จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 132

เดิมคิดว่าชายหน้าบากจะทำตัวเหมือนคนที่อยู่ในละคร สืบข่าวอะไรบางอย่างเล็กน้อยก่อนที่คนจะตาย แต่เขากลับไม่ได้ทำอย่างนั้น ทั้งยังฆ่าปิดปากไปเลย อีกฝ่ายไม่มีโอกาสแม้แต่จะพูดอะไรออกมา

ฉากนี้ทำให้เย่ชิงหยู่หวาดกลัวจนขนหัวลุก คนตายแล้ว!

นึกไม่ถึงว่าเขาจะใช้วิธีการป่าเถื่อนนี้ฆ่าคนทิ้งไปหนึ่งคน ทั้งยังมีสีหน้าไร้ความรู้สึก อย่างกับทองไม่รู้ร้อน ท่าทางของเขาน่าจะฆ่าคนมาไม่น้อย คนที่อยู่ตรงหน้านี้มาเพื่อปกป้องตน แต่เขาได้ตายไปแล้ว

พวกเขาฆ่าคนได้จริง ๆ!

พอคิดมาถึงตรงนี้ เย่ชิงหยู่ก็อดที่จะสั่นขึ้นมาทั้งตัวไม่ได้! ความมั่นใจอันน้อยนิดเมื่อครู่หลอมละลายหายไปทั้งหมดในชั่วพริบตา

ชายหน้าบากไม่ได้มองเย่ชิงหยู่เลยสักครั้ง เพียงแค่ย่อตัวลงไปเปิดปากของผู้ชายคนนั้น ถ้าหากเขาคาดไม่ผิดละก็ คนคนนี้เป็นคนใบ้ คนใบ้ที่ถูกตัดลิ้น

ถ้าหากเขาคาดการณ์ไม่ผิด คนคนนี้ต้องเป็นนักโทษประหารที่ทำความผิดใหญ่หลวงเอาไว้

นักโทษประหารที่ทะเลทรายทัคเกอร์แทบทุกคนจะโดนตัดลิ้น จากนั้นก็เนรเทศพวกเขาไปเอาชีวิตรอดด้วยตัวเองที่ทะเลทราย

คนคนนี้พูดไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นจะต้องเก็บพยานปากคนนี้ไว้ สังหารเสียก็สิ้นเรื่อง

ชายหน้าบากเก็บอาวุธใช้ตีชายคนนั้นจนตาย ลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างไม่ใส่ใจ พูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นว่า “เรียกคุณหนูออกมาเถอะ!”

เจ้าอ้วนกับเจ้าผอมสี่ตาได้รับคำสั่งแล้วก็รีบดึงประตูใหญ่สีแดงออกแล้วเดินเข้าไป

ห้องเล็ก ๆ เหลือเพียงเย่ชิงหยู่กับเจ้าคนเลวโฉดชั่วชายหน้าบากนี่ในชั่วพริบตา และยังมีศพที่ค่อย ๆ เย็นลงทีละน้อยอีกหนึ่งศพ อุณหภูมิอากาศลดลงจนติดลบในชั่วพริบตา!

เห็นผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้แล้ว เย่ชิงหยู่ก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ สองเฮือกแล้วเอ่ยถามว่า “แกเป็นใคร? ตกลงจะทำอะไรกับฉันกันแน่?”

ชายหน้าบากไม่ได้ตอบเย่ชิงหยู่ เขาเพียงมองเธออย่างเย็นชา

แต่ยิ่งเป็นแบบนี้เย่ชิงหยู่ก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น

“แก… แก… แกคงไม่ได้อยากจะฆ่าฉันจริง ๆ ใช่ไหม?” เย่ชิงหยู่ถามด้วยท่าทางหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

ชายหน้าบากยังคงไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เพียงแค่จ้องไปนอกประตูด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองคนก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง พี่อ้วนมองศพที่อยู่บนพื้นก็อดไม่ไหว ถามกับชายหน้าบากว่า “ลูกพี่ นี่เป็นใครกันน่ะ?”

ชายหน้าบากส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “ไม่รู้ น่าจะเป็นนักโทษประหาร"

“นักโทษประหาร?!”

ตอนนี้เองหญิงสาวที่สวมชุดถุงน่องรัดรูปแบบเต็มตัวคนหนึ่งเดินเข้ามา ผมของเธอยาวเคลียไหล่ แต่งหน้าบาง ๆ ดูสวยอยู่นิด ๆ ในมือของหญิงสาวมีกล้องถ่ายรูปอยู่หนึ่งตัว ถ่ายรูปศพบนพื้นเอาไว้ แล้วก็ยกขึ้นมาถ่ายเย่ชิงหยู่

หญิงสาวดูเหมือนจะไม่กลัวศพที่นอนอยู่บนพื้นเลยสักนิด ตรงกันข้าม เธอกลับมีสีหน้าสงบนิ่ง

เซียวห้านเคยได้รับการศึกษามาจากต่างประเทศ เธอรู้ว่าคนที่ตายไปแล้วก็จะกลายเป็นดินกองหนึ่งก็แค่นั้น ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ยังเคยฆ่าคนมาก่อน

เธอหัวเราะเหอะ ๆ ในตอนที่ยกกล้องขึ้นมาถ่ายเย่ชิงหยู่พลางร้องว่า “เย่ชิงหยู่!”

เย่ชิงหยู่สั่นไปทั้งตัว เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวแปลกหน้า เธอไม่รู้จักว่าคนคนนี้เป็นใคร

เซียวห้านเรียนเมืองนอกมาตั้งแต่เด็ก เย่ชิงหยู่จะไม่รู้จักเธอก็ไม่แปลก