จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 138

ชายหน้าบากพูดตรง ๆ อย่างไม่หลีกเลี่ยง “ผมเป็นคนฆ่าเอง ผมไม่เพียงแต่ฆ่าเขา แต่ยังจะฆ่าแกด้วย!”

นี่เป็นพลังแบบที่นินจาควรจะมี! ต่อให้ในใจจะหวาดกลัวแค่ไหน ก็ต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นสงบเยือกเย็น ไม่สะทกสะท้าน

เซียวห้านมองทั้งสองคนอย่างตึงเครียด ชายหน้าบากคนนี้แข็งแกร่งที่สุด และก็เป็นความหวังสุดท้ายของเธอแล้ว พี่อ้วนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอเช็ดเหงื่อเย็นบนใบหน้า แสร้งทำเป็นสบาย ๆ “วางใจเถอะครับคุณหนูใหญ่ คนคนนี้ไม่ใช่คู่ปรับของพี่ใหญ่หรอก”

พี่อ้วนมั่นใจในตัวของชายหน้าบากมาก แต่ในใจก็หวาดหวั่น! ชายหน้าบากนั้นแข็งแกร่งมากจริง ๆ แต่คนคนนี้ก็น่ากลัวมาก ๆ จริง ๆ เทคนิคการฆ่าคนของเขาเป็นมืออาชีพอย่างสิ้นเชิง เป็นมืออาชีพแบบที่แค่ลงมือก็มีคนตายแบบนั้น

“ถ้าอย่างนั้น แกก็ตายไปซะ!” คำพูดของฟางเหยียนหนาวยะเยือกเหมือนคมกระบี่ที่แทงเข้าไปในหัวใจตรง ๆ

สายตาของชายหน้าบากเปลี่ยนไป ในที่สุดก็ตั้งสติไว้ไม่ได้แล้ว เขาก้าวเท้าพุ่งเข้าไปทางฟางเหยียนตรง ๆ ในตอนที่ใกล้จะถึงตัวของฟางเหยียนนั้นเอง เขากระโดดขึ้นสูงกลางอากาศ ไม้ผ่าลงมาจากข้างบนลงข้างล่าง เขาแสร้งทำเป็นเดือดดาลเพื่อที่จะทำลายขวัญของฟางเหยียน เป็นนินจาระดับสูงคนหนึ่งแค่นั้นไม่ใช่เหรอ? กำลังของเขาก็เข้าใกล้นินจาระดับสูงแล้ว เขาไม่แพ้แน่

ได้ยินเสียงดังปังเสียงหนึ่ง สีหน้าของชายหน้าบากก็เปลี่ยนไป

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ชายหน้าบากมองไม้ของตน นึกไม่ถึงว่ามันจะโดนสกัดเอาไว้ เหมือนกับมีอะไรบางอย่างกั้นอยู่ที่ศีรษะของฟางเหยียน เขามองดูทันที เป็นมือข้างหนึ่ง มือข้างหนึ่งจับไม้ของเขาไว้แน่น เสียงที่ดังขึ้นเมื่อกี้ก็คือเสียงของมือกับไม้กระทบกัน นั่นไม่ใช่มือของใครที่ไหน แต่เป็นมือของฟางเหยียน

เป็นไปได้อย่างไร? นินจาระดับสูงคนหนึ่งจะใช้มือมาสกัดกั้นไม้ห้าผีของเขาได้อย่างไรกัน!

ไม้ห้าผีแฝงไว้ด้วยพลังทั้งหมดของตน ไม่ถึงขั้นเหมือนกับนินจาระดับต้าชี่ที่สามารถปล่อยกำลังภายในออกมาภายนอกได้ แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะสู้มือแค่ข้างเดียวไม่ได้ เจ้าหมอนั่นที่ชื่อว่าอู๋เหยียนสกัดไว้ไม่ได้แม้แต่การตีแค่ทีเดียวของเขา แล้วเขารับมันไว้ได้อย่างไร?

หรือว่า เขาจะเป็นยอดฝีมือระดับต้าชี่?

ไม่! เป็นไปไม่ได้

บนโลกใบนี้จะมียอดฝีมือระดับต้าชี่ที่อายุน้อยขนาดนี้ได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

ชายหน้าบากไม่กล้าจะเชื่อ แต่เขาไม่มีโอกาสที่จะไม่เชื่อแล้ว ฟางเหยียนออกแรงทันที ร่างของเขาที่อยู่กลางอากาศตกลงมาสู่พื้นอย่างหนัก พลังนี้เกรี้ยวกราดหาใดเปรียบ เหมือนกับเขาตกลงมาจากกลางอากาศที่สูงเป็นร้อยเมตรอย่างไรอย่างนั้น

ชั่วพริบตา เขารู้สึกว่าอวัยวะภายในของตัวเองได้ถูกสั่นสะเทือนจนพังทลายไปหมดแล้ว กระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง ฝ่ามือก็ไร้เรี่ยวแรง ไม้ห้าผีตกอยู่ในมือของคนคนนั้น

ชายหน้าบากแพ้แล้ว!

พ่ายแพ้ย่อยยับ!

ใช้เพียงกระบวนท่าเดียวก็ทำให้เขาร่วงลงสู่พื้นได้

ฟางเหยียนกุมไม้ห้าผีเอาไว้ หยิบมาพิจารณาดูอยู่พักหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “นี่... เป็นของที่แกใช้ตีอู๋เหยียนจนตายใช่ไหม?”

ชายหน้าบากมองฟางเหยียนด้วยความหวาดกลัว ส่ายศีรษะแล้วเอ่ยว่า “ไม่... แกจะทำอะไร?”

มุมปากของฟางเหยียนผุดรอยยิ้มเยือกเย็นออกมา แล้วเอ่ยว่า “ฉันจะใช้วิธีของแกฆ่าแกซะ!”

ชายหน้าบากส่ายศีรษะแล้วเอ่ยว่า “อย่านะ! อย่านะ ผมขอโทษครับ ท่านผู้อาวุโส ผมไม่รู้ว่าคุณคือยอดฝีมือระดับต้าชี่ ผมขอโทษ ผมมีตาแต่หามีแววไม่เอง”

ระดับต้าชี่ ชายหน้าบากชี้ขาดว่าคนคนนี้เป็นคนในระดับต้าชี้อย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย ถ้าหากไม่ใช่ระดับต้าชี่ที่สามารถส่งกำลังภายในมาไว้ที่มือได้ก็ไม่มีทางที่จะใช้มือเปล่ารับไม้ห้าผีของเขาได้แน่ ๆ

เขามีความเชื่อใจต่อไม้ห้าผีอย่างสูงที่สุด ไม้ห้าผีเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษสร้างเอาไว้ แฝงไว้ด้วยพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด นินจาระดับสูงรับไว้ไม่ได้ มีเพียงระดับต้าชี่เท่านั้นที่สามารถใช้มือรับเอาไว้ได้