จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 2

บทที่ 1 การกลับมาของเทพเจ้าสงคราม

ต้นเดือนกันยายน ลมหนาวในฤดูใบไม้ร่วง

ใบไม้ที่แห้งเหลืองร่วงหล่นลงบนหัวไหล่ที่กว้างหนา

เจียงชื่อยืนอยู่ใต้ต้นไม้แก่ มองไปบริเวณรอบๆ เป็นอาคารบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง

"พี่ชาย พวกมันร่วมมือกันวางแผนทำร้ายผม ผมอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว"

เมื่อสองเดือนก่อน

โซ่เงินทุนของเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งขาด ท่านประธานกรรมการ——เจียงโม่ต้องแบกรับหนี้สินมูลค่าหนึ่งพันสองร้อยล้าน บริษัทถูกนำไปจำนองกับบริษัทเทียนติงของเหอเย่าหลง

“พี่ ผมขอโทษ ผมขอจากไปก่อน”

เวลาเที่ยงคืน เจียงโม่กระโดดลงมาจากดาดฟ้าของตึก เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ

ดาวรุ่งในวงการธุรกิจ ก็มาดับลงเช่นนี้

คนที่ตาแหลมต่างมองปัญหาตรงนี้ออก สนามการค้าก็เหมือนสนามรบ เจียงโม่เป็นเครื่องสังเวยที่น่าสงสาร

ในลมหนาว

เจียงชื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้ามองดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้า

"โม่ พี่ขอโทษ พี่กลับมาช้าไป"

"วางใจเถอะ คนที่ทำร้ายนาย พี่จะให้มันตายไปกับนายทุกคน"

เมื่อ5ปีก่อน เจียงชื่อไปเป็นทหารสู้รบที่เวสเตอร์แลนด์

เริ่มจากการเป็นพลทหาร สังหารข้าศึกอย่างองอาจ ทำผลงานนับครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดก็ได้เป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุด ผู้คนนับถือเป็นเทพแห่งสงครามซูร่า

บัดนี้ เขากลับมาแล้ว

ในยามดึกสงัด เงาเสียงดังแซกๆ เดินออกมาจากความมืดยื่นสมุดสีน้ำเงินเล่มเล็กให้กับเจียงชื่อ

เขาคือมู่หยางอี เป็นสหายรักที่ร่วมเป็นร่วมตายในสงครามกับเจียงชื่อ

“พี่ใหญ่ พวกมันเป็นแค่มดตัวเล็กๆ ทำไมพี่ต้องลงมือเองด้วย?”

"แค่พี่สั่งการ ผมรับรอง ภายในสามวันบริษัทเทียนติงกับเหอเย่าหลง ทั้งหมดต้องหายไปจากโลกนี้แน่"

เจียงชื่อส่ายหน้าเล็กน้อย

"เรื่องบางเรื่อง จำเป็นต้องให้ฉันยุติเอง"

"กระผมเข้าใจแล้ว"

มู่หยางอีพยักหน้าเล็กน้อย แล้วหายไปอย่างรวดเร็วปานสายลม ไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย

เจียงชื่อจัดแจงเสื้อเชิ้ต เดินไปยังอาคารเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งที่อยู่ไม่ไกล

ตอนใกล้จะเข้าอาคาร มีชายชราท่าทางเหี่ยวเฉาคนหนึ่งสะพายย่าม เดินหลังโก้งโค้งออกมาอย่างช้าๆ ชนจังๆ เข้ากับเจียงชื่อที่เดินเข้ามา

“ขอโทษครับ...” ชายชราก้มหน้าเตรียมตัวขอโทษ พอเห็นใบหน้าที่มีความแน่วแน่ของเจียงชื่อ น้ำในเบ้าตาก็ปริ่มขึ้นมาทันที"คุณชายใหญ่ กลับมาแล้ว?”

"ใช่แล้ว ลุงเฉิง ผมกลับมาแล้ว"

เฉิงไห่เป็นพนักงานเก่าแก่ของบริษัทจิ้นเมิ่งเทคโนโลยี เห็นสองพี่น้องตระกูลเจียงเติบโตมาตั้งแต่เด็ก สำหรับเจียงชื่อแล้ว เขาไม่เพียงเป็นแค่พนักงานบริษัท ยังเป็นเหมือนผู้ใหญ่ที่สนิทเช่นเดียวกับคุณพ่อ

เฉิงไห่มองดูเจียงชื่อ แล้วก็หันกลับไปดูอาคารบริษัท ความรู้สึกผิดหวังเกินกว่าจะเอ่ยออกมาได้

"คุณชาย กลับมาช้าไป"

ในเวลานี้เอง ชายหนุ่มย้อมผมสีแดงคนหนึ่งปากคาบบุหรี่เดินออกมา

“ไอ้แก่ ยืดยาดอะไรอยู่ตรงนั้น?”

“ให้ไปเก็บของไสหัวไปไม่ใช่เหรอ?”

“ถ้ายังไม่ไป เดี๋ยวพ่อจะต่อยเข้าให้หรอก”

เฉิงไห่พยักหน้าติดกัน "ครับๆๆ ไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้"

เนื่องจากความกลัวกับความรีบร้อน จนมือสั่น ทำย่ามตกลงบนพื้น ข้าวของข้างในกระจายไปทั่ว

“หึ ตาแก่ตายยาก กล้าทำพื้นฉันเลอะเหรอ?”

หนุ่มผมแดงสาวเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว ยกขาขึ้นยันเข้าที่ท้องของเฉิงไห่

เสียงสนั่นดัง "ปัง"

เฉิงไห่ยืนอยู่กับที่ไม่สึกหรอ แต่หนุ่มผมแดงกลับกองอยู่หลังประตูใหญ่ที่ห่างไปห้าเมตร

ร่างกายที่กำยำของเจียงชื่อ ขวางอยู่หน้าเฉิงไห่