จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 105

หม่าซวี่ซงมองไปที่เหอวี่เฉวียนและพูดว่า "ผมรู้ว่าคุณเป็นเจ้านายที่นี่ ปู่ของผมเคยบอกว่าไม่ให้ผมก่อเรื่อง คุณวางใจ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ คุณสามารถหลีกเลี่ยงได้! ผมมาที่นี่เพียงเพื่อพูดคุยกับพวกเขานิดหน่อย"

แน่นอน เหอวี่เฉวียนจำได้ว่านี่เป็นคุณชายของตระกูลหม่า ดูอีกทีผู้ชายที่เขาชี้คนนั้น ก็คือแม่ทัพที่เมื่อคืนคุยกับเขาและอาจารย์ เขาเบิกตากว้างครู่หนึ่งแล้วถามว่า "แม่ทัพ ฟางเหยียนทำไมถึงเป็นท่าน?”

ฟางเหยียนหันศีรษะไปมองเหอวี่เฉวียนและพูดว่า "ไม่เป็นไร คุณกลับไปเถอะ!"

“ฟางเหยียน…” เหอวี่เฉวียนพูดอึกๆอักๆ

ฟางเหยียนพยักหน้าและพูดว่า "สบายใจเถอะ เถ้าแก่เหอ!”

เขาเป็นแม่ทัพ เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว แม้ว่าตัวเองอยากจะช่วยแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก ที่นี่ไม่ใช่แค่นักเลงไม่กี่คน แต่เป็นฉากของผู้คนนับหมื่น ฉากที่มีผู้คนมากมายขนาดนี้ เมื่อระเบิดขึ้นมา เขาจะสามารถควบคุมมันได้อย่างไร

“เหอเหอ!" หม่าซวี่ซงหัวเราะอย่างเย็นชา "เป็นคนที่ไม่เลวจริงๆ ในเวลาแบบนี้ยังรู้ถึงอันตรายของคนที่อยู่รอบด้าน จุดนี้ของคุณ ผมชื่นชม แต่น่าเสียดาย คุณจะต้องเอาจุดเด่นของคุณลงไปอยู่ข้างล่างด้วย "

เป็นคำพูดโวยวายดื้อรั้นที่ไร้เดียงสาของเทียนขุย “พาไอ้กลุ่มสารเลวของพวกคุณออกไป! มิฉะนั้นที่นี่เลือดจะไหลเป็นแม่น้ำ"

เขาไม่ได้สนใจเทียนขุยสักนิด แต่ปรบมือและตะโกนว่า "ช่วยผมเอาคนขึ้นมา"

ออกคำสั่งคำเดียว ก็เห็นคนที่เต็มไปด้วยเลือดเดินออกมาจากกลุ่มคน

ไม่ยากที่จะแยกแยะ คนๆนั้นก็คือหยางซ่าวหานที่เรียกคนมากกว่าหนึ่งพันคนที่สถานีเพื่อหยุดฟางเหยียนและเทียนขุย

คนที่จับหหยางซ่าวหานเป็นชายที่มีรอยสักขนาดใหญ่สองคน ทรงผมสกินเฮด ใบหน้าที่มีรอยแผลเป็น คนหนึ่งมีรอยสักแมวที่ครึ่งแก้มของเขา และคนหนึ่งมีรอยสักเสือดาวดำครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเขา สองคนนี้เป็นเจ้าใหญ่ของแก็งเสือดาวดำและเจ้าใหญ่แก็งแมวป่า

ทั้งคู่อายุประมาณ 40 ปี พวกเขาเคยเป็นเจ้าใหญ่ของหนานหลิง แต่หนานหลิงในตอนนั้นวุ่นวายกว่า พวกเขาไม่ได้รวบรวมหนานหลิงเป็นหนึ่ง หลังจากนั้นหม่าซวีซงปรากฏตัวขึ้น ถึงจะทำให้โลกใต้ดินของหนานหลิงรวมเป็นหนึ่งเดียวอย่างแท้จริง!

เพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดข้อโต้แย้งหม่าซวี่ซงแบ่งหนานหลิงเป็นสองส่วนคนหนึ่งครองเขตใต้ อีกคนครองเขตเหนือ

นี่อาจฟังดูซับซ้อน แต่โลกใต้ดินที่แท้จริงนั้นซับซ้อนกว่านี้

“คุณชายหม่า คุณชายหม่าผมผิดแล้ว ผมผิดแล้ว! วันนั้นผมคิดว่าคนที่ถูกโยนลงมาน่าจะเป็นเขาจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณ ผมก็ไม่รู้ว่าวิดีโอพอโพสต์ออกไปจะดังทันที หลังจากนั้นผมรีบลบภาพวิดีโอออก แต่ถูกคนบันทึกไว้ แล้วโพสต์ต่อไม่หยุด คุณชายหม่า ผมผิดไปแล้วจริงๆ”

หยางซ่าวหานคุกเข่าต่อหน้าคุณชายหม่า ร้องไห้จนจะเป็นจะตาย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหม่าซวี่ซงก็ชักลงทันที เขายกเท้าขึ้นและเตะหยางซ่าวหานอย่างแรงจนหงาย และตะโกนว่า "แม่งยังกล้าพูดถึงเรื่องนี้กับผมอีก"

หยางซ่าวหานพูดด้วยใบหน้าเศร้าโศก “คุณชายหม่า ผมผิดไปแล้วจริงๆ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยผมได้ไหม? ต่อไปผมจะเป็นวัวเป็นม้าให้กับท่าน ผมรับรองว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก..”

หม่าซวี่ซงเบิกตากว้าง ตะโกนพูดอย่างโกรธแค้น "เชรด! เป็นวัวและม้า นายคิดว่าผมเคยมองคุณเป็นคนหรอ? นายคิดว่าตัวเองยังมีพื้นที่ให้ตกต่ำอีกหรอ?"

หลังจากพูดจบ ทันใดนั้นเขาก็ดึงหยางซ่าวหานขึ้นมา กำคอเข้าไว้แน่นๆด้วยมือข้างเดียว อย่างช้าๆ เขาใช้มือข้างเดียวยกหยางซ่าวหานขึ้นมาจากพื้น หยางซ่าวหานตะเกียกตะกายอยู่กลางอากาศ ถึงกับไม่กล้าไปแตะโดนแขนของหม่าซวี่ซง