้กัวเถาจือไม่ได้ แต่ผมไม่ยอมเป็นเหมือนพ่อของผม กลายเป็นหมากตัวหนึ่งของเธอ! ดังนั้นผมจึงทำได้เพียงเลือกเจ้านายที่ฉลาดหลักแหลมเท่านั้น นี่เรียกว่าเข้าใจสถานการณ์!”

โจวซีกัดฟันกล่าวว่า

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว! ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ครอบครองตำแหน่งเจ้าอาวาสของวัดอี่เซียน ฉันก็จะไม่ปล่อยให้เย่อู๋เทียนไปที่เขาเอ๋อเหมย!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดูเหมือนโจวซีจะตัดสินใจครั้งใหญ่ แล้วมองไปทางทิศใต้แวบหนึ่ง

แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เมื่อเย่อู๋เทียนกลับมาแล้ว โปรดบอกเขาว่าภายในสามวัน ไม่ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่หรือความตาย ฉันก็จะนำสิ่งที่เขาต้องการกลับมา! ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือคุณอย่าให้เขาไปที่เขาเอ๋อเหมย!”

หลังจากกล่าวจบ ยังไม่ทันที่หวงฝู่เจิ้งฉีจะรับปาก

โจวซีก็จากไปแล้ว

เดินทางไปเขาเอ๋อเหมยตามลำพัง!

แต่สิ่งที่นึกไม่ถึงก็คือ หลังจากโจวซีจากไปแล้ว หวงฝู่เจิ้งฉียิ้มด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ

“ผู้หญิงก็คือผู้หญิง โลกทัศน์แคบ คิดอะไรง่าย ๆ!”

“ล้วนเป็นสมาชิกของยุทธจักร สำหรับคุณแล้ว สายตาของผมหวงฝู่เจิ้งฉีแย่ขนาดนั้นเชียวเหรอ? มองไม่ออกว่าคุณยังบริสุทธิ์อยู่เหรอ?”

หวงฝู่เจิ้งฉีหัวเราะเช่นกัน

“ไม่หรอก ไม่กลับมาแน่นอน เธอเป็นเหมือนดอกไม้ที่ปักอยู่ในแจกัน สวยแต่ไร้สมอง ถ้าพูดแบบทันสมัยก็คือ สมองคิดแต่เรื่องความรักเท่านั้น! เธอชอบลูกชายของคุณมาก เมื่อได้ยินว่าลูกชายของคุณกำลังจะประสบปัญหา ก็รับไปจัดการแก้ไขปัญหาให้ก่อน!”

“ผมคิดว่าการกระทำเมื่อสักครู่ของเธอ แม้แต่ตัวเธอเองก็รู้สึกซาบซึ้งแล้ว! ผมยังสามารถจินตนาการถึงอารมณ์ความรู้สึกของเธอได้! บ่าวเสียสละอย่างใหญ่หลวงเพื่อเย่อู๋เทียน เย่อู๋เทียนจะต้องซาบซึ้งอย่างแน่นอน เขาจะต้องจดบ่าวไว้อย่างแน่นอน ฮ่า ๆ ความรักที่ลึกซึ้งระหว่างหนุ่มสาว รับไม่ได้จริง ๆ!”

นึกไม่ถึงว่าทันทีที่กล่าวจบ ผู้หญิงสวมชุดยาวกระโปรงโบราณก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูห้องครัว

สายตาที่มองหวงฝู่เจิ้งฉีเย็นชาอย่างน่าประหลาด

หลังจากเดินเข้ามาในประตูแล้ว เธอก็กล่าวว่า

“หวงฝู่เจิ้งฉี ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องทำอาหารอยู่ที่นี่แล้ว คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะถือรองเท้าให้ชิงตี้ด้วยซ้ำ!”

เมื่อหวงฝู่เจิ้งฉีได้ยินประโยคนี้ เขารู้สึกตกใจ หันไปมองผู้หญิงที่สวมชุดกระโปรงยาวทันที

ถ้าไม่ใช่โจวซี แล้วจะเป็นใครได้อีก?

“คุณ……คุณ……”

สายตาที่โจวซีมองหวงฝู่เจิ้งฉี เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

“คู่รักคู่แค้นของฉัน หยุดฉันไว้ แล้วบอกฉันว่าเมื่อเผชิญกับการต่อสู้ การวางแผนล้วนเป็นสิ่งไร้ค่า เขายังฝากคำพูดมาให้คุณประโยคหนึ่ง บอกว่าให้คุณไปเฝ้าประตู ไม่ต้องทำอาหารอีกแล้ว เพราะเขารังเกียจคนที่ไม่ซื่อสัตย์อย่างคุณ!”