จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 12

บทที่ 12 ให้คุณไสหัวออกไป

เช้าวันที่สอง สองพ่อลูกจางซื่อตงไปหาจางฉี่เหา

“คุณพ่อครับ นางเย่ชิงหยู่มันคิดว่าตงข่ายกรุ๊ปเป็นของพ่อมันไปแล้ว มันอาศัยอยู่ที่บ้านของเรามากว่าครึ่งปี ก็เพื่อที่จะแย่งตงข่ายคืนอีกครั้งเท่านั้น”

“เมื่อวันนี้หลังจากที่เธอได้โอกาสที่จะร่วมงานด้วย เธอไม่พูดถึงตระกูลจางของเราเลยแม้แต่คำเดียว เธอไม่ได้มองตระกูลจางเป็นครอบครัวของเธอเลยแม้แต่น้อย”

จางไห่เฟิงสมทบ “นั่นสิครับ คุณปู่ ไอ้ฟางเหยียนกลับมาในเวลานี้ ท่านไม่คิดว่ามันน่าสงสัยหรือครับ? ไม่แน่พวกมันอาจจะคิดฮุบตงข่ายกรุ๊ปไปเป็นของมันเองก็ได้นะครับ ถึงตอนนั้นพวกมันมีอำนาจใหญ่ ถึงตอนนั้นของของตระกูลจางก็จะกลายเป็นของตระกูลเย่หรือไม่ก็ตระกูลฟางนะครับ”

คุณท่านขมวดคิ้วแน่น อันที่จริงไม่เพียงแต่พวกเขา ตัวเขาเองก็ไตร่ตรองถึงเรื่องนี้อยู่เช่นเดียวกัน

แม้ว่าเย่ชิงหยู่จะเป็นหลานสาวของเขา แต่ยังไงซะก็เป็นคนนอก

หากวันหนึ่งกิจการของตระกูลจางถูกเปลี่ยนเป็นตระกูลเย่ขึ้นมา เขาจะทำใจได้ยังไง!

“ถ้างั้นแกมีแผนการอะไรไหม?” จางฉี่เหาเอ่ยถาม

“คุณปู่ ในเมื่อท่านหวงยอมลงทุนบริษัทของเรา ต้องเป็นเพราะเราเล็งเห็นอนาคตที่สดใสของเราบริษัทเราแน่ ไม่ว่าใครจะไปเซ็นสัญญาก็เหมือนกันทั้งนั้น ผมคิดว่าเรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของผมก็ได้ อีกหน่อยตระกูลจางของเราก็จะมั่นคง”

ประโยคของจางไห่เฟิงทำให้จางฉี่เหาคล้อยตาม เขาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ไห่เฟิง อันที่จริงปู่ฝึกฝนแกให้เป็นผู้สืบทอดมาโดยตลอด หวังว่าครั้งนี้แกจะไม่ทำให้ฉันต้องผิดหวัง”

คนเราต่างก็เห็นแก่ตัวทั้งนั้น จางฉี่เหาเองก็ไม่มีข้อยกเว้น หากจางไห่เฟิงและเย่ชิงหยู่สามารถทำได้ทั้งคู่ เขาก็เต็มใจที่จะมอบโอกาสนี้ให้แก่จางไห่เฟิงเสียมากกว่า

“ท่านวางใจได้เลย คุณปู่ ผมจะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวัง” จางไห่เฟิงให้คำมั่นด้วยความเชื่อมั่น

หลังจากที่เขาออกจากบ้านของจางฉี่เหา ก็รู้สึกอารมณ์สดใสขึ้นมากกว่าครั้งไหนๆ

เย่ชิงหยู่นะเย่ชิงหยู่ คิดที่จะเล่นกับกู ไม่ดูซะบ้างเลยว่ากูนามสกุลอะไร? ทั้งคู่ออกจากบ้านตระกูลจาง ในขณะคิดจะขึ้นรถ ก็ได้พบกับฟางเหยียนและเย่ชิงหยู่ ทีท่าของทั้งคู่ดูเหมือนว่าไปหาจางฉี่เหาสินะ

“พวกแกจะไปไหนล่ะ?” จางไห่เฟิงถามอย่างไม่ประสงค์ดี

เย่ชิงหยู่ไม่คิดที่จะแยแสจางไห่เฟิง

“นี่ ฉันบอกเธอเอาไว้ก่อน คุณปู่ได้มอบโครงการของท่านกวงให้กับฉันแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังจะไปเซ็นสัญญากับท่านหวง” จางฉี่เหาเอ่ยอย่างได้ใจ

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เย่ชิงหยู่ตัวนิ่งแข็ง “แกว่าอะไรนะ? เรื่องอะไรที่จะให้แกไป? ฉันเป็นคนคว้าโครงการนั้นแท้ๆ”

จางไห่เฟิงหัวเราะเยาะ “ไม่อะไรหรอก เพียงเพราะฉันเป็นลูกหลานตระกูลจาง แล้วอีกอย่าง เราต่างก็ทุ่มเทเพื่อตระกูลจางไม่ใช่หรือไง? จะเป็นเธอหรือฉันมันต่างอะไรกันล่ะ?”

จบคำชายหนุ่มสตาร์ทเครื่อง แล่นออกไปทันที

เย่ชิงหยู่กัดฟันกรอด เธอมุ่งตรงไปที่บ้านของคุณตาจางฉี่เหาทันที

พร้อมบ่นอุบด้วยความโมโห “ฉันจะไปทวงความยุติธรรมกับคุณตา เรื่องอะไรที่จะให้จางไห่เฟิงไปแทน?”

เดินได้เพียงสองก้าว ก็ถูกฟางเหยียนรั้งเอาไว้เสียก่อน เย่ชิงหยู่นิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะกล่าวถาม “นายจะทำอะไร?”

“ไม่ต้องไปหรอก นี่เป็นจุดประสงค์ของคุณตา” ฟางเหยียนเข้าใจดีว่าต้นเหตุคืออะไรกันแน่ ตระกูลจางไม่ได้มองเย่ชิงหยู่เป็นครอบครัวเลยแม้แต่น้อย

เย่ชิงหยู่ทำหน้าบูด “แต่ แต่ฉันเป็นของไปเจรจาโครงการนี้”

“ไม่เป็นไร! สัญญาฉบับนี้จางไห่เฟิงเซ็นไม่มีทางเซ็นสำเร็จหรอก” ฟางเหยียนเอ่ยอย่างเรียบเฉย

เย่ชิงหยู่ขมวดคิ้วแน่น ก่อนตัดบท “นายจะไปรู้อะไร”

จบคำเย่ชิงหยู่พลันเดินจากไปอย่างไม่สบอารมณ์ ทิ้งฟางเหยียนเอาไว้อยู่อย่างนั้น

แผ่นหลังที่ไกลออกไปทุกทีของเย่ชิงหยู่ ฟางเหยียนส่ายหน้าอย่างไร้หนทาง ห้าวันมานี้ เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับ ทุ่มเทแรงกายแรงใจกับโครงการนี้ไปไม่น้อย สิ่งเหล่านี้อยู่ในสายตาของฟางเฟยียน

แต่ทั้งหมดนี้ทำไมเธอจะต้องเป็นกังวลด้วย เพราะฟางเหยียนได้จัดการทุกอย่างให้เอาไว้อยู่ก่อนแล้ว

ผู้หญิงของเขา จะถูกคนอื่นรังแกง่ายๆ ได้อย่างไร?