จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 63

คนที่ถูกเลือกให้เป็นผู้เฝ้าประตูของหอจักรพรรดิเซียน เป็นคนที่มีพรสวรรค์อย่างแน่นอน

ไม่เพียงแต่พลังต้องโดดเด่น สติปัญญาก็ต้องโดดเด่นเช่นกัน

ดาบคม ถึงแม้ว่าจะถูกหอจักรพรรดิเซียนคัดออกให้เป็นหนึ่งในผู้เฝ้าประตู

แต่ก็ยังคงเป็นผู้แข็งแกร่งที่หายาก

ตอนนี้ ดาบคมได้ยินคำพูดของเย่อู๋เทียน

ก็นิ่งอึ้งไป

ต่อมาก็เข้าใจได้ในทันที

คนตรงหน้านี้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็น......

ท่านเจ้าหอของหอจักรพรรดิเซียน

อาจารย์ของตนเอง

แน่นอนว่า เมื่อตัวเขาเองอยู่ตรงหน้าเขา ก็แค่ศิษย์ฝ่ายนอกเท่านั้น

อีกอย่าง ก็มีแต่ดาบคมที่รู้ ว่าหมัดของเย่อู๋เทียนเมื่อครู่ ถึงแม้ว่าจะชกโดนจุดสำคัญของเขา

กลับไม่ได้ทำให้เขาบาดเจ็บหนัก เพียงแค่ทำให้เขาพ่นเลือดออกมาเท่านั้นเอง

นั่นก็แปลว่า ดูภายนอกรุนแรง

แต่ความจริงแล้วไม่มีอะไรร้ายแรง

แต่ฉากนี้ในสายตาคนอื่นๆ ต่างก็พากันตกใจ

โดยเฉพาะฝ่าบาทของประเทศหลง

คนอื่นๆไม่รู้พลังของดาบคม แต่เขากลับรู้และเข้าใจเป็นอย่างดี

เขาถึงขนาดคิดว่า

ทั้งประเทศหลง มีแค่ดาบคมนี่แหละ ที่สามารถเทียบเคียงกับเย่อู๋เทียนได้

แต่ก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าเย่อู๋เทียนเป็นถึงท่านเจ้าหอของหอจักรพรรดิเซียน

เขาก็อยากรู้ขึ้นมาทันที......

อะไรที่เรียกว่า......

ความน่ากลัว！

พอมองดาบคมอีกที ในเวลานี้มองไปยังนัยน์ตาของเย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยความซับซ้อน

นอกจากตกใจแล้ว ก็ยังหวาดผวาอีกด้วย

ถึงขั้นน้อยใจ

คำพูดของท่านเจ้าหอเมื่อครู่ มันช่างทำร้ายจิตใจจริงๆเลย

ตนเองเป็นเศษสวะ?

ขีดจำกัดพลังตันของคนที่อายุไม่ถึงยี่สิบห้าปี......

เป็นเศษสวะ?

ก็จริง

เจ็ดปีก่อน ท่านเจ้าหอพึ่งจะยี่สิบ ก็สามารถทะลุขีดจำกัดของพลังตันได้แล้ว

ประโยคหนึ่งของเขาในตอนนั้น

ดาบคมจนถึงตอนนี้ ก็ยังจำได้ชัดเจน

สามารถเข้าเป็นคนของหอจักรพรรดิเซียนได้

อย่างต่ำก็ต้องมีใจทะเยอทะยานมากกว่าท่านเจ้าหอเย่อู๋เทียน

ประโยคเดียว

ไม่อยากเป็นทหารของนายพล ไม่ใช่ทหารที่ดี

ประโยคนี้ ฟังดูไม่ง่าย แต่พอทำจริงๆยากเสียยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นภูเขาอีก

ผีรู้ดีว่าในช่วงไม่กี่ปีมานี้ดาบคมผ่านอะไรมาบ้าง

สามารถเทียบเคียงพลังของเย่อู๋เทียนได้ ล้วนเป็นคนที่มีความสามารถสุดยอดบนโลกนี้อย่างแน่นอน

แต่หลังจากที่เข้าสู่ขีดจำกัดของพลังตัน ต้องการจะก้าวข้ามไปอีกขั้น?

เจ็ดปีมันไม่ง่ายเลย

หันกลับไปดูทั้งหอจักรพรรดิเซียน ในช่วงที่ฝึกเหมือนอยู่ในนรกนั้น คนที่สามารถทะลุผ่านขีดจำกัดได้มีแค่สามคนเท่านั้น

อีกอย่างสามคนนั้น ไม่ใช่คนที่อยู่ระดับเดียวกับหอจักรพรรดิเซียน！

ตอนนี้ คำพูดของท่านเจ้าหอ

บอกว่าตนเองเป็นเศษสวะ?

ให้ตนเองที่เป็นองครักษ์เงาฟ้าตัวเล็กๆ

ใช้เวลาเจ็ดปีในการก้าวไปอีกขั้น?

ยอมตายเสียดีกว่า

พอคิดเรื่องพวกนี้ ดาบคมก็มีท่าทางน้อยใจเหมือนเด็กน้อย

ระบายออกมาอย่างอดไม่ได้

“คนอื่นยังฝึกที่หอจักรพรรดิเซียนทุกวันอยู่เลย”

“ฉันดาบคม กลับต้องมาประชุมกับพวกที่มาคุ้มกันคนที่นี่บ้าง ที่นั่นบ้าง เป็นฉันนี่ลำบากจริงๆ！”

คนอื่นๆพอได้ยินประโยคนี้ ต่างก็งุนงง

ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเขาถึงพูดเช่นนี้

เย่อู๋เทียนมองไปที่ดาบคมนายเด็กใช้การไม่ได้ แล้วขมวดคิ้ว

แต่กำลังครุ่นคิดสถานการณ์ตรงหน้า......

เพราะยังไงซะก็ยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ เลยไม่ได้คุยเล่นกับดาบคมเหมือนปกติทั่วไป

เย่อู๋เทียนเพียงแค่มองดาบคมอย่างเย็นชา

ดาบคมกลับเอาความน้อยใจทุกอย่าง ระบายออกมาหมด

ต่อมา เย่อู๋เทียนหมุนตัวเดินกลับมาที่ข้างกายผู้ที่อยู่ระดับสูงของประเทศหลง แต่กลับไม่ได้เผยสถานะของตนเอง

พูดเสียงเย็นชา

“ดาบคมที่คุ้มครองท่านเมื่อครู่ เป็นเศษขยะจริงๆ！”

“ตอนนี้ นายมีอะไรจะพูดอีกไหม?”