จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 141

จางฟางเป็นนักเปียโน สำหรับนักเปียโนแล้วนิ้วมือ สำคัญอย่างหาที่เปรียบมิได้ แต่นิ้วของเธอถูกสับไปแล้ว นั่นหมายถึงอนาคตเธอจะไม่สามารถเล่นเปียโนได้อีกแล้ว

ต่อมา ภายใต้ความสิ้นหวังจางฟางจึงเลือกที่จะฆ่าตัวตายเพื่อพลีชีพตัวเอง

ความโหดเหี้ยมของเซียวห้านไม่เพียงกระทำต่อจางฟางเท่านั้น เธอทำเรื่องเหี้ยมโหดกับผู้คนมากมาย เหมือนกับที่มัดเย่ชิงหยู่ไว้ ให้คนอื่นรังแก จากนั้นก็ข่มขู่ฟางเหยียน พยายามฆ่าฟางเหยียน สิ่งเหล่านี้เป็นการกระทำของเธอทั้งนั้น

หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ จะมีสักกี่คนที่จะมีความคิดอันร้ายกาจและวิธีการแบบนี้อย่างเธอ?

ฟางเหยียนมองไปยังเจ้าตัวผอมใส่แว่นที่กำลังกอดมือ ตัวสั่นอยู่แล้วกล่าว “แกอยากมีชีวิตรอดไม่ใช่เหรอ? ฉันมีภารกิจหนึ่งให้แกทำ”

เจ้าตัวผอมใส่แว่นเงยหน้าขึ้นอย่างเร็ว ดวงตาคมคู่นั้นกำลังมองไปที่ฟางเหยียนแล้วพยักหน้า

“เธอยังมีอีกเก้านิ้ว ฉันหวังว่าแกจะสับมันทีล่ะนิ้วทีล่ะนิ้วให้ฉัน” ฟางเหยียนในขณะนี้เป็นยมบาลของนรก กำลังตัดสินชีวิตของสองคน

เจ้าตัวผอมใส่แว่นหน้าเสีย ผู้ที่อยู่ต่อหน้านี้คือคุณหนูของตระกูลเซียว ถ้าทำผิดต่อเธอก็เหมือนทำผิดต่อตระกูลเซียว เขาแตะต้องตระกูลเซียวไม่ได้ แต่คนที่อยู่ตรงหน้า เขายิ่งแตะต้องไม่ได้เข้าไปใหญ่ ตอนนี้ตัวเองต้องตาย ไม่ก็ตายทั้งเป็น

“เจ้าสอง แกกล้างั้นเหรอ! ถ้าแกกล้าทำแบบนั้น ตระกูลเซียวของเราจะไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่” เซียวห้านร้องไห้ตะโกนลั่นใส่เจ้าตัวผอมใส่แว่น

แต่เจ้าตัวผมใส่แว่นหน้านิ่ง เขากัดฟันแล้วตะโกนออกมา ว่า “งั้นคุณก็ต้องมีโชคให้ตระกูลเซียวของพวกคุณรับทราบ คุณหนู อย่าโทษผมเลย ผมอยากมีชีวิตรอด ผมไม่อยากตาย! ผมทำแทนคุณมาหลายเรื่อง ครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่คุณตอบแทนผมเป็นครั้งสุดท้าย โอเคมั้ย? ”

พูดจบ เขามาข้างๆเซียวห้าน เซียวห้านอยากจะผลักเจ้าตัวผอมใส่แว่น แต่กลับพบว่าขยับตัวไม่ได้ ฟางเหยียนเห็นท่าทีของเซียวห้าน จึงกล่าว “ตอนนี้นอกจากพูดได้ แกก็ขยับตัวไม่ได้แล้ว แกถูกฉันสกัดจุดไว้แล้วล่ะ”

การสกัดจุดคือกังฟูชนิดหนึ่งที่ผู้เรียนศิลปะการต่อสู้ล้วนทำเป็น ส่งผลให้คนขยับตัวไม่ได้ แต่ไม่ได้เหมือนกับในหนังโบราณแบบนั้น ที่ใครจะสกัดจุดเป็น ส่วนใหญ่คนที่สกัดจุดเป็นจะคุ้นเคยกับจุดเลือดลมในร่างกายเป็นอย่างดี

เหมือนกับ แพทย์แผนจีนโบราณบางแขนง การเรียนฝังเข็มเป็นสิ่งที่จำเป็นติดตัว กลัวว่าความเจ็บปวดตอนรักษาของคนไข้จะมีมาก

เซียวห้าน

ตะโกนอย่างสุดกำลัง “เจ้าสอง แกกล้า แกกล้าทำแบบนั้นกับฉันเหรอ!”

“อ้า!” แทนที่ด้วยเสียงร้องครวญคราง

น้ำตาของเธอไหลลงมายังใบหน้าอันขาวผ่อง เห็นแล้วไม่ต้องพูดเลยว่าน่าสงสารขนาดไหน

เจ้าสองไม่พูดอะไร ฉีกนิ้วพร้อมโคนของเธอดึงออกมา

และแล้วเซียวห้านก็ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจ ความรู้สึกแบบนี้ทรมานยิ่งกว่าการตายเสียอีก การฉีกนิ้วอย่างรุนแรง ไม่ใช่ถูกตัดด้วยมีดครั้งเดียว ที่นิ้วขาดเหมือนกัน แต่การฉีกนิ้วกลับเจ็บปวดยิ่งกว่าการตัดนิ้วไม่รู้กี่เท่า

เธอคร่ำครวญว่า “ทำไม? ทำไมแกต้องทำกับฉันแบบนี้!”

ฟางเหยียนค่อยๆพูดว่า “เพราะ แกทำผิดต่อผู้หญิงที่แกแตะต้องไม่ได้ เธอคือผู้หญิงของฉัน ไม่ใช่ใครจะทำอะไรก็ได้ แกคิดว่าแค่อำนาจที่แกมี จะมางัดข้อกับฉันได้เหรอ?”

ความเจ็บปวดของเซียวห้านยังไม่หายไป เจ้าตัวผอมใส่แว่นก็ได้ฉีกนิ้วของเธออย่างรุนแรง เป็นการเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจอีกครั้ง เซียวห้านเจ็บจนชาไปถึงก้นบึ้งจิตใจ ร้องครวญครางเรื่อยๆ

เธอกันริมฝีปาก ริมฝีปากถูกกัดจนแตกออก

คนนี้ ไม่คิดที่จะปล่อยเธอไป และเธอก็ไม่มีทางหนีไปได้ ถ้าให้ต้องให้เธอรับกับความเจ็บปวดที่คนปกติรับไม่ได้ สู้ตายไปเลยจะดีกว่า

แต่ เธอกลับไม่สามารถอ้าปาก แล้วพูดคำนั้นออกมาได้้

“แคร็ก!” นิ้วที่สี่ถูกฉีกออกมา จุกเสียดขึ้นอีกครั้ง

ฟางเหยียนกล่าวอย่างสงบว่า “อย่าใจร้อน นี่เป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น พอมือนี้เสร็จ ยังมีอีกมือก่อน เสร็จจากมือแล้วยังมีเท้า เสร็จจากเท้าแล้ว ยังมีลิ้นของแก แกให้เวลาฉันครึ่งชั่วโมง แต่ฉันมีเวลา ที่จะเล่นกับแก”

สุดท้าย เธอก็ใจสลาย ความเจ็บบวกกับฟางเหยียนที่วิปริต สุดท้ายเธอก็ใจสลาย เธอค่อยๆปล่อยฟันที่กัดริมฝีปาก แล้วตะคอกใส่ฟางเหยียน “ฆ่าฉันเถอะ ขอร้องล่ะฆ่าฉันเถอะ!”