จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 114

หลังจากที่ออกจากตระกูลถัง

ฟางเหยียนถาม“เทียนขุย เจอปัญหาตระกูลถังแล้วหรือยัง”

เทียนขุยลังเล ถามขึ้น“คุณหมายความว่า”

“หลินถงมีปัญหา！”ฟางเหยียนพูดเสียงเรียบ

เทียนขุยไม่ค่อยเข้าใจ ฟางเหยียนพูดต่อ“นายไม่เห็นเหรอว่าประมุขตระกูลถังฟังหลินถงแค่ไหน ความสัมพันธ์แบบนี้เกินกว่าประมุขของบ้านกับหลานสะใภ้”

เทียนขุยขมวดคิ้ว พูดอย่างคิดได้“ความหมายคือ ไม่เคารพผู้อาวุโส”

ฟางเหยียนส่ายหน้าพูด“ไม่ใช่ แค่รู้สึกว่าประมุขของบ้านไม่จำเป็นต้องออกเงินรักษาหลานสะใภ้ขนาดนั้น หนึ่งร้อยล้าน ถ้าลูกชายหรือลูกสาวก็ว่าไปอย่าง ตอนนี้ลูกชายตายแล้ว ใครจะมาใช้เงินมากมายขนาดนี้กับผู้หญิงที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด มีเงินแค่ไหนก็ไม่ทำแบบนี้”

“คุณหมายความว่า หลินถงเป็นลูกสาวของเขา”

ฟางเหยียนกล่าว“ก็หวังเช่นนั้น แต่เรื่องนี้คุณต้องตรวจสอบดูอีกที หลินถงคนนี้มีปัญหาแน่”

หนานหลิง คฤหาสน์ตระกูลหม่า

ด้านในคฤหาสน์ตระกูลหม่าสร้างศาลบรรพชนเอาไว้ วางโลงศพของหม่าซวี่ซงเอาไว้ในห้องโถง ในห้องโถงมีคนมากมาย หลายสิบคน สีหน้าแต่ละคนแฝงไปด้วยความโศกเศร้าที่บรรยายไม่ถูก พวกเขาล้วนเป็นคนตระกูลหม่า

คนตระกูลหม่าพวกนี้ต่างทำงานกันอยู่ข้างนอก พอได้ยินข่าวการตายของหม่าซวี่ซง ต่างก็เร่งรีบกันกลับมา ที่จริงหม่าซวี่ซงเป็นคนที่มีอนาคตกว้างไกลในตระกูลหม่า อายุน้อยขนาดนี้ ก็ควบคุมโลกใต้ดินของหนานหลิง เป็นความภูมิใจของตระกูลหม่า

แต่ว่า ใครจะไปคิดว่าเรื่องซวยๆพวกนี้จะเกิดขึ้นกับเขา

หม่าจงหัวนั่งอยู่เก้าอี้ด้านหน้าโลงศพหม่าซวี่ซง ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ สีหน้าเศร้าสลด ตาแก่ที่เดิมทีกำลังคึกคัก จู่ๆก็แก่ลงไปอีกหลายปี

“คุณท่าน หาทั่วหนานหลิงแล้วครับ หาคุณหนูหรงหรงไม่เจอเลย！”พ่อบ้านคนหนึ่งก้าวขึ้นหน้ารายงาน พูดต่อหน้าหม่าหัวจงอย่างพินอบพิเทา

หม่าหัวจงขมวดคิ้ง ยังไม่ทันได้พูดอะไร ด้านล่างมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งพูดขึ้น“เสี่ยวซงตายแล้ว หรงหรงจะทนเห็นศพเสี่ยวซงในบ้านในไงกัน พวกเขารักและผูกพันกันมากตั้งแต่เด็ก หรงหรงก็เป็นลูกสาวของผม ความรู้สึกของเธอผมเข้าใจ”

นี่คือบิดาของหม่าหรงหรง หม่ากวางเย่า และก็เป็นลูกชายคนที่สามของหม่าจงหัว

เขามีลูกชายสี่คน ต่างก็ออกไปสร้างเนื้อสร้างตัว มีแต่เพียงลูกชายคนโตที่อยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนเขา ลูกชายคนโตก็คือลูกชายของหม่าซวี่ซง หม่าเฉวียน ตอนนี้คู่สามีภรรยาหม่าเฉวียนได้สูญเสียจิตวิญญาณ ทั้งสองคนดูเหม่อลอย

หลังจากที่ได้ยินว่าหม่าซวี่ซงตาย พวกเขาก็รู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบแตกสลาย พวกเขาในตอนนี้นั่งอยู่ข้างโลงศพหม่าซวี่ซง สองมือกอดโลงศพไว้ ไม่ยอมปล่อยมือ

ตระกูลหม่าทั้งตระกูลตกอยู่ในความโศกเศร้า ราวกับโดนครอบคลุมไปด้วยไอหมอก

นี่เป็นวันที่มืดมนของตระกูลหม่า วันเวลาอันแสนนานของตระกูลหม่า ไม่เคยต้องเจอเรื่องทุกข์ตรม

ขนาดนี้

หม่ากวางชาวตบโต๊ะเสียงดัง พูดขึ้น“พ่อครับ ผมไม่เข้าใจว่าตกลงเป็นใครกัน ทำไมต้องยำเกรงขนาดนี้ด้วย ตระกูลหม่าของพวกเราทำอะไรให้ประเทศมากมายขนาดนี้ หรือว่าแค่นี้ก็ขัดใจไม่ได้”