จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 132

เดิมคิดว่าชายหน้าบากจะทำตัวเหมือนคนที่อยู่ในละคร สืบข่าวอะไรบางอย่างเล็กน้อยก่อนที่คนจะตาย แต่เขากลับไม่ได้ทำอย่างนั้น ทั้งยังฆ่าปิดปากไปเลย อีกฝ่ายไม่มีโอกาสแม้แต่จะพูดอะไรออกมา

ฉากนี้ทำให้เย่ชิงหยู่หวาดกลัวจนขนหัวลุก คนตายแล้ว!

นึกไม่ถึงว่าเขาจะใช้วิธีการป่าเถื่อนนี้ฆ่าคนทิ้งไปหนึ่งคน ทั้งยังมีสีหน้าไร้ความรู้สึก อย่างกับทองไม่รู้ร้อน ท่าทางของเขาน่าจะฆ่าคนมาไม่น้อย คนที่อยู่ตรงหน้านี้มาเพื่อปกป้องตน แต่เขาได้ตายไปแล้ว

พวกเขาฆ่าคนได้จริง ๆ!

พอคิดมาถึงตรงนี้ เย่ชิงหยู่ก็อดที่จะสั่นขึ้นมาทั้งตัวไม่ได้! ความมั่นใจอันน้อยนิดเมื่อครู่หลอมละลายหายไปทั้งหมดในชั่วพริบตา

ชายหน้าบากไม่ได้มองเย่ชิงหยู่เลยสักครั้ง เพียงแค่ย่อตัวลงไปเปิดปากของผู้ชายคนนั้น ถ้าหากเขาคาดไม่ผิดละก็ คนคนนี้เป็นคนใบ้ คนใบ้ที่ถูกตัดลิ้น

ถ้าหากเขาคาดการณ์ไม่ผิด คนคนนี้ต้องเป็นนักโทษประหารที่ทำความผิดใหญ่หลวงเอาไว้

นักโทษประหารที่ทะเลทรายทัคเกอร์แทบทุกคนจะโดนตัดลิ้น จากนั้นก็เนรเทศพวกเขาไปเอาชีวิตรอดด้วยตัวเองที่ทะเลทราย

คนคนนี้พูดไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นจะต้องเก็บพยานปากคนนี้ไว้ สังหารเสียก็สิ้นเรื่อง

ชายหน้าบากเก็บอาวุธใช้ตีชายคนนั้นจนตาย ลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างไม่ใส่ใจ พูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นว่า “เรียกคุณหนูออกมาเถอะ!”

เจ้าอ้วนกับเจ้าผอมสี่ตาได้รับคำสั่งแล้วก็รีบดึงประตูใหญ่สีแดงออกแล้วเดินเข้าไป

ห้องเล็ก ๆ เหลือเพียงเย่ชิงหยู่กับเจ้าคนเลวโฉดชั่วชายหน้าบากนี่ในชั่วพริบตา และยังมีศพที่ค่อย ๆ เย็นลงทีละน้อยอีกหนึ่งศพ อุณหภูมิอากาศลดลงจนติดลบในชั่วพริบตา!

เห็นผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้แล้ว เย่ชิงหยู่ก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ สองเฮือกแล้วเอ่ยถามว่า “แกเป็นใคร? ตกลงจะทำอะไรกับฉันกันแน่?”

ชายหน้าบากไม่ได้ตอบเย่ชิงหยู่ เขาเพียงมองเธออย่างเย็นชา

แต่ยิ่งเป็นแบบนี้เย่ชิงหยู่ก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น

“แก… แก… แกคงไม่ได้อยากจะฆ่าฉันจริง ๆ ใช่ไหม?” เย่ชิงหยู่ถามด้วยท่าทางหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

ชายหน้าบากยังคงไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เพียงแค่จ้องไปนอกประตูด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองคนก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง พี่อ้วนมองศพที่อยู่บนพื้นก็อดไม่ไหว ถามกับชายหน้าบากว่า “ลูกพี่ นี่เป็นใครกันน่ะ?”

ชายหน้าบากส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “ไม่รู้ น่าจะเป็นนักโทษประหาร"

“นักโทษประหาร?!”

ตอนนี้เองหญิงสาวที่สวมชุดถุงน่องรัดรูปแบบเต็มตัวคนหนึ่งเดินเข้ามา ผมของเธอยาวเคลียไหล่ แต่งหน้าบาง ๆ ดูสวยอยู่นิด ๆ ในมือของหญิงสาวมีกล้องถ่ายรูปอยู่หนึ่งตัว ถ่ายรูปศพบนพื้นเอาไว้ แล้วก็ยกขึ้นมาถ่ายเย่ชิงหยู่

หญิงสาวดูเหมือนจะไม่กลัวศพที่นอนอยู่บนพื้นเลยสักนิด ตรงกันข้าม เธอกลับมีสีหน้าสงบนิ่ง

เซียวห้านเคยได้รับการศึกษามาจากต่างประเทศ เธอรู้ว่าคนที่ตายไปแล้วก็จะกลายเป็นดินกองหนึ่งก็แค่นั้น ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ยังเคยฆ่าคนมาก่อน

เธอหัวเราะเหอะ ๆ ในตอนที่ยกกล้องขึ้นมาถ่ายเย่ชิงหยู่พลางร้องว่า “เย่ชิงหยู่!”

เย่ชิงหยู่สั่นไปทั้งตัว เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวแปลกหน้า เธอไม่รู้จักว่าคนคนนี้เป็นใคร

เซียวห้านเรียนเมืองนอกมาตั้งแต่เด็ก เย่ชิงหยู่จะไม่รู้จักเธอก็ไม่แปลก

เย่ชิงหยู่วางความหวาดกลัวในใจลง เธอโคลงศีรษะพลางถามว่า “เพราะอะไร? ทำไมเธอต้องทำกับฉันแบบนี้?”

เซียวห้านลุกขึ้นยืน มองเย่ชิงหยู่จากด้านบน สีหน้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มอย่างมากในฉับพลัน เธอเข้าไปใกล้เย่ชิงหยู่แล้วเอ่ยว่า “เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าฉันชอบ ฉันไม่อยากเห็นแกได้ดี ฉันอยากเห็นแกพ่ายแพ้ย่อยยับ ไม่ได้หรือไง? ตระกูลเซียวของเราต้องเจอกับเรื่องราวตั้งมากมาย แต่แกกลับโชคดีซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาโดยตลอด มันหมายความว่ายังไง? หมายความว่าแกขโมยความโชคดีของตระกูลเซียวของพวกเราไป ความโชคดีพวกนี้ควรจะเป็นของตระกูลเซียวของพวกเราตั้งแต่แรก”

เธอพูดคำนี้จบก็หายใจหอบด้วยความโมโห เธอคว้าเสื้อผ้าของเย่ชิงหยู่เอาไว้ด้วย กดลงไป นึกไม่ถึงว่าจะเป็นลูกไม้ เธอร้องเฮอะออกมาแล้วเอ่ยว่า “หน้าไม่อายจริง ๆ!”

บ้าไปแล้ว! เซียวห้านที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนบ้าจริง ๆ

เย่ชิงหยู่ไม่เคยเจอผู้หญิงที่บ้าคลั่งเช่นนี้มาก่อน นี่เป็นถึงคุณหนูใหญ่ของตระกูลเซียวเชียวนะ เธอบ้าไปแล้วจริง ๆ เหรอ?

ผมยุ่ง ๆ ของเย่ชิงหยู่บดบังใบหน้าของเธอ เธอส่ายศีรษะแล้วเอ่ยว่า “ความโชคดีมันจะแย่งกันได้ยังไง? อีกอย่างนะ ตระกูลเซียวของพวกเธอจะมาเห็นกิจการเล็ก ๆ ของฉันอยู่ในสายตาได้อย่างไร”

เซียวห้านยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางเอ่ยว่า “จนถึงตอนนี้แล้วแกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? แกรู้ไหมว่าคนที่ตายเป็นใคร?”

เย่ชิงหยู่มองศพที่นอนตายอยู่บนพื้นแล้วส่ายศีรษะ เอ่ยว่า “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?

เซียวห้านเอ่ย “ดูเหมือนสามีของแกจะรักษาความลับกับแกไว้ได้ดีนะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะบอกแกเอง คนคนนี้เป็นคนที่สามีของแกส่งมาปกป้องอยู่ข้าง ๆ แก สามีของแกคนนี้เนี่ย ยอดเยี่ยมมากเลยนะ! แกไม่เคยสงสัยฐานะของเขามาก่อนเลยหรือไง?”

คำพูดของเซียวห้านทำให้เย่ชิงหยู่ตกตะลึง เป็นไปได้ยังไงที่เธอจะไม่เคยสงสัยฐานะของฟางเหยียน?

เพียงแต่ว่าเธอสงสัยไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร ฟางเหยียนนั่นเป็นแค่ทหารที่ปลดประจำการแล้วคนหนึ่งเท่านั้น

เห็นเย่ชิงหยู่ที่ตกตะลึงแล้ว เซียวห้านจึงพูดต่อว่า “แกคิดว่าทุกอย่างทุกอย่างที่แกทำมันราบรื่นได้ขนาดนี้ เป็นเพราะฝีมือแกทั้งหมดเลยหรือไง? น่าจะเป็นสามีของแกล่ะมั้ง? ทั้งยังคุยโวว่าแกเป็นลูกสาวของเย่เทียน ทำไมถึงได้โง่ถึงขั้นนี้ล่ะเนี่ย?”

“แต่ว่า อีกแค่แป๊บเดียว ชีวิตโง่ ๆ ของเธอก็จะจบลงแล้วล่ะ!” เซียวห้านพูดจบ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรังสีสังหารอันชั่วร้าย!