จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 135

ตอนนี้เย่ชิงหยู่ร้องไห้จนกลายเป็นมนุษย์น้ำตาไปแล้ว เธอออกแรงส่ายศีรษะและพูดกับอีกฝ่ายว่า ‘อย่านะ’ สุดแรง แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจเธอ เซียวห้านนั่งอยู่บนม้านั่งตัวหนึ่ง สวมกระโปรงสั้นเสมอหู แค่เพียงนั่งลงก็ปรากฏให้เห็นขายาว ๆ ทั้งสองข้าง เธอกำลังปอกเปลือกแอปเปิลหนึ่งผลในมือ ดูเวลาอยู่บ่อย ๆ

สามคุณชายแห่งจินโจวนั่งอยู่ด้านข้างของเซียวห้าน พี่อ้วนกวาดตามองรอบหนึ่งอย่างโจรชั่ว เอ่ยว่า “คุณหนูใหญ่ ไม่ใช่ว่าหมอนั่นจะไม่มาหรอกนะ? จนป่านนี้แล้วยังไม่มาอีก นี่จะให้พวกเรารอจนถึงเมื่อไหร่?”

เจ้าผอมที่ดูสุภาพเอ่ยขึ้น “แกรีบอะไร? เขาไม่มีทางที่จะไม่มาหรอก แกนึกว่าเขาจะไม่ห่วงเมียสวย ๆ ของตัวเองเหมือนกับแกหรือไง?”

“แกพูดอะไรเหลวไหล ฉันจะไม่ห่วงได้ยังไง!” พี่อ้วนขมวดคิ้ว เอะอะโวยวายอย่างไม่พอใจ

เจ้าผอมหัวเราะ ‘เหอะ’ เสียงเย็นแล้วเอ่ยว่า “ใช่สิ แม้แต่แกก็ยังเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ห่วง แล้วแกคิดเหรอว่าเขาจะเทียบกับแกไม่ได้?”

พี่อ้วนโมโหจนร้อง ‘เอ๊ะ’ ขึ้นมา ชี้ไปที่เจ้าผอมแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ แกพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

“พวกแกทำอะไรน่ะ?” เห็นพวกเขาทำตัวขี้เล่นแบบนั้น ชายหน้าบากก็อดที่จะตวาดออกมาไม่ได้

ได้ยินเสียงตวาดด้วยความโมโหของชายหน้าบาก ทั้งสองคนจึงหุบปากฉับ!

ชื่อของสามคุณชายแห่งจินโจวนั้นเป็นแค่ชื่อที่เอาไว้เรียกให้สองคนนั้นเชื่อฟังก็เท่านั้น พวกเขามีคุณสมบัติจะเป็นคุณชายที่ไหนกัน ตอนหนุ่มอาศัยความกล้าต่อยตีมามีที่ยืนในเมืองจินโจว ต่อมาชายหน้าบากปรากฏตัวขึ้น เจ้าสองคนนี้ก็กลายเป็นสุนัขคอยเลียแข้งเลียขา ดังนั้นถึงได้กำเนิดอิทธิพลของสามคุณชายแห่งจินโจว

พี่อ้วนไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง รออยู่อีกหลายนาที แล้วจึงเปลี่ยนสีหน้า หัวเราะหึหึพลางเอ่ยว่า “ที่ผมอยากจะพูดเมื่อกี้ก็คือ เขาเห็นว่าพวกเราฆ่าบอดี้การ์ดของเขาแล้วจะไม่กล้ามาหรือเปล่า?”

เจ้าผอมเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “มีเหตุผล!”

บทสนทนาของทั้งสองคนทำให้ในใจของเย่ชิงหยู่หนาวสะท้านขึ้นมาในทันที จริงสิ คนเมื่อกี้เก่งขนาดนั้นยังถูกฆ่า ฟางเหยียนยังจะมาได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่ไม่ได้มีเพียงแค่คนที่เก่งหลายคนนั่น ด้านนอกยังมีอีกตั้งสามพันกว่าคนนะ

ในมือของพวกเขามีปืน ถ้าหากว่าฟางเหยียนมาถึงที่นี่ เขาจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

ไม่รู้ว่าทำไม ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้คาดหวังว่าจะให้ฟางเหยียนมาแท้ ๆ แต่พอวิเคราะห์ดูแล้ว ในใจของตนกลับมีความรู้สึกผิดหวังบาง ๆ

เย่ชิงหยู่นะเย่ชิงหยู่ เธอช่างน่าเศร้าเกินไปแล้ว หรือเธออยากจะเห็นฟางเหยียนมาตายเพื่อเธอ?

ในตอนที่เธอกำลังสับสนนั้นเอง เซียวห้านพูดอย่างเยือกเย็นว่า “พวกแกรีบร้อนอะไร ในเมื่อเขาจัดคนมาอารักขาภรรยาของเขา นั่นก็แปลว่าภรรยานั้นสำคัญกับเขามาก การวิเคราะห์นี้ใช้ไม่ได้เอาเสียเลย วางใจเถอะ เขามาแน่”

ชายหน้าบากที่เป็นลูกพี่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จามาโดยตลอด ตอนนี้ก็พูดขึ้นมาหนึ่งประโยค “คนที่สามารถว่าจ้างคนจากทะเลทรายมัจจุราชมาได้ ต้องไม่ใช่คนประเภทขี้ขลาดกลัวความตายแน่ ๆ”

เจ้าผอมสี่ตาจับแว่นของตัวเองแล้วเอ่ยถามขึ้น “พี่ใหญ่ คนที่อยู่ในทะเลทรายมัจจุราชไม่ใช่ว่ามีแต่นักโทษประหารหรอกเหรอ? และอีกอย่าง ได้ยินมาว่าคนที่อยู่ในนั้นหนึ่งหมื่นคน อย่างมากก็มีคนที่รอดชีวิตออกมาแค่คนเดียว แถมยังออกมาได้ด้วยการอาศัยการกินเนื้อของพวกเดียวกัน ดื่มเลือดของพวกเดียวกันอีก ต่อให้เดินออกมาได้ ก็ต้องโดนส่งไปต่อสู้ที่กองทัพ คนที่พี่ฆ่า เดินออกมาจากในทะเลทรายมัจจุราชจริง ๆ เหรอ? ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เจ้าหมอนั่นจะเป็นคนที่ออกมาจากกองทัพหรือเปล่า?”

เจ้าผอมสี่ตาชำนาญเรื่องการเก็บรวบรวมข้อมูล ดังนั้นจึงเข้าใจข้อมูลพวกนี้อยู่บ้าง

ชายหน้าบากพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “แล้วมันยังไงล่ะ มาจากกองทัพก็ต้องตายเหมือน ๆ กันอยู่ดี!”

พูดจบเขาก็ใช้สายตาดูถูกเหยียดหยามมองศพที่อยู่บนพื้น ความรังเกียจปรากฏขึ้นบนใบหน้า

เห็นพี่ใหญ่มั่นใจอย่างนั้น เจ้าผอมถึงได้ถอนหายใจออกมา

เซียวห้านกัดแอปเปิลเข้าไปหนึ่งคำ ยกมือขึ้นมาดูเวลา มองดูเย่ชิงหยู่ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “เหลืออีกหนึ่งนาทีก็ครึ่งชั่วโมงแล้ว สามีของแกคงจะไม่ทิ้งแกไว้โดยไม่สนใจไยดีหรอกนะ”