จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 119

เทียนขุยผู้อยู่บนสนามรบ ประหนึ่งสัตว์ร้าย หมัดคู่นั้นสามารถกวาดล้างไปแปดทิศ นอกจากชื่อของจอมพลที่ทำให้คู่ต่อสู้ยำเกรงแล้ว การมานั่งดูในทั้งเจ็ดวันของจอมพลก็ทำให้ผู้รุกรานชาวต่างชาติระส่ำระสายแล้ว

ที่มาดูทั้งเจ็ดวันแต่ละคนล้วนเป็นพลโทระดับสี่ดาวทั้งนั้น ทุกคนมีความสามารถในแบบฉบับของตัว เอง ทั้งสนามรบและเขตแดนของประเทศหวา นอกจากฟางเหยียน ไม่มีใครสามารถออกคำสั่งพวกเขาได้

เทียนขุยได้ออกกระบวนท่าธนู แววตาทั้งสองข้างมองกระปรี้กระเปร่าไปทางชายฉกรรจ์ยุโรป

ย้อนกลับมาที่ชายฉกรรจ์ยุโรปที่มองเทียนขุยอย่างลำพอง แววตามีริ้วรอยดูแคลน

ต่อจากนั้น น้ำเสียงที่ราวกับระเบิดเปล่งออกมา“ระดับแปด กระโดด！”

แค่คำพูดเดียว สั่นสะเทือนไปทั้งฟ้า ราวกับรวบรวมกำลังทั้งหมดพุ่งไปยังชายฉกรรจ์ยุโรปยโสที่อยู่ตรงหน้า

“ปัง！”ได้ยินแต่เสียงกัมปนาท หมัดทั้งสองของเทียนขุยปะทะเข้าไปบนตัวชายฉกรรจ์ยุโรปคนนั้นเต็มๆ เขาอึ้งก่อนอันดับแรก จากนั้นจึงกระดอนไปทั้งตัว ใช่แล้ว กระดอนไปทั้งตัว แถมยังพุ่งชนกำแพงและเชือกที่แขวนไว้อย่างแรง เชือกนั้นมีแรงยืดหยุ่น พอกระทบกับเชือก เขาก็ตกลงบนพื้นอย่างจัง

เนื่องจากชายฉกรรจ์ยุโรปแข็งแรง หนักราวๆร้อยห้าสิบกว่ากิโล พอชนเข้า เวทีทั้งเวทีก็สะท้าน

เทียนขุยรักษาท่าการจู่โจม หมัดทั้งสองกำแน่น ย่างก้าวออกไปดุจคันศร ค้อมเอว หมัดนั้นราวกับปล่อยแสงไฟออกมา

เทียนขุยในเวลานี้ ได้แค่ใช้คำสองคำมาบรรยาย “เผด็จการ”！

หลังจากที่ชายฉกรรจ์ยุโรปล้มลงกับพื้นแล้วเงยหน้ามองขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาแพ้แล้ว！

เมื่อกี้คืออะไรกัน ร่างกายของเขาราวกับถูกรถบรรทุกทับ นี่เป็นพลังที่คนปล่อยออกมาหรือ คนจะมี พลังที่น่ากลัวแบบนี้ได้อย่างไร

เขาขึ้นประลองมานับไม่ถ้วน และก็เคยวิ่งในสมรภูมิ แต่ก็ไม่เคยเห็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ที่คือหมัดคนหรือ ไม่สิ ไม่ใช่พลังที่คนจะปล่อยออกมาได้แน่

หมัดๆนี้ได้เปิดโลกทัศน์ใหม่ให้กับชายฉกรรจ์ยุโรป ไม่ใช่อย่างที่เขาคิดไว้เลย เป็นครั้งแรกที่เขาลิ้มรสชาติแบบนี้ เขารู้สึกราวกับเครื่องในจะแตกสลาย

เขาค่อยๆพยุงตัวขึ้น กำลังจะพูดว่าไม่สู้แล้ว ยอมแพ้ แต่ว่าเขายังไม่ทันได้พูด ก็ล้มลงไปอีก

ร่างกายของเขาในตอนนี้ เป็นความเจ็บปวดที่ไม่เคยมีมาก่อน！

เทียนขุยไม่ปล่อยเขาไปในเวลานี้แน่ๆ เขาเคยพูด ต้องใช้เวลากำจัดชายฉกรรจ์ยุโรปคนนี้ภายในเวลาสิบวินาที เขาจะต้องพูดได้ทำได้ ถ้าทำไม่ได้ ก็เท่ากับผิดสัญญากับจอมพล และไม่คู่ควรกับตำแหน่งพลโทสำนักเจ็ดพิฆาตของเขา

ดังนั้นเขาจึงเก็บหมัดที่จู่โจม กระโดดขึ้นสูง ใช้กำปั้นขวาทุบลงไปราวกับสายฟ้าฟาด

จากนั้น จึงคำรามเสียงก้อง“ระดับแปด กระจาย！”

หมัดที่หนักเป็นตันใช้ความเร็วเป็นร้อยไมล์ในการระดมใส่ชายฉกรรจ์ยุโรป แววตาดูแคลนเมื่อครู่ของชายฉกรรจ์แปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว แล้วเปลี่ยนเป็นหวาดผวา เขาไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้！

“NO！”เขาใช้กำลังทั้งหมด ตะโกนออกไป

แต่ว่าเทียนขุยลงมือไปแล้ว ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ในตอนที่เทียนขุยลงมือ คนทั้งคนก็เท่า

กับตายไปแล้ว ยังจะร้องไม่อะไรอีก

ถ้าการบอกว่า”ไม่” มีประโยชน์ โลกนี้ก็คงไม่มีการต่อสู้แล้ว แล้วก็คงไม่มีความตายด้วย