จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 142

เขาตะโกนออกคำสั่งว่า “ลงมือ!”

แว็บเดียว ด้านในโรงงานเหล็กที่รกร้างมีเสียงปืนดังขึ้นมาอีกครั้ง ทหารกว่าสามพันนายที่สามคุณชายแห่งจินโจวพามาตายทั้งหมด

พ่ายแพ่ยับเยิน!

หลังจากที่พวกเขาจัดการศพทั้งหมดแล้ว จึงได้เดินไปข้างๆศพของอู๋เหยียน กำลังมองอู๋เหยียนที่นอนอยู่บนพื้นอันเยือกเย็น เทียนขุยยืนอยู่ด้านหน้าของเขา ยกมือขึ้นมาแล้วทำความเคารพแบบทหาร

แล้วตะโกนด้วยเสียงดังว่า “มีชีวิตเพื่อจอมพลโผ้จวิน ตายก็ยังปกป้องจอมพลโผ้จวิน! คุณคือความภูมิใจประเทศหวาของเราตลอดไป”

พูดจบ เขาถอดเหรียญตราอันสูงสุดของจนเองวางไว้ที่หน้าอกของอู๋เหยียน ตะโกน ต่อหน้าเหล่ากองทัพทหารกว่าพันนายที่อยู่ในโรงงานเหล็กว่า “ทุกคน ทำความเคารพ! ให้กับเกียรติยศของเหล่าฮีโร่อันสูงสุดของประเทศหวาของเรา”

เหล่าฮีโร่ของกองทัพยืนอกผ่ายไหลผึ่ง ทำความเคารพให้กับศพของอู๋เหยียนด้วยพิธีทหารอย่างสมเกียรติที่สุด

จากนั้น ทุกคนชูปืนสงครามในมือตัวเองขึ้นมา ยิงขึ้นไปบนฟ้าของโรงงานเหล็กรกร้างหลายนัด แว็บเดียว โรงงานเหล็กรกร้างนี้ได้มีเสียงเกียรติยศอันสูงส่งดังขึ้นอีกครั้ง

โรงงานเหล็ก เป็นพยานให้กับสิ่งที่ฮีโร่ประเทศหวาได้รับ!

——

ฟางเหยียนกำลังอุ้มเย่ชิงหยู่ แล้วกลับไปที่บ้านโดยตรง

เขาให้เย่ชิงหยู่กินยากล่อมประสาท เพื่อให้เธอปล่อยวางความหวาดกลัวกับสิ่งที่อยู่ภายในใจ เย่ชิงหยู่เป็นลมไปตอนที่หวาดกลัวขนถึงขีดสุด ดังนั้นหลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้วจิตใจเธออาจจะแตกสลายถึงขั้นจมอยู่กับความกลัวนั้น

ฟางเหยียนกำลังมองไปยังเย่ชิงหยู่ที่นอนบนเตียง อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปปัดผมที่พาดมาบนหน้า ตอนที่มือลูบผ่านใบหน้าของเย่ชิงหยู่ เขาอดไม่ได้ที่จะหยุดมือไว้บนใบหน้าของเธอ

นิ้วโป้งของเขาลูบผ่านแก้มเย่ชิงหยู่ไป นี่เป็นใบหน้าที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาก่อน หลังจากกำลังหลับใหลไปแล้วก็ดูสงบอย่างนั้นตลอดไป ฟางเหยียนนึกถึงตอนเป็นเด็ก ภาพความทรงจำที่แอบลูบแก้มของเย่ชิงหยู่ มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด

เขาหวังอย่างจริงจังว่าหญิงสาวคนนี้จะรักษาจิตใจที่ไร้ทุกข์ไร้กังวลแบบนี้ต่อไป ต่อให้มือทั้งสองข้างของตัวเองต้องแปดเปื้อนไปด้วยเลือด เขาก็ไม่อยากให้เพราะหญิงสาวได้รับบาดเจ็บแล้วเปลี่ยนไป

ในตอนที่ฟางเหยียนกำลังเหม่อลอยอยู่นั้น ด้านนอกมีเสียงเปิดประตูดังขึ้นมา นอกประตูมีเสียงอันร้อนใจไม่สงบของจางเจียวเจียวดังขึ้น “โธ่! แกว่าคนเราเนี่ยนะ ออกไปตั้งแต่เมื่อคืน ทำไมตอนนี้ยังไม่กลับมาอีก โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด คนก็ไม่รู้หายไปไหน ฉันไปแจ้งความ เค้าบอกว่าถ้ายังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ดำเนินคดีไม่ได้!”

“ฉันโทรหาฟางเหยียน แต่เด็กนั่นก็ไม่รับ ไม่รู้ว่าเด็กทั้งสองคนไปไหนกันแล้ว เฉิงฉู่ ปกติชิงหยู่ไม่เป็นแบบนี้นะ รบกวนแก รบกวนแกหาชิงหยู่ให้เจอให้ได้นะ”

เสียงของเฉิงฉู่ดังขึ้น “วางใจได้ คุณน้า ผมจะหาชิงหยู่ให้เจอให้ได้ เมืองจินโจวเล็กแค่นี้ เธอไม่มีทางเป็นอะไรหรอกครับ”

“อืม ฝากด้วยนะเฉิงฉู่” จางเจียวเจียงกล่าวอย่างซีเรียส

ขณะนี้ฟางเหยียนเดินออกมาจากห้อง แล้วเรียก “คุณน้าจาง!”

เสียงนี้เรียกจางเจียวเจียวจนชะงัก เธอรีบหันหน้ามา เมื่อมองก็เห็นฟางเหยียน ดวงตาทั้งคู่ของเธอเป็นประกาย เดินไปข้างๆฟางเหยียนแล้วกล่าว “ฟางเหยียน กลับมาแล้วเหรอ? แล้วชิงหยู่ล่ะ?”

“อยู่ในห้อง!” ฟางเหยียนกล่าวอย่างสงบ “เธอเหนื่อย ดังนั้นจึงพักผ่อน”

เมื่อจางเจียวเจียวได้ยิน ก็แข็งทื่อ จากนั้นได้ถามว่า “เหนื่อย? เมื่อคืนพวกแก...”

ฟางเหยียนมองเฉิงฉู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วกล่าว “เมื่อคืนพวกเราไปนอนข้างนอก เพื่อเป็นการไม่ถูกรบกวน ดังนั้นจึงปิดมือถือ พวกเราจึงไม่ได้ยินที่คุณน้าโทรเข้ามา”

จางเจียวเจียวได้ยินคำพูดนี้ก็หน้าแดงชั่วขณะ เธอได้ยินประโยคนี้จึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น