จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 65
พูดจบ เย่อู๋เทียนก็ใช้วิชาหดกระดูกแปลงหน้าอีกครั้ง แล้วเอาเลือดสดมาลงที่ใบหน้าเพื่อให้แข็งตัว
ทันใดนั้น เย่อู๋เทียนกลายสภาพเป็นหัวหน้าแห่งสิบสองผู้พิทักษ์ของวิหารเทพอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว
พอเห็นฉากตรงหน้า ฝ่าบาทอยากจะหยุดหายใจไปเลย
หมดอารมณ์！
ไม่มีอารมณ์เลยสักนิด！
เย่อู๋เทียน！
ไม่ใช่เพียงแค่พละกำลังโดดเด่น สติปัญญานี่ ยังสามารถจัดการกับทุกอย่างได้อีกด้วย！
ไม่นานก็ทำให้กองกำลังทหารของแต่ละประเทศพันธมิตร กลายเป็นนักโทษของประเทศหลงได้อย่างง่ายดายเลย！
อีกอย่าง พอเย่อู๋เทียนทำแบบนี้
พวกขุนนางที่ชอบประจบสอพลอพวกนั้นของประเทศหลง ต่างก็ถูกระเบิดอารมณ์ออกมา！
นี่เป็นแค่อุบายเท่านั้น
กิจการที่สร้างไว้ เพื่อให้สืบทอดกันรุ่นต่อรุ่น！
ที่สำคัญที่สุดคือ ขุนนางที่ชอบประจบพวกนั้น แล้วก็ประเทศพันธมิตร ต่างก็คิดว่าที่พวกเขาตกที่นั่งลำบากในวันนี้！
ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับประเทศหลง แต่เป็นเพราะเคราะห์ร้ายของวิหารเทพ！
อุบายนี้......
จัดการได้สวย！
มองแผ่นหลังของเย่อู๋เทียนที่เดินไปยังด้านนอกลานกว้างจัตุรัส จู่ๆนิ้วมือของฝ่าบาทก็เจ็บขึ้นมา
พึ่งจะพบว่า บุหรี่ระหว่างนิ้วนั้น ไฟที่จุดเผาอยู่ได้ลามมาที่ถึงนิ้ว
ก้นบุหรี่หลุดมือ
หล่นลงที่พื้น
แต่ ฝ่าบาทไม่ได้ลังเลเลยสักนิด ก้มลงไปหยิบก้นบุหรี่ขึ้นมา ใส่เข้าไปในที่เขี่ยบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะ
เฉาจ้านหยางและดาบคมก็ยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้น
ฝ่าบาทถึงแม้ว่าจะอารมณ์ไม่ดี แต่ก็ยังคงทำหน้าขรึม
มองเฉาจ้านหยางและดาบคมทั้งสองคน แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา：“ยังไม่ลุกขึ้นอีก?”
ทั้งสองเลยลุกขึ้นยืนด้วยความอึดอัด
เฉาจ้านหยางไม่ได้พูดอะไร
ส่วนดาบคมพูดออกมาหนึ่งประโยค：“เมื่อครู่ ทำให้ฝ่าบาทตกใจแล้วขอรับ！”
ฝ่าบาทโมโหจนกัดฟันแน่น ชี้ไปยังดาบคม แล้วตำหนิอย่างรุนแรง
“เย่อู๋เทียนพูดถูก นายมันเศษสวะ！”
“วันนี้มีเย่อู๋เทียนอยู่ ถ้าวันนี้คนที่ปรากฏคือปีศาจแดงแห่งผู้พิทักษ์ของวิหารเทพจริงๆล่ะ?”
“เศษสวะอย่างนาย แม้แต่ความสามารถในการคุ้มครองฉันก็ยังไม่มี！”
ดาบคมก้มหน้ารู้สึกผิด
“ไม่มีทาง ต่อให้สิบสองผู้พิทักษ์ฟื้นคืนชีพ ในสายตาฉันก็แค่มดตัวเล็กๆเท่านั้น！”
“แต่สำหรับหน้าท่านเจ้าหอ ฉัน…...ฉันก็เป็นมดตัวเล็กๆเช่นกัน”
ฝ่าบาทชี้ตนเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห
“ฉันล่ะ? ในสายตานายฉันเป็นตัวอะไร?”
สีหน้าของดาบคมไม่สบอารมณ์ แล้วจุดก้นบุหรี่ให้ฝ่าบาท ปลอบใจแล้วหัวเราะอย่างขมขื่น
“ฝ่าบาท ท่านอย่าโกรธไปเลย ไม่คุ้มนะขอรับ！”
“อีกอย่าง ทุกคนต่างก็ทำหน้าที่ของตนเองกันทั้งนั้น！”
ฝ่าบาทมองดาบคมด้วยความโมโห
“เมื่อครู่ตอนที่อยู่ด้านนอก นายด่าฉันประโยคหนึ่งใช่หรือไม่ ด่าว่าฉันเป็นตาแก่นิสัยไม่ดี?”
“อยู่กับตาแก่อย่างข้ามันเสียเวลาบำเพ็ญตนของนายใช่หรือไม่?”
ดาบคมนิ่งเงียบ
แต่กลับเบนสายตาออกไป ไม่สนใจอะไรแล้ว
“ถ้างั้น ท่านลองปรึกษากับท่านเจ้าหอ ท่านเลือกอีกคนเป็นไง?”
“ฉันคิดว่า ผิงปู๋จิ้วเป็นตัวเลือกที่ดีมากเลยนะ！”
“เขาไม่เพียงแต่เป็นจักรพรรดิของหอจักรพรรดิเซียน พละกำลังโดดเด่น แถมยังมีความรู้ทางแพทย์ศาสตร์อีกด้วย แต่แค่อยู่ในความดูแลของท่านเจ้าหอ มีเขาคอยคุ้มครองท่าน......”
“ความปลอดภัยของท่านก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร อีกอย่าง ราชายาสามารถทำยารักษาสุขภาพให้ท่านได้ทุกวัน......”
ไม่รอให้ดาบคมพูดจบ ฝ่าบาทราวกับเตะฟุตบอล
เท้าเตะไปที่ก้นของดาบคม
แล้วพูดเสียงดัง
“ไสหัวไป！”
ดาบคมยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน
ยื่นมือปัดรอยเท้าบนเสื้อ แล้วยิ้มออกมา
“อย่าโกรธ อย่าโกรธเลยขอรับ ไม่ดีต่อเท้าของท่าน ผมแค่ล้อท่านเล่นเอง！”
“ทำไมท่านถึงคิดจริงจังไปเล่า?”
“ดูประเทศหลงสิ มีใครที่มีความสามารถในการบริหารประเทศเช่นท่านบ้าง?”
“ห้ามโมโหเป็นอันขาด ความโมโหจะทำร้ายร่างกายเอาได้นะขอรับ！”
“โมโหเพราะเศษสวะอย่างฉัน ไม่ควรค่านะขอรับ！”
ฝ่าบาทมองดาบคมที่ไม่ขยับเลยสักนิด ในใจประหลาดใจไม่น้อย
ก่อนหน้านี้แม้ว่าตนเองจะยุ่งอยู่กับงานราชการ แต่ฝีมือการต่อสู้ก็ไม่ได้ปล่อยผ่าน
พลังของตนเองในตอนนี้ เริ่มถดถอยแล้ว
เท้าที่ตนเองเตะไปเมื่อครู่ ไม่ทำให้ดาบคมรู้สึกเจ็บเลยสักนิด......
งั้น......
พลังของเย่อู๋เทียน
น่ากลัวถึงขั้นไหนกันแน่?
จู่ๆอารมณ์ของฝ่าบาทก็ซับซ้อนขึ้นมาอย่างมาก
แต่หวังว่า เย่อู๋เทียนจะมีอายุยืนยาว
มีเย่อู๋เทียนอยู่
ประเทศหลงก็สบาย！
ในเวลานี้ เย่อู๋เทียนกลับมาถึงด้านนอกลานกว้างจัตุรัสแล้ว
นักข่าวสื่อมวลชนบริเวณโดยรอบต่างก็ทยอยหายไปหมดแล้ว
ผู้ชมที่อยู่รอบนอก ต่างก็คิดว่าที่นี่สามารถกลายเป็นใจกลางสนามรบได้ตลอดเวลา เลยเลือกจะที่ถอยออกไปไกลหน่อย
บนลานกว้างจัตุรัสที่กว้างใหญ่นี้ มีแค่เย่จื่อหลงคนเดียว กำลังคุกเข่าอยู่ตรงนั้น
ด้านบนอาคารปลูกสร้างโดยรอบ
เต็มไปด้วยยอดฝีมือที่สวมหน้ากากร้อยกว่านาย ท่าทางน่าเกรงขาม
ฉากนี้ในสายตาของเย่จื่อหลง อารมณ์ของเขาซับซ้อนเป็นอย่างมาก
เขายังคงคิดว่า
ยอดฝีมือโดยรอบนี้ ต่างก็มาจากวิหารเทพ
นี่เป็นเรื่องที่ทำให้เขาดีใจอย่างบ้าคลั่ง แต่เขากลับคิดไม่ถึงเลยสักนิด......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ