จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 133

เย่ชิงหยู่ถูกพลังอันเยือกเย็นของเซียวห้านข่มขู่ให้กลัว เซียวห้านไม่เหมือนผู้หญิงเลยสักนิด กลับเหมือนเป็นผู้ชายเสียอีก ใจเหี้ยมมือโหด แต่สิ่งที่เธอเพิ่งจะพูดมาเมื่อกี้นี้ เหมือนกับสิ่งที่เธอคาดเดาเอาไว้ไม่มีผิดเลย ตั้งแต่หลังจากที่ฟางเหยียนกลับมา ไม่ว่าเธอจะหยิบจะจับอะไรก็ล้วนแต่ราบรื่น แม้กระทั่งเดินสะดุดหินก็ยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ

หรือว่าทั้งหมดนี้จะเป็นแบบที่เซียวห้านพูดมา มันจะเกี่ยวกับฟางเหยียนไหมนะ?

เซียวห้านถามอย่างไม่จริงใจว่า “ฉันเชื่อนะ ว่าเธอเองก็อยากรู้ฐานะที่แท้จริงของเขามาก?”

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นความในใจของเย่ชิงหยู่เหมือนกัน แต่เธอกลับกัดฟันแล้วพูดว่า “ไม่ เขาก็คือฟางเหยียน คนที่เป็นทหารมาห้าปี แล้วก็ปลดประจำการแล้วก็เท่านั้น!”

เซียวห้านหัวเราะเหอะ ๆ อย่างเยียบเย็นแล้วเอ่ยว่า “ทหารที่ปลดประจำการเหรอ? แกคิดว่าทหารที่ปลดประจำการจะมีความสามารถมากขนาดนี้เชียวเหรอ? สามารถฆ่าคนได้? ถูกขังแค่วันเดียวก็ปล่อยออกมา? ยังจำการตายของลู่หย่องถิงได้ไหม?”

เย่ชิงหยู่ส่ายศีรษะพลางเอ่ยว่า “เป็นเฉิงฉู่ คุณชายตระกูลเฉิงหาคอนเนคชั่นให้ เขาเป็นเพื่อนร่วมเรียนของฉัน! ฉันขอร้องให้เขาช่วยฉันเองแหละ”

“เหอะ ๆ!” เซียวห้านหัวเราะเสียงเย็นออกมา ยืดตัวตรง เย่ชิงหยู่ไม่เข้าใจ เซียวห้านจะไม่เข้าใจได้อย่างไร เธอส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้พลางเอ่ยว่า “ดูเหมือนแกจะไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรเลยจริง ๆ แกคิดว่าตระกูลเฉิงเล็ก ๆ จะปกป้องนักโทษที่ฆ่าคนตายคนหนึ่งได้เหรอ? แกมองตระกูลเฉิงสูงเกินไปไหม? ต่อให้พวกเขาปกป้องไว้ได้จริง ๆ แต่อย่างน้อยก็ต้องถูกกักตัวเอาไว้สิบห้าวัน อีกอย่างนะ ที่นี่ไม่ใช่เจียงตู ที่นี่คือเมืองจินโจว ตระกูลเฉิงจะฝากฝังได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”

คำพูดของเซียวห้านราวกับเสียงฟ้าร้องที่ทำให้เย่ชิงหยู่สั่นสะเทือนอีกครั้ง

เซียวห้านพูดต่อไปโดยไม่รอให้เย่ชิงหยู่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดใด “แต่แกวางใจได้ ฉันจะช่วยแกสืบฐานะของฟางเหยียนอย่างชัดเจนเอง แต่แกก็จะต้องให้ความร่วมมือกับฉันดีดีด้วยล่ะ พวกเราจะต้องได้รับคำตอบที่พวกเราอยากรู้แน่!”

เย่ชิงหยู่ได้ยินคำนี้แล้ว เหมือนกับเซียวห้านกำลังทำธุรกิจร่วมกับเธออยู่เลย

แต่ว่า เซียวห้านนี่เรียกคนมามากมายขนาดนี้ จะทำเพื่อแค่ให้ได้รู้ฐานะของฟางเหยียนง่าย ๆ แค่นั้นได้อย่างไร? พวกเขาจะต้องทำให้ฟางเหยียนตกที่นั่งลำบากแน่ เมื่อกี้พวกเขาเพิ่งจะฆ่าคน เธอทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะใช้ตนเป็นตัวล่อฟางเหยียนออกมาก็เท่านั้น

เย่ชิงหยู่บริสุทธิ์ แต่ไม่ได้โง่! แน่นอนว่าเธอสามารถวิเคราะห์ได้ว่ายัยเซียวห้านนี้กำลังหาวิธีทำอะไรอยู่

คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “ฝันไปเถอะ! ฉันไม่ช่วยเธอแน่”

“ฮ่า ๆ ๆ!” เซียวห้านหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นก็เซไปเซมาหลายก้าวอยู่ตรงหน้าของเย่ชิงหยู่ จากนั้นเธอก็มาถึงที่ด้านหน้าของเย่ชิงหยู่ ยกมือขึ้นมาจับคางของเธอไว้ เอ่ยว่า “แกคิดว่าฉันกำลังเจรจาความร่วมมือกับแกอยู่หรือไง? ฉันจะบอกแกก็ได้ ที่นี่เป็นเขตของฉัน รอบ ๆ นี้ก็เป็นคนของพวกเราทั้งหมด กองกำลังใต้ดินที่แข็งแกร่งที่สุดของทั้งเมืองจินโจวอยู่ที่นี่ทั้งหมดแล้ว ฉันจับแกมาก็เพื่อที่จะล่อฟางเหยียนออกมา”

หัวใจของเย่ชิงหยู่ราวกับโดนแทงอย่างโหดร้ายหนึ่งดาบ เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าฟางเหยียนจะมาช่วยชีวิตเธอ แต่เธอก็ยิ่งหวังว่าฟางเหยียนจะแคล้วคลาดปลอดภัย ดังนั้นเธอจึงรีบร้อนพูดว่า “ผิดแล้วล่ะ ฟางเหยียนไม่มีทางมาที่นี่หรอก ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาไม่มีดีอย่างที่เธอคิด”

เซียวห้านร้องอ๋อออกมา ยิ้มแล้วพูดว่า “รออีกนิดก็จะได้รู้แล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้พูดอะไรไปก็เปล่าประโยชน์ ถึงอย่างไรฉันก็มอบหมายงานให้คนที่นี่ไปแล้วสามพันกว่าคน รอสามีของแกเข้ามาช่วยชีวิตแก พอถึงตอนนั้น แก... ฉันก็จะเห็นแล้วว่าตกลงแล้วเขาเป็นใครกันแน่”

“ฉันเชื่อว่าแกก็เฝ้ารอที่จะได้รับรู้ฐานะของเขามากเหมือน ๆ กับฉันแล้วใช่ไหมล่ะ?”

เย่ชิงหยู่พูดด้วยหัวใจที่ว้าวุ่นว่า “ฟางเหยียนไม่มาหรอก พวกเราแค่ได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันเปล่า ๆ ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริง ๆ! เธออย่าเสียแรงเปล่าเลย”

“วู้ว!” ลูกตาของพี่อ้วนแทบจะถลนออกมาข้างนอก เขาร้องว่า “ไม่ได้เป็นผัวเมียกันจริง ๆ! หมายความว่าไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ากัน? นึกไม่ถึงว่ามีเมียที่สวยขนาดนี้แล้วจะทิ้งไว้ ไม่ทำอะไร นี่ ๆ ๆ เรียกว่ายังไงนะ สิ้นเปลืองทรัพยากรธรรมชาติจริง ๆ”

เซียวห้านกอดอกแล้วพูดว่า “แบบนี้ไม่ดีเหรอ? รออีกสักครู่พวกแกก็สามารถใช้มันอย่างเพลิดเพลินได้ ดีไม่ดีอาจจะได้มีครั้งแรกนะ”

พี่อ้วนมีสายตาดุร้ายขึ้นมาในพริบตา สำหรับเขาแล้วนี่คือการได้พบแต่ไม่อาจครอบครองจริง ๆ

เย่ชิงหยู่มองเซียวห้านอย่างโกรธเคืองแล้วพูดว่า “หรือว่านี่จะเป็นอุบายของตระกูลเซียวของพวกเธอ?”