จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 110

หนานเจียว คฤหาสน์ตระกูลเซียว

นี่เป็นเขตที่มีเงินและร่ำรวยที่สุดในหนานหลิน บนเกาะแห่งนี้ มีทะเลสาบอยู่รอบด้าน และสามารถได้ยินเสียงนกในตอนกลางคืน เรียกได้ว่าเหมาะกับการอยู่อาศัยเป็นอย่างมาก แน่นอนว่า นี่ไม่ใช่ที่คนธรรมดาทั่วไปจะได้ความเพลิดเพลิน

คนอย่างหวงหยวนฉาวซึ่งมีมูลค่าหลายหมื่นล้านนั้นไม่มีปัญหา

หวงหยวนฉาว ฟางเหยียน หวงหานเยว่ และเทียนขุย นั่งบนระเบียงชั้นบนสุดของคฤหาสน์เพื่อรับประทานอาหารค่ำ ซึ่งพวกเขาสามารถมองเห็นอ่าวทะเลสาบทั้งหมดได้ แม้ว่าจะเป็นกลางคืน แต่บริเวณโดยรอบของทะเลสาบก็เต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ และฉากกลางคืนก็ดูมีเอกลักษณ์

หวงหานเยว่นั่งข้างๆ มองไปที่ฟางเหยียนด้วยใบหน้าที่จริงจัง ในสมองของเธอยังคงคิดแต่เรื่องที่ฟางเหยียนฆ่าคนเมื่อครู่ นั่นไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นคุณชายของตระกูลหม่า หม่าซวี่ซง ผู้ซึ่งถูกฆ่าโดยคำสั่งของเขา

นี่เขามีฐานะอะไรนะ ตอนนี้ เธอเริ่มรู้สึกโชคดีเริ่มแรกแอบจู่โจมเขาไม่ได้ทำให้เขาโมโห ถ้าหากยังวุ่นวายต่อไป ไม่แน่เธอก็อาจจะถูกฆ่าแล้ว

เมื่อนึกถึงท่าทางที่ไม่แยแสของฟางเหยียน ในใจของหวงหานเยว่อดไม่ได้ที่จะหนาวเย็นขึ้นมา

“จอมพลโผล้จวินมาถึงหนานหลิง ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือครับ?” หวงหยวนฉาวยกแก้วขึ้นมาชน ถามอย่างเกรงอกเกรงใจ

ฟางเหยียนก็ยกแก้วขึ้นและตอบว่า "จัดการเรื่องส่วนตัวบางอย่าง"

หวงหยวนฉาวพูดว่า "มาถึงหนานหลิน ทำไมไม่แจ้งตาแก่หงำเหงือกสักหน่อย ครั้งที่แล้วเรื่องที่ท่านช่วยผม ผมยังไม่ทันขอบคุณท่านจอมพลโผ้จวินเลย”

ฟางเหยียนโบกมือและพูดว่า “ท่านหวงไม่ต้องเกรงใจ ท่านก็เคยช่วยผมไว้เหมือนกัน สหายก็ต้องอาศัยพึ่งพาช่วยเหลือซึ่งกันและกัน”

เมื่อได้ยินคำว่าสหายสองคำนี้ หวงหยวนฉาวรู้สึกได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดฝันจนรู้สึกประหลาดใจ และรีบหัวเราะออกมาและพูดว่า "ใช่ๆ จอมพลโผ้จวินพูดถูก"

ถ้าคนธรรมดาบอกว่าพวกเขาเป็นสหายหวงหยวน นั่นคืออาศัยบารมีของเขา แต่คนนี้บอกว่าเป็นสหายของหวงหยวนฉาว กลับเป็นเกียรติของหวงหยวนฉาว ที่ได้เป็นสหายกับตำนานของประเทศหวา นั่นคือโชคดีอย่างหนึ่ง

“ใช่แล้ว ท่านหวงตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง?” ฟางเหยียนถือว่าถามอย่างเห็นอกเห็นใจ

หวงหยวนฉาวตบหน้าอกของเขาและพูดว่า “ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมาก จอมพลโผ้จวินท่านคือฮว่าถัวที่ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ”

“มีคำถามอย่างหนึ่งอยากถามจอมพลโผ้จวินตรงๆ ไม่รู้ว่าจะถามคำถามนี้ได้ไหม"

ฟางเหยียนพูดว่า "ไม่เป็นไร!"

หวงหยวนฉาวยิ้มและพูดว่า “คืออย่างนี้ ร่างกายของผมป่วยเป็นโรคเก่านานแล้ว อวัยวะภายในของผมทั้งหมดได้รับบาดเจ็บจากกังฟูที่ฝึก โรคนี้ทรมานผมมาสามสิบปี ผมคิดว่าตัวเองจะตายด้วยโรคนี้ คิดไม่ถึงว่าจะได้พบท่านจอมพลโผ้จวิน ผมรู้ว่า จะรักษาโรคของผมต้องใช้ยาฟื้นคืนชีพ ยาฟื้นคืนชีพนี้เป็นสมบัติที่หายากในโลก เป็นของที่มีเงินก็ซื้อไม่ได้ ขอบังอาจถามสักคำ ยาฟื้นคืนชีพนี้ท่านจอมพลโผ้จวินกลั่นด้วยตัวเองหรอครับ?”

ถามจบ หวงหยวนฉาวก็รู้สึกว่าเสียมารยาท ดังนั้นจึงรีบพูดว่า “ผมแค่ไม่อยากเชื่อ แต่ไม่ใช่ว่าสงสัยความสามารถของท่านจอมพลโผ้จวินนะครับ" ต่อหน้าฟางเหยียนเขาแสดงทุกอย่างออกมาอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะพูดผิดโดยไม่ได้ตั้งใจ

ฟางเหยียนพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ ผมเป็นคนกลั่นมันด้วยตัวเอง!”

หวงหยวนฉาวเบิกตากว้างทันที ถึงแม้ว่าฟางเหยียนจะเป็นจอมพลโผ้จวินของสำนักเจ็ดพิฆาต แต่อายุยังน้อยนั่นเป็นเรื่องจริง ยาฟื้นคืนชีพนี้ อย่างน้อยก็ต้องใช้ทักษะทางการแพทย์ห้าสิบปีขึ้นไปถึงจะกลั่นได้ ยังต้องอาศัยพรสวรรค์ด้านการแพทย์ถึงจะมีความสามารถนี้

แต่ฟางเหยียน ดูเกินความคาดหมายของเขาเล็กน้อย

แต่เขาไม่กล้าสงสัย บุคคลระดับนี้ จะไม่โกหกตัวเองแน่

“ท่านหวงสนใจยาหรอครับ?” ฟางเหยียนถามกลับ