จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 150

เมื่อพูดจบ เขาได้อ้วกออกมาเป็นเลือด จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น

เซียวเจี้นเที่ยนรีบเข้าไปตรวจสอบ เมื่อเห็น ก็สิ้นลมหายใจแล้ว ลำคอแตกจึงเสียชีวิตลง กล่าวอีกนัยหนึ่ง ความจริงก่อนหน้าที่อู๋เหมยจะมาที่ตระกูลเซียว ได้เตรียมตัวที่จะตายไว้แล้ว

คิดไม่ถึงว่าจะยอมตาย แต่ไม่บอกยอมบอกตัวตนของฟางเหยียนกับตน ฟางเหยียนนี้น่ากลัวขนาดไหนกันแน่นะ?

เซียวเจิ้นเที่ยนยิ่งกลับรู้สึกว่าอันตรายใกล้ตนเองเข้ามาเรื่อยๆ นี่มันอะไรกันแน่? นึกไม่ถึงว่าจะกล้าเล่นแบบนี้กับตน? ที่ทำให้คนยอมทิ้งแม้ชีวิตตัวเอง ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมาแม้แต่ครึ่งเดียว

“ไปจับฟางเหยียนมาให้ฉัน ถ้าจับมาไม่ได้ เอาศพมันมาก็ได้” เซียวเจิ้นเที่ยนกัดฟัน พูดกับเหล่าผู้คุ้มกันของตระกูลเซียวอย่างชัดเจน

ทุกคนตอบพร้อมกันว่า “รับทราบ!”

ผ่านไปสักพัก ห้องโถงของตระกูลเซียวได้กลับมามีความหวังขึ้นอีกครั้ง นี่เป็นจดหมายสั่งตายที่เขาเอาไว้ให้ฟางเหยียน!

ณ ฟางซื่อกรุ๊ป

หวังชิงชิงนั่งอยู่ในห้องทำงานของประธานบริษัท มือข้างหนึ่งค้ำคางไว้ กำลังมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย ทำงานเหม่อลอย กลายเป็นกิจวัตรประจำวันตอนอยู่เมืองจินโจว เพราะตอนทำงานไม่มีอะไรทำ ไม่เหม่อลอยก็ไม่รู้จะทำอะไร

หวังชิงชิงกำลังนึกถึงเรื่องของฟางเหยียน เธอไม่เข้าใจจริงๆธุรกิจของตระกูลฟางใหญ่ขนาดนั้น เพียงแค่บริหารรายได้ก็เป็นสิบล้าน ตอนนี้เป็นไงล่ะ หยุดลงกะทันหันแล้วมาทะเลาะกับคุณชาย เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าตระกูลฟางหมายความว่าไง

ตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานที่ตระกูลฟาง เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าตระกูลฟางทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ

“เอี๊ยด!” ในขณะเดียวกันนี้ ประตูถูกผลักออก สติของหวังชิงชิงกลับมาเพราะเสียงนี้ เธอขมวดคิ้ว มองไปด้านนอกอย่างไม่พอใจ นึกไม่ถึงว่าเข้ามา แม้แต่ประตูก็ไม่รู้จักเคาะ!

ในตอนที่เธอมองไปยังประตูนั้น เปลี่ยนเป็นประหลาดใจอย่างเร็ว เห็นชายคนหนึ่งที่แต่งตัวดูดีเดินเข้ามาจากด้านนอก ผู้ชายอ้วนเล็กน้อย อายุราวๆยี่สิบกว่าปี สวมเสื้อยืด กางเกงขาสั้นสบายๆ แต่เมื่อมองจากใบหน้าของเขาแล้ว น่าจะเป็นคนที่มีเงินระดับหนึ่งเลยล่ะ

“พี่ชิงชิง” ผู้ชายยิ้มออกมา แล้วเรียกแบบนี้

ลักษณะของเขาเหมาะกับรอยยิ้มแบบนี้ น่าจะเป็นสุภาพบุรุษมาก แต่ตอนนี้ดูๆแล้ว กลับไม่ใช่อย่างนี้ แต่กลับดูค่อนข้างลามก

สีหน้าเคร่งขรึมของหวังชิงชิงค่อยๆเปลี่ยนไป ขมวดคิ้วแล้วกล่าว “ทำไมถึงเป็นแก!”

ผู้ชายก้าวมาข้างหน้าต่อ ยิ้มแล้วกล่าว “ทำไมเหรอ? พี่ชิงชิง เห็นผมแล้ว รู้สึกประหลาดใจมั้ย?”

สีหน้าของหวังชิงชิงไม่พอใจขึ้นมาทันที จากนั้นก็กล่าวอย่างเบื่อหน่ายว่า “ประหลาดใจ ช็อกมากกว่าถึงจะถูก”

ผู้ชายหัวเราะเหอะเหอะกล่าว “พี่ชิงชิง พี่จะหลบผม ไปถึงเมื่อไหร่กัน?”

หวังชิงชิงยืนขึ้นจากเก้าอี้ ชี้ไปที่ด้านนอกประตูอย่างอารมณ์แปรปรวนแล้วกล่าว “โจวเจิ้ง ออกไปซะ!”

โจวเจิ้งไม่สนใจ ไม่เพียงไม่ออกไป แล้วยังก้าวมาด้านหน้าอีกหลายก้าว หัวเราะเหอะเหอะแล้วกล่าว “กล้าดียังไงให้ผมออกไป ผมไม่ออก？ยากนะกว่าผมจะหาที่นี่เจอ ถ้าพี่ให้ผมไปง่ายๆแบบนี้ ผมเต็มใจเหรอ？”