จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 62

พอได้ยินประโยคนี้ เย่จื่อหลงราวกับถูกสายฟ้าฟาด

ไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ถึง

ว่าความคิดของตนเองจะถูกคนตรงหน้ามองทะลุปรุโปร่งได้ง่ายเช่นนี้

ดูแล้ว......

วันนี้ตนเองน่าจะหนีตายลำบาก！

เพื่อแผนของวันนี้แล้ว คงทำได้แค่ สู้ตายกันสักตั้ง！

เมื่อคิดได้ดังนี้ เย่จื่อหลงค่อยๆลุกขึ้นยืน

เย่อู๋เทียนหรี่ตามองเขา ดูมีจิตใจที่เข้มแข็งดี......

แต่พอนึกถึงทั้งสองมือของเย่จื่อหลงที่เต็มไปด้วยเลือด อีกอย่างยังกำจัดเสิ่นรั่วชิงด้วยมือตัวเองอีกด้วย！

เรื่องนี้ให้อภัยไม่ได้！

เย่อู๋เทียนเตรียมพร้อมที่จะเคลื่อนไหว

ครึก！

แรกเริ่มเหยียบก้อนหินที่ด้านล่างเท้าจนแตก

ต่อมา เย่อู๋เทียนขยับเท้าอีกครั้ง ก็เห็นว่าก้อนหินก้อนนั้น ยิงไปยังเย่จื่อหลงอย่างรวดเร็ว

โจมตีโดนหัวเข่าของเย่จื่อหลงอย่างไม่คาดคิดเลยสักนิด

ต่อมา......

เย่จื่อหลงโซเซ ล้มลงบนพื้น

นัยน์ทั้งสองข้างของเย่จื่อหลงโมโหอย่างมาก

ไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าพลังตันชั้นยอดที่ตนเองมีจะใช้การไม่ได้เช่นนี้

ผู้ชายคนนี้ ตกลงมีพลังแบบไหนกันแน่?

ทำไมถึงน่ากลัวเช่นนี้?

เย่อู๋เทียนมองเย่จื่อหลงด้วยสายตาเรียบเฉย

“ฉัน ให้นายยืนขึ้นแล้วงั้นหรือ?”

บนใบหน้าของเย่จื่อหลงมีแต่เส้นเลือดที่แทบระเบิดออกมา ความโกรธ ความไม่พอใจ ผสมผสานกันอยู่ในหัวใจเขา

จนถึงวันนี้พึ่งจะได้รู้

ว่าอะไรที่เรียกว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมียอดคน

เย่จื่อหลงมองเย่อู๋เทียนด้วยความโมโห

“แค่เพราะท่านไม่ชอบพรสวรรค์แห่งบู๊ของฉัน?”

เย่อู๋เทียนขี้เกียจจะตอบคำถามนี้ของเย่จื่อหลง แล้วค่อยๆพูดออกมา

“ให้เวลานายคิดสิบนาที！”

“ถ้าไม่ฆ่าตัวตาย ก็หักแขนอีกข้างของตัวเองทิ้งซะ ไสหัวไปจากประเทศหลง แล้วหลังจากนี้ถ้ากล้าเข้ามาเหยียบประเทศหลงแม้แต่ก้าวเดียวล่ะก็ ได้ตายไม่เหลือเถ้าถ่านแน่！”

สีหน้าของเย่จื่อหลงราวกับเถ้าที่ดับมอดไป

ให้ตัวเองหักแขนอีกข้าง?

นี่มันทำให้เขาทรมานถึงชีวิตมากกว่าการฆ่าเขาเสียอีก！

ไม่มีแขนทั้งสอง！

แล้วมันจะแตกต่างอะไรกับคนพิการ?

ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างก็เงียบด้วยความหวาดกลัว

เมื่อครู่ที่เย่จื่อหลงเดินมาจากแม่น้ำ ลงมือหักเข้าที่แขนข้างหนึ่งของเฉาจ้านหยางหัวหน้าทหารประเทศหลงอย่างโหดเหี้ยม！

น่าเกรงขามที่ไหนกัน?

ตอนนี้......

กลับเหมือนปลาที่อยู่บนเขียง ที่จะโดนใครกดขี่อย่างไรก็ได้！

หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารเทพที่ว่านี่ สรุปแล้วมันน่ากลัวแค่ไหนกัน?

วันนี้เขามาปรากฏตัวที่นี่！

ต้องการอะไรกันแน่?

คำถามนี้ ทำให้องครักษ์สิบสองเกราะดำของวิหารเทพที่ยืนอยู่บริเวณอาคารปลูกสร้างโดยรอบคิดอยู่หลายครั้งแต่ก็ยังไม่เข้าใจเช่นกัน！

และในเวลานี้ เสียงของเย่อู๋เทียนก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“วิหารเทพ องครักษ์สิบสองเกราะดำ เห็นว่าฉันอยู่ที่นี่ ยังไม่มาทำความเคารพตรงหน้าอีก?”

องครักษ์สิบสองเกราะดำ ต่างก็มองหน้ากัน

พวกเขาตามร็อกลินมาที่เจียงไห่

ไม่ใช่เพื่องานดูแลงานประชุมสุดอำนาจที่จัดขึ้นวันนี้

ยิ่งไม่ใช่เพื่อช่วยร็อกลิน หรือมาฆ่าเย่อู๋เทียน

แต่เพราะมีจุดประสงค์อื่น

ตอนนี้......

กลับเกิดเรื่องไม่คาดคิดที่ใหญ่ขนาดนี้

เย่อู๋เทียนไม่ได้ปรากฏตัว

ที่ปรากฏตัวก็มีแต่หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์ที่ถูกเย่อู๋เทียนฆ่าตายเมื่อเจ็ดปีก่อน

องครักษ์สิบสองเกราะดำ ต่างก็หวาดกลัวกันไปซะหมด

แต่อานุภาพที่“หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์”แสดงออกมา องครักษ์สิบสองเกราะดำ ก็ค่อยๆตกลงมาที่บริเวณโดยรอบของอาคารปลูกสร้าง

แต่คนที่มาตรงหน้าเย่อู๋เทียน กลับไม่ได้คุกเข่าทำความเคารพตามพิธี

เย่อู๋เทียนหรี่ตามอง

“เห็นฉันแต่ไม่คุกเข่า?”

หัวหน้าขององครักษ์สิบสองเกราะดำ นามว่ามังกรดำ ค่อยๆพูดออกมา

“บนโลกนี้ มีแค่คนเดียวที่มีค่าให้พวกเราคุกเข่าทำความเคารพ”

ตาของเย่อู๋เทียนกระตุกเล็กน้อย

“ใคร?”

มังกรดำลังเลอยู่สักพัก

“เย่อู๋เทียน！”

พอพูดจบ ผู้นำส่วนใหญ่ของหกสิบประเทศก็เบิกตากว้าง

รวมถึงร็อกลินที่อยู่ไม่ไกล ก็ตาค้าง นิ่งอึ้งไป

องครักษ์สิบสองเกราะดำ......

ยอมศิโรราบให้เย่อู๋เทียนแล้ว?

อีกอย่าง ถึงกล้าเอ่ยชื่อเย่อู๋เทียนต่อหน้า“ปีศาจแดง”หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์?

องครักษ์สิบสองเกราะดำนี่ รนหาที่ตายจริงๆ！

แต่ไม่ได้คิด ว่า“ปีศาจแดง”ในสายตาพวกเขากลับไม่ได้ทำให้องครักษ์สิบสองเกราะดำลำบากใจแต่อย่างใด

แต่กลับถามคำถามออกมา

“ตอนนี้เหมือนว่า พวกนายอยู่ฝั่งเย่อู๋เทียนแล้ว?”

องครักษ์สิบสองเกราะดำ จู่ๆก็เหมือนทำชั่วร้ายแรง

มังกรดำเอ่ยปากพูดขึ้นอีกครั้ง

“ปีศาจแดงแห่งผู้พิทักษ์ เมื่อเจ็ดปีก่อนท่านรอดชีวิตจากเงื้อมมือของเย่อู๋เทียนไปได้ ถึงแม้ว่าวันนี้จะมีอำนาจบาตรใหญ่ แต่ต่อหน้าเย่อู๋เทียน ท่านก็เป็นได้แค่มดตัวเล็กๆ！”

“มาสิ จะสู้ก็มา！”

“เย่อู๋เทียนมีบุญคุณกับองครักษ์สิบสองเกราะดำ！”

“ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าพวกฉันทั้งสิบสองคนร่วมมือกัน จะเรียกเย่อู๋เทียนออกมาไม่ได้！”

“วันนี้ ถึงแม้ว่าองครักษ์สิบสองเกราะดำจะตายระหว่างสู้รบ นายอย่าได้คิดว่าจะมาก่อความวุ่นวายภายในประเทศหลงได้อย่างง่ายๆ！”

พูดจบ มังกรดำ และพวกของเขาทุกคนต่างก็พร้อมที่จะสู้รบขึ้นมาทันที ไอพิฆาตคุกรุ่น

เย่อู๋เทียนได้ยินคำพูดของมังกรดำ

ในใจรู้สึกซาบซึ้งอยู่ไม่น้อย

ก่อนหน้านี้ที่เรือนสั่งสอน เขาช่วยไม่ผิดคนจริงๆ

บนใบหน้าของเย่อู๋เทียนเผยรอยยิ้มขึ้นมา แล้วพูดเสียงเรียบเฉย