จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 62
พอได้ยินประโยคนี้ เย่จื่อหลงราวกับถูกสายฟ้าฟาด
ไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ถึง
ว่าความคิดของตนเองจะถูกคนตรงหน้ามองทะลุปรุโปร่งได้ง่ายเช่นนี้
ดูแล้ว......
วันนี้ตนเองน่าจะหนีตายลำบาก！
เพื่อแผนของวันนี้แล้ว คงทำได้แค่ สู้ตายกันสักตั้ง！
เมื่อคิดได้ดังนี้ เย่จื่อหลงค่อยๆลุกขึ้นยืน
เย่อู๋เทียนหรี่ตามองเขา ดูมีจิตใจที่เข้มแข็งดี......
แต่พอนึกถึงทั้งสองมือของเย่จื่อหลงที่เต็มไปด้วยเลือด อีกอย่างยังกำจัดเสิ่นรั่วชิงด้วยมือตัวเองอีกด้วย！
เรื่องนี้ให้อภัยไม่ได้！
เย่อู๋เทียนเตรียมพร้อมที่จะเคลื่อนไหว
ครึก！
แรกเริ่มเหยียบก้อนหินที่ด้านล่างเท้าจนแตก
ต่อมา เย่อู๋เทียนขยับเท้าอีกครั้ง ก็เห็นว่าก้อนหินก้อนนั้น ยิงไปยังเย่จื่อหลงอย่างรวดเร็ว
โจมตีโดนหัวเข่าของเย่จื่อหลงอย่างไม่คาดคิดเลยสักนิด
ต่อมา......
เย่จื่อหลงโซเซ ล้มลงบนพื้น
นัยน์ทั้งสองข้างของเย่จื่อหลงโมโหอย่างมาก
ไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าพลังตันชั้นยอดที่ตนเองมีจะใช้การไม่ได้เช่นนี้
ผู้ชายคนนี้ ตกลงมีพลังแบบไหนกันแน่?
ทำไมถึงน่ากลัวเช่นนี้?
เย่อู๋เทียนมองเย่จื่อหลงด้วยสายตาเรียบเฉย
“ฉัน ให้นายยืนขึ้นแล้วงั้นหรือ?”
บนใบหน้าของเย่จื่อหลงมีแต่เส้นเลือดที่แทบระเบิดออกมา ความโกรธ ความไม่พอใจ ผสมผสานกันอยู่ในหัวใจเขา
จนถึงวันนี้พึ่งจะได้รู้
ว่าอะไรที่เรียกว่า เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมียอดคน
เย่จื่อหลงมองเย่อู๋เทียนด้วยความโมโห
“แค่เพราะท่านไม่ชอบพรสวรรค์แห่งบู๊ของฉัน?”
เย่อู๋เทียนขี้เกียจจะตอบคำถามนี้ของเย่จื่อหลง แล้วค่อยๆพูดออกมา
“ให้เวลานายคิดสิบนาที！”
“ถ้าไม่ฆ่าตัวตาย ก็หักแขนอีกข้างของตัวเองทิ้งซะ ไสหัวไปจากประเทศหลง แล้วหลังจากนี้ถ้ากล้าเข้ามาเหยียบประเทศหลงแม้แต่ก้าวเดียวล่ะก็ ได้ตายไม่เหลือเถ้าถ่านแน่！”
สีหน้าของเย่จื่อหลงราวกับเถ้าที่ดับมอดไป
ให้ตัวเองหักแขนอีกข้าง?
นี่มันทำให้เขาทรมานถึงชีวิตมากกว่าการฆ่าเขาเสียอีก！
ไม่มีแขนทั้งสอง！
แล้วมันจะแตกต่างอะไรกับคนพิการ?
ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างก็เงียบด้วยความหวาดกลัว
เมื่อครู่ที่เย่จื่อหลงเดินมาจากแม่น้ำ ลงมือหักเข้าที่แขนข้างหนึ่งของเฉาจ้านหยางหัวหน้าทหารประเทศหลงอย่างโหดเหี้ยม！
น่าเกรงขามที่ไหนกัน?
ตอนนี้......
กลับเหมือนปลาที่อยู่บนเขียง ที่จะโดนใครกดขี่อย่างไรก็ได้！
หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารเทพที่ว่านี่ สรุปแล้วมันน่ากลัวแค่ไหนกัน?
วันนี้เขามาปรากฏตัวที่นี่！
ต้องการอะไรกันแน่?
คำถามนี้ ทำให้องครักษ์สิบสองเกราะดำของวิหารเทพที่ยืนอยู่บริเวณอาคารปลูกสร้างโดยรอบคิดอยู่หลายครั้งแต่ก็ยังไม่เข้าใจเช่นกัน！
และในเวลานี้ เสียงของเย่อู๋เทียนก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“วิหารเทพ องครักษ์สิบสองเกราะดำ เห็นว่าฉันอยู่ที่นี่ ยังไม่มาทำความเคารพตรงหน้าอีก?”
องครักษ์สิบสองเกราะดำ ต่างก็มองหน้ากัน
พวกเขาตามร็อกลินมาที่เจียงไห่
ไม่ใช่เพื่องานดูแลงานประชุมสุดอำนาจที่จัดขึ้นวันนี้
ยิ่งไม่ใช่เพื่อช่วยร็อกลิน หรือมาฆ่าเย่อู๋เทียน
แต่เพราะมีจุดประสงค์อื่น
ตอนนี้......
กลับเกิดเรื่องไม่คาดคิดที่ใหญ่ขนาดนี้
เย่อู๋เทียนไม่ได้ปรากฏตัว
ที่ปรากฏตัวก็มีแต่หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์ที่ถูกเย่อู๋เทียนฆ่าตายเมื่อเจ็ดปีก่อน
องครักษ์สิบสองเกราะดำ ต่างก็หวาดกลัวกันไปซะหมด
แต่อานุภาพที่“หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์”แสดงออกมา องครักษ์สิบสองเกราะดำ ก็ค่อยๆตกลงมาที่บริเวณโดยรอบของอาคารปลูกสร้าง
แต่คนที่มาตรงหน้าเย่อู๋เทียน กลับไม่ได้คุกเข่าทำความเคารพตามพิธี
เย่อู๋เทียนหรี่ตามอง
“เห็นฉันแต่ไม่คุกเข่า?”
หัวหน้าขององครักษ์สิบสองเกราะดำ นามว่ามังกรดำ ค่อยๆพูดออกมา
“บนโลกนี้ มีแค่คนเดียวที่มีค่าให้พวกเราคุกเข่าทำความเคารพ”
ตาของเย่อู๋เทียนกระตุกเล็กน้อย
“ใคร?”
มังกรดำลังเลอยู่สักพัก
“เย่อู๋เทียน！”
พอพูดจบ ผู้นำส่วนใหญ่ของหกสิบประเทศก็เบิกตากว้าง
รวมถึงร็อกลินที่อยู่ไม่ไกล ก็ตาค้าง นิ่งอึ้งไป
องครักษ์สิบสองเกราะดำ......
ยอมศิโรราบให้เย่อู๋เทียนแล้ว?
อีกอย่าง ถึงกล้าเอ่ยชื่อเย่อู๋เทียนต่อหน้า“ปีศาจแดง”หัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์?
องครักษ์สิบสองเกราะดำนี่ รนหาที่ตายจริงๆ！
แต่ไม่ได้คิด ว่า“ปีศาจแดง”ในสายตาพวกเขากลับไม่ได้ทำให้องครักษ์สิบสองเกราะดำลำบากใจแต่อย่างใด
แต่กลับถามคำถามออกมา
“ตอนนี้เหมือนว่า พวกนายอยู่ฝั่งเย่อู๋เทียนแล้ว?”
องครักษ์สิบสองเกราะดำ จู่ๆก็เหมือนทำชั่วร้ายแรง
มังกรดำเอ่ยปากพูดขึ้นอีกครั้ง
“ปีศาจแดงแห่งผู้พิทักษ์ เมื่อเจ็ดปีก่อนท่านรอดชีวิตจากเงื้อมมือของเย่อู๋เทียนไปได้ ถึงแม้ว่าวันนี้จะมีอำนาจบาตรใหญ่ แต่ต่อหน้าเย่อู๋เทียน ท่านก็เป็นได้แค่มดตัวเล็กๆ！”
“มาสิ จะสู้ก็มา！”
“เย่อู๋เทียนมีบุญคุณกับองครักษ์สิบสองเกราะดำ！”
“ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าพวกฉันทั้งสิบสองคนร่วมมือกัน จะเรียกเย่อู๋เทียนออกมาไม่ได้！”
“วันนี้ ถึงแม้ว่าองครักษ์สิบสองเกราะดำจะตายระหว่างสู้รบ นายอย่าได้คิดว่าจะมาก่อความวุ่นวายภายในประเทศหลงได้อย่างง่ายๆ！”
พูดจบ มังกรดำ และพวกของเขาทุกคนต่างก็พร้อมที่จะสู้รบขึ้นมาทันที ไอพิฆาตคุกรุ่น
เย่อู๋เทียนได้ยินคำพูดของมังกรดำ
ในใจรู้สึกซาบซึ้งอยู่ไม่น้อย
ก่อนหน้านี้ที่เรือนสั่งสอน เขาช่วยไม่ผิดคนจริงๆ
บนใบหน้าของเย่อู๋เทียนเผยรอยยิ้มขึ้นมา แล้วพูดเสียงเรียบเฉย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ