จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 120

นี่สำหรับคนประเทศหวาทุกคน นับเป็นช่วงเวลาที่ปลดปล่อยอารมณ์เช่นกัน พวกชาวยุโรปคิดจะมาตบหน้าพวกเราถึงบนแผ่นดินประเทศหวา จะบดขยี้พวกเราให้จมดิน

แต่ว่าครั้งนี้ พวกมันโดนเราตบหน้าหันอย่างจัง！ในฐานะประชากรประเทศหวา ต้องรู้สึกดีใจและตื่นเต้นกับสิ่งที่เกิดขึ้นถึงจะถูก

จึงหยิบไมโครโฟนพูดเสียงอู้อึ้ว่า“นี่เป็นช่วงเวลาที่ตื่นเต้นสุดๆ นักรบของประเทศหวาของเราเอาชนะชายฉกรรจ์ยุโรปได้ ผู้ชนะ คือประเทศหวา”

เทียนขุยมาหยุดตรงหน้าฟางเหยียน ค้อมเอวเก้าสิบองศา พูดขึ้น “ท่านจอมพล เสร็จภารกิจแล้วครับ”

“เอาล่ะ งั้นเราไปกันเถอะ”ฟางเหยียนลุกจากเก้าอี้นั่ง พูดกับหวงหยวนฉาว“ท่านหวง พวกเราไปก่อนนะ”

หวงหยวนฉาวยังไม่ทันได้สติคืน เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าเทียนขุยจะลงมือได้หนักขนาดนี้ ตอนแรกคิดว่าต้องมีขั้นตอนสู้กันไปมาก่อน ใครจะไปรู้แค่ทุ่มลงไป ฝ่ายตรงข้ามแทบจะไม่เหลือพื้นที่ได้โต้ตอบเลยหวงหยวนฉาวเป็นคนประเทศหวา ฉากนี้ย่อมทำให้เขาตกตะลึงแน่นอน！

เทียนขุยเป็นแค่มือฉกาจของฟางเหยียน เขาลงมือทีก็กดฝ่ายตรงข้ามเสียจมฝ่ามือ ถ้าเป็นฟางเหยียนลงมือ คงจะแค่วินาทีเดียวก็ฆ่าเรียบร้อยแล้วงั้นสิ

เป็นเกียรติภูมิประเทศหวา เป็นเทพนักรบของประเทศหวา！

คิดมาถึงตรงนี้ หวงหยวนฉาวก็อดที่จะยืดเอวไม่ได้ รู้สึกภาคภูมิใจที่ได้เกิดเป็นคนประเทศหวา！

รอจนเขาได้สติคืนกลับมา ฟางเหยียนก็ได้พาเทียนขุยจากไปแล้ว

หวงหยวนฉาวรู้ เขาไม่ใช่คนที่ชอบออกหน้าออกตามากมาย ฐานะและตำแหน่งของพวกเขาก็ไม่

เหมาะที่จะปรากฏโฉมหน้า

เทียนขุยเดินตามหลังฟางเหยียน ทั้งคู่เดินหนึ่งนำหนึ่งตามออกจากสนาม ระหว่างทางมีนักข่าวคอยจับไมค์สัมภาษณ์ แต่ว่าตลอดทาง ฟางเหยียนกับเทียนขุยไม่พูดอะไรสักคำ เทียนขุยเองก็ไม่ได้ปรากฏหน้า

เขารีบมองไปทางหวงหยวนฉาวแล้วถามขึ้น“ท่านหวง นี่นี่คือใครกัน ทำไมเก่งกาจขนาดนี้ เป็นผู้เก็บตัวของประเทศหวาเหรอ”

หวงหยวนฉาว พูด“ประธานเถาจำไว้แค่ว่า พวกเขาเป็นเกียรติภูมิของประเทศหวาก็พอ！”

เถาไห่หลงรีบพยักหน้า จากนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้น“ไม่ๆๆ พวกเขาไม่เพียงแต่เป็นเกียรติภูมิของประเทศหวา ยังเป็นความหวังของประเทศหวา ศิลปะการต่อสู้สุดท้ายมีความหวังแล้ว นี่ ถึงเรียกว่าศิลปะการต่อสู้ประเทศหวาของพวกเรา”

พูดคำนี้จบ เถาไห่หลงก็พูดอย่างตื่นเต้น“ศิลปะการต่อสู้ของประเทศหวา นี่เป็นศิลปะการต่อสู้ของประเทศหวา！”

ในที่สุด เขาก็ได้ปลดปล่อย กรรมการยุโรปสองสามคนหุบปากทันที แต่ละคนสีหน้าไม่น่าดูยิ่งกว่าอาจม เดิมทีอยากจะตบหน้าคนประเทศหวาสักฉาด ใครจะไปรู้ว่าจะลงเอยจบลงแบบนี้

แต่ว่ากรรมการที่พูดคนเมื่อกี้ไม่สบอารมณ์พูดขึ้น“คนประเทศหวาทำแบบนี้เกินไปแล้ว พวกเราตกลงแค่ว่าต่อสู้กัน แต่พวกคุณกลับฆ่าคน พวกคุณฆ่าชาวยุโรปของเรา คุณรู้มั้ย”

เถาไห่หลงพูดอย่างทองไม่รู้ร้อน“พวกคุณรนหาที่เอง ใครให้พวกคุณยโสเยียบย่ำศิลปะการต่อสู้ของประเทศหวา ผมเคยบอกคุณแล้ว ศิลปะการต่อสู้ประเทศหวาไม่เคยถดถอย แค่แสดงออกมา ก็เอาชีวิตคนได้”

กรรมการคนนั้นพูดหน้าเขียว“แต่เมื่อกี้เขาบอกยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้แล้วยังต้องฆ่าอีก หมายความว่าอย่างไร”

เถาไห่หลงแค่นเสียง ยิ้มเย็นพูดขึ้น“พวกคุณก็เกือบจะเอาเห้อเล่ยแชมป์เปี้ยนศิลปะการต่อสู้ของเราถึงตายเหมือนกันนี่ไม่ใช่เหรอ ผมพูดอีกครั้ง หลังจากที่ประเทศหวาของเราลงมือแล้ว เอาถึงตายแน่นอน ไม่ได้โม้”

กรรมการยุโรปโกรธจนหน้าเขียวพยักหน้าพูด“พวกคุณรู้ไหมว่าคนที่ตายเป็นใคร นั่นเป็นคนของนายพลในสมรภูมิยุโรป พวกเราน่ะพูดง่าย แต่ทางนั้นไม่ง่ายด้วยแน่นอน พวกคุณคอยดูเถอะ ผู้บังคับบัญชาของเขามาเอาเรื่องพวกคุณแน่”

พอพูดจบ กรรมการยุโรปจึงจากไปอย่างหัวเสีย

เถาไห่หลงไม่ยี่หร่า นี่เป็นสงครามเกียรติยศแห่งชนชาติ แพ้ก็คือแพ้ ชนะก็คือชนะ บนผืนดินประเทศหวา ไม่มีใครกล้าโอหัง หรือบังอาจ

“ท่านหวง ผมขอรู้จักเพื่อนคุณหน่อยได้ไหม”เถาไห่หลงมองหวงหยวนฉาวแล้วถาม

หวงหยวนฉาวส่ายหน้าพูด“เกรงว่าไม่ได้ งานวันนี้พวกเขาออกหน้าไม่ได้ แต่พวกเขาก็มาออกหน้ากะทันหันแล้ว ถ้าหากคุยกับพวกคุณอีก เกรงว่าผมคงจะมองหน้าพวกเขาไม่ติด”