จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 144

ฟางเหยียนพยักหน้ากล่าว “ถามมาได้เลย ผมไม่เคยโกหกอะไรคุณ”

เย่ชิงหยู่มองตาของฟางเหยียน สายตาทั้งสี่ดวงสบตาเข้าหากัน หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าฟางเหยียนไม่โกหกแน่ๆ จึงได้สูดหายใจเข้าลึกๆ ถาม “ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเจอมาทั้งหมดในช่วงนี้ล้วนเกี่ยวข้องกับคุณ ถูกมั้ย? เริ่มมาตั้งแต่ตอนที่ฉันเซ็นสัญญากับท่านหวงได้อย่างราบรื่น”

สุดท้ายเธอก็อดไม่ไหวที่จะเอ่ยปากถาม ความสงสัยของผู้หญิงเป็นเรื่องที่ติดตัวมาโดยกำเนิด คำพูดเหล่านั้นที่ออกมาจากปากของเซียวห้านได้ติดอยู่ในสมองของเธอ ถ้าไม่ถามฟางเหยียน เธอไม่มีทางหยุดคิดได้แน่นอน

ทำให้คุณหนูของตระกูลเซียวให้ความสำคัญได้ ถ้าจะบอกว่าฟางเหยียนเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง เธอยังยากที่จะเชื่อ

ฟางเหยียนพยักหน้าเบาๆกล่าว “ก็พอจะเกี่ยวข้องอยู่บ้าง! เพื่อนคนนั้นของผม เป็นประเด็นหลักเลยล่ะ”

เย่ชิงหยู่ลุกขึ้นนั่งบนเตียง สายตาไม่ละไปจากฟางเหยียนเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าจะใช้สายตาเพื่อหาคำตอบที่เธอต้องการจากสายตาของฟางเหยียน

“แล้ว คุณเป็นใครกันแน่? ทำไมคุณหนูตระกูลเซียวจะต้องจับตัวเรียกค่าไถฉันเพราะคุณ? แล้วก็ ถ้าคุณเป็นคนธรรมดาจะไม่มีปัญญาจัดคนมาปกป้องฉันได้ ดังนั้น คุณเป็นใครกันแน่?”

ฟางเหยียนกำลังจ้องไปที่ตาของเย่ชิงหยู่ แล้วกล่าวอย่างชัดเจนว่า “ผมคือฟางเหยียน สามีของคุณ!”

เย่ชิงหยู่ขมวดคิ้วเบาๆ ส่ายหัวแล้วกล่าว “ทำไมคุณถึงบอกฉันไม่ได้ล่ะ? ชอบตอบอะไรกวนฉันตลอดเลย ถ้าคุณเห็นว่าฉันเป็นภรรยาของคุณจริงๆ งั้นก็ไม่ควรที่จะปิดบังอะไรฉันสิ”

“คุณจะรู้เอง แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ฟางเหยียนตอบอย่างนิ่งสงบ

เย่ชิงหยู่ยังอยากพูดอะไรอยู่ แต่ฟางเหยียนกลับขัดคอเธอ แล้วแย่งพูดก่อนว่า “ชิงหยู่ บางเรื่อง ไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณคิด ถึงเวลารู้ เดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง”

“หรือ ฉันไม่มีแม้กระทั่งอำนาจที่จะรู้เรื่องของสามีเลยเหรอ?” สุดท้ายเย่ชิงหยู่เริ่มเก็บความโมโหเอาไว้ไม่ไหว

ฟางเหยียนเห็นท่าทีต่อปากต่อคำของเย่ชิงหยู่ จึงกล่าวว่า “ไม่ใช่ เพียงแค่ตอนนี้มีบางเรื่องที่ยังไม่สะดวกจะบอกคุณ เพียงแค่คุณจำไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะอยู่ข้างๆคุณตลอดไป เพียงแค่ผมยังมีชีวิตอยู่ ในโลกนี้จะไม่มีทางมีใครรังแกคุณได้”

ประโยคหนึ่ง เหมือนกับกำลังให้คำมั่นสัญญา นี่มันเหมือนกับคำมั่นสัญญาที่พระเอกให้ไว้กับนางเอกในละครน้ำเน่ามาก แต่เมื่อออกจากปากของฟางเหยียน มันกลับดูจริงจังขนาดนั้น ที่เขาพูดว่าจะไม่มีใครรังแกคุณได้ ดูมั่นใจมาก

เย่ชิงหยู่สะอื้น แล้วกล่าว “ชิ คิดว่าตัวเองเป็นใคร ฟางเหยียน ถ้าแม้กระทั่งตัวตนคุณยังไม่ให้ฉันรู้แบบนี้ล่ะก็ คุณจะยิ่งอยู่ยิ่งเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉัน คุณยิ่งอยู่ยิ่งเปลี่ยนไปไม่เหมือนกับคุณในอดีต”

ในขณะเดียวกันนี้ จางเจียวเจียวเดินเข้ามาจากข้างนอก เห็นทั้งคู่กำลังสนทนากัน ก็ชะงักไปสักพัก ฟางเหยียนยืนขึ้น แล้วพูดกับเย่ชิงหยู่ว่า “คุณสบายใจได้ คุณจะได้รู้ทุกอย่างที่คุณอยากรู้”

พูดจบ เขาหันหลังเดินออกไป

“เกิดอะไรขึ้น?” จางเจียวเจียวมองไปที่ฟางเหยียนแล้วถามเย่ชิงหยู่

เย่ชิงหยู่ส่งเสียงอ๋อ แล้วกล่าว “ไม่มีอะไร หนูก็แค่พูดคุยเรื่อยเปื่อยกับเขา”

จางเจียวเจียวไม่ถามต่อ เพียงแค่พูดกับเย่ชิงหยู่อย่างแนะนำว่า “ชิงหยู่ บอกแม่มานะ ว่าเมื่อคืนลูกกับฟางเหยียนทำอะไรกันแน่? ทำไมลูกถึงได้สลบไป?”

เย่ชิงหยู่ชะงัก นึกถึงเรื่องเมื่อคืน ด้วยเหตุนี้เองจึงได้กล่าวว่า “ไม่มีอะไร แม่!”