จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 143

เธอพูดพลาง ลากฟางเหยียนไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก

เธอเพิ่งจะนึกถึงเฉิงฉู่ จึงได้ถามไปว่า “เอ้อ ใช่ แล้วเฉิงฉู่ล่ะ?”

ฟางเหยียนกล่าว “เขากลับไปแล้ว พูดว่าชิงหยู่ไม่เป็นไรงั้นก็ขอตัว”

“อ๋อ!” จางเจียวเจียวตอบไปอย่างธรรมดา จากนั้นก็อธิบายว่า “ความจริงแล้วพวกเธอเป็นเพื่อนสมัยเรียนกัน แกก็เห็นอยู่ ว่าเฉิงฉู่ก็พอมีฐานะ แต่ลูกสาวฉันชอบแก”

ฟางเหยียนไม่พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มแหยๆไป

จางเจียวเจียวลังเลสักพัก แล้วเปลี่ยนเป็นท่าทีที่อึดอัด ครุ่นคิดอยู่นานแล้วจึงกล่าวออกมาว่า “บางเรื่อง ฉันจ้องพูดกับแกให้ชัดเจน”

ฟางเหยียนพยักหน้าแล้วกล่าว “ว่ามาครับ คุณน้าจาง! ผมกำลังฟังอยู่”

จางเจียวเจียวลังเลหลายวินาที เหมือนกับเป็นเรื่องใหญ่อะไรประมาณนั้น สุดท้าย ภายใต้การรอคอย จางเจียวเจียวเหมือนตัดสินใจได้แล้ว จึงกล่าว “แม้ฉันจะไม่รู้ว่าพวกแกทั้งสองคนไปทำอะไรมาเมื่อคืน แต่น้าจางมองแกเป็นลูกคนหนึ่งมาโดยตลอด ตั้งแต่แกเข้ามาในตระกูลเย่ของเรา ฉันก็มองแกเป็นลูกคนของตัวเอง ตอนนี้แกแต่งงานกับชิงหยู่อีก เป็นลูกเขยฉันเข้าไปอีก”

ประโยคนี้ที่จางเจียวเจียวพูดนั้นจริง ตั้งแต่ฟางเหยียนเข้ามาในตระกูลเย่ เธอปฏิบัติต่อฟางเหยียนเหมือนเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขตัวเอง เหมือนกับเย่เทียน ปฏิบัติกับฟางเหยียนเหมือนเป็นลูกคนหนึ่ง

ฟางเหยียนพยักหน้าตอบรับ จางเหยียนกล่าวต่อ “บางทีมีบางเรื่อง ไม่มีใครสอนแก ไม่มีใครเคยบอกแก ดังนั้นแกอาจจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ตอนนี้น้าจางจะพูดกับแก เรื่องแกกับชิงหยู่”

“พวกแกทั้งคู่ครั้งแรกหรือเปล่า?” ถามจบ จางเจียวเจียวก็หน้าแดง

ฟางเหยียนชะงัก ยังไม่ทันเข้าใจ จางเจียวเจียวก็พูดต่อ “ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ พวกแก ควรที่จะเตรียมตัวกันก่อน จะหน้ามืดตามัวไม่ได้ ไม่งั้นชิงหยู่ก็คงไม่สลบไม่ตื่นแบบนี้หรอก แกนะ ต้องเป็นเพราะไปเป็นทหาร อยู่ในกองทัพไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น จึงได้เป็นแบบนี้ ความจริง ไม่น่าใจร้อนขนาดนั้นเลย บางเรื่อง ใจร้อนไม่ได้หรอกนะ ต้องใจเย็นๆ ฉันพูดแบบนี้กับแก แกเข้าใจมั้ย?”

ฟางเหยียนในตอนนี้ค่อนข้างงงงวยแล้วจริงๆ แต่ก็ยังเสแสร้งว่าเข้าใจพยักหน้ากล่าว “เข้าใจครับ!”

เฟ็นฟางเหยียนพยักหน้า จางเจียวเจียวยกมือขึ้นแล้วจับฟางเหยียน แล้วกล่าวอย่างชี้แนะอย่างจริงจังว่า “ฟางเหยียน ความจริงฉันเป็นห่วงความปลอดภัยของพวกแกทั้งสอง ฉันก็หวังอยากให้พวกแกมีลูกให้เร็วที่สุด แบบนี้ฉันก็จะไม่เบื่อแล้ว เรื่องนี้ ฉันไม่ได้พูดกับชิงหยู่เพียงครั้งเดียว แต่เรื่องแบบนี้ ต้องใจเย็นๆ อย่าบ้าบิ่น”

สุดท้ายฟางเหยียนก็ฟังรู้เรื่องแล้วบ้าง ที่แท้เธอก็คิดว่าเย่ชิงหยู่ทำเรื่องนั้นจนสลบไป ด้วยเหตุนี้เขาจึงยิ้มอย่างทำให้คนวางใจออกมา ยกมือขึ้นมาไปจับมือนั้นของจางเจียวเจียวไว้ แล้วกล่าว “ผมรู้แล้วครับ คุณน้าจาง!”

พูดถึงจุดนี้ ในห้องก็มีเสียงของเย่ชิงหยู่ดังออกมา “ฟางเหยียน！ฟางเหยียน”

ได้ยินเสียงของเย่ชิงหยู่ จางเจียวเจียวรีบลูกขึ้น เดินไปที่ห้อง

ฟางเหยียนก็ยืนขึ้นตามหลังจางเจียวเจียวไป!

มาถึงในห้อง เย่ชิงหยู่ลืมตาขึ้น เธอรู้สึกหัวหนักๆ มึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เมื่อเห็นจางเจียวเจียว เธอจึงรีบถามว่า “แม่ แล้วฟางเหยียนล่ะ?”

“ผมอยู่นี้!” ไม่รอให้จางเจียวเจียวตอบใดๆ ฟางเหยียนได้ก้าวมาข้างหน้า ปรากฏกายต่อสายตาของเย่ชิงหยู่

แว็บนั้นที่เห็นฟางเหยียน เย่ชิงหยู่จึงโล่งอก ในจิตใต้สำนึกของเธอ เกิดอะไรบางอย่างขึ้นกับฟางเหยียน ถึงแม้จะจำไม่ได้แล้ว แต่เธอจำได้ว่าเป็นเรื่องที่อันตรายเรื่องหนึ่ง

ตอนนี้เห็นฟางเหยียนที่สมบูรณ์ไม่บาดเจ็บใดๆยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง ก็เป่าปากโล่งอกยาวๆ

นี่เป็นผลจากการที่ฟางเหยียนให้เธอกินยา ถ้าไม่ใช่เพราะยาตัวนั้น เธอจะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นแบบนี้เธอก็จะได้รับการกระตุ้น ดังนั้นฟางเหยียนใช้ยาตัวนี้ไปกดประสาทเธอเอาไว้ ให้เธอค่อยๆรื้อฟื้นความเจ็บ