จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 140

เจ้าผอมสี่ตาเช็ดน้ำตาที่รินไหลออกมาที่หางตา พูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ว่า “งั้น ๆ ๆ... งั้นฉันมีทางเลือกอื่นอีกไหม? ฉันไม่ขออะไรเลย แค่หวังว่าแกจะไว้ชีวิตฉัน ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ ฉันไม่อยากตาย”

ฟางเหยียนก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว พูดด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นว่า “ตลอดชีวิตนี้ ฉันเกลียดคนข่มขู่ฉันที่สุด เกลียดคนที่ใช้ปืนจ่อคนที่สำคัญกับฉันมากที่สุด”

พูดจบก็เห็นของชิ้นหนึ่งบินออกมาจากมือของเขา เจ้าผอมสี่ตาเหนี่ยวไกปืนไม่ทัน มือของเขาก็ถูกบางสิ่งบางอย่างแทงทะลุ อานุภาพของของชิ้นนั้นน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง ไม่ด้อยไปกว่าลูกกระสุนเลยแม้แต่น้อย ซัดจนเขาถอยหลังติด ๆ กันไปหลายก้าว ปืนพกหล่นลงบนพื้น

เขาเงยหน้าขึ้นมามองไปทางฟางเหยียนอย่างลุกลี้ลุกลน เห็นว่าในมือของฟางเหยียนหนีบเหรียญเหรียญหนึ่งเอาไว้ สิ่งที่แทงทะลุมือของเขาเมื่อกี้ก็คือเหรียญ

คนที่สามารถใช้เหรียญยิงทะลุมือคนอื่นได้ ยิงออกมาได้มีอานุภาพเทียบเท่ากับปืนได้นี่ มันใช่เรื่องที่คนธรรมดา ๆ สามารถทำได้เหรอ? เป็นอริกับเขาเท่ากับหาเรื่องตายให้ตัวเองชัด ๆ ในสายตาของเขา ตัวเองก็เป็นเหมือนกับมดตัวเล็ก ๆ ที่น่าสงสารตัวหนึ่งเท่านั้น

ถือปืนมาข่มขู่เมียของเขา นี่ไม่ใช่รนหาที่ตายแล้วจะเป็นอะไรได้!

“ไม่! ขอร้องล่ะ อย่าฆ่าฉันเลยนะ ฉันยังไม่อยากตายจริง ๆ” เจ้าผอมสี่ตาคุกเข่าลงบนพื้น น้ำตารินไหลออกมาอีกครั้ง

ฟางเหยียนไม่ได้มองเขา เพียงแต่ใช้สายตามองไปบนร่างของเซียวห้านที่ใบหน้าเขียวคล้ำสั่นไปทั้งตัว

ถูกสายตานั้นจ้องเข้า เซียวห้านที่สั่นไปทั้งตัวก็สะดุ้งโหยง ความหนาวยะเยือกลามจากไขสันหลังจนขึ้นสมอง!

ฟางเหยียนเค้นรอยยิ้มเย็นชาออกมาบนใบหน้า พูดด้วยท่าทีสบาย ๆ ว่า “ต่อไปก็ถึงตาเธอแล้ว!”

ประโยคนี้ราวกับสายฟ้าฟาด บนใบหน้าของเธอไร้สีเลือด ขาวซีดราวกับกระดาษ

เธอคิดว่าฟางเหยียนไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากมาย แค่อาศัยอำนาจลับหลังบางอย่างปกป้องเอาไว้ก็เท่านั้น ใครจะไปคิดว่าเธอเดาผิด เธอคิดไม่ถึงเลยว่าฟางเหยียนจะแข็งแกร่งจนถึงขั้นนี้

บุกเดี่ยวฆ่าคนไปเป็นพัน ปืนผาหน้าไม้ที่อยู่ตรงหน้าเขาทั้งหมดไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด แม้แต่ชายหน้าบากในสามคุณชายแห่งจินโจวก็ยังสู้เขาไม่ได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว แล้วตระกูลเซียวของพวกเขาจะไปยั่วยุได้อย่างไรกัน

ตอนนี้เธอถึงจะได้รู้ว่าตัวเองนั้นโง่เง่าแค่ไหน ไร้เดียงสาแค่ไหน!

ตระกูลเซียวของพวกเขาไปยั่วยุเอาคนแบบที่ไม่รู้มีความเป็นมาจากไหนเข้าให้แล้ว!

“ตกใจจนสำออยขึ้นมาแล้วเหรอ? ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฟางเหยียนเยื้องย่างทีละก้าว ๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเซียวห้าน

เซียวห้านถอยหลังไปทีละก้าว ๆ จนกระทั่งหลังติดกำแพงแล้วจึงหอบหายใจออกมาหนัก ๆ

ฟางเหยียนจ้องตาของเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ความรู้สึกนั้นมันช่างแปลกประหลาดเกินไป เหมือนกับภูเขาลูกใหญ่ ๆ กำลังกดทับตนเอง กดจนตนหายใจไม่ออก

ทันใดนั้นฟางเหยียนก็ยกมือขึ้นมาวางอยู่บนใบหน้าซีดขาวของเซียวห้าน ตอนแรกเริ่มเขาใช้นิ้วหัวแม่มือนิ้วเดียว จากนั้นก็ค่อย ๆ ใช้มือทั้งมือวางอยู่บนใบหน้าของเธอ พอสัมผัสได้ถึงความสั่นไหวของเซียวห้าน ฟางเหยียนถึงได้พูดอย่างเอ้อระเหยว่า “เธอในตอนนี้ ไม่เหมือนกับเธอที่อยู่ในโทรศัพท์เลยนะ เธอเป็นอะไรไปเหรอ?”

เซียวห้านอยากจะหนีไปตั้งนานแล้ว แต่ตอนนี้ขาทั้งสองข้างของเธอไร้เรี่ยวแรง หนีไปไหนไม่ได้โดยสิ้นเชิง

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้งแล้วเอ่ยถามว่า “แก ๆ ๆ... แกเป็นใครกันแน่?”

ฟางเหยียนยักไหล่แล้วเอ่ยว่า “ฉัน เป็นสามีของเขา เธอให้ฉันมาเองนี่ ทำไมถึงได้ถามว่าฉันเป็นใครกันนะ?”

เซียวห้านส่ายศีรษะแล้วเอ่ยว่า “ฉันถามตัวตนของแก แกเป็นใครกันแน่? ทำไมต้องพุ่งเป้าไปที่ตระกูลเซียวของพวกเราไปทุกด้าน? ตระกูลเซียวของพวกเราไม่มีเรื่องบาดหมางอะไรกับแก แก...”

“ไม่มีความแค้น?” ฟางเหยียนทวนคำพูดที่ออกมาจากปากของเซียวห้านออกมาอีกรอบ ตัดบทพูดของเธอที่ยังไม่พูดไม่จบไป ยิ้มแล้วพูดว่า “เธอแน่ใจเหรอว่าตระกูลเซียวไม่มีเรื่องบาดหมางกับฉัน?”

เซียวห้านพยายามข่มความกลัวที่อยู่ในใจของตัวเองเอาไว้แล้วเอ่ยถามว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกเรามีความแค้นอะไรกับแก?”