จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 151

“อะไรนะ？” สีหน้าของโจวเจิ้งนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาจ้องเขม็งพร้อมกับถามว่า“เธอพูดว่าอะไรนะ？”

หวังชิงชิงอ้าปากค้างพร้อมกับพูดว่า “ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว นายไปเถอะ！”

เธอไร้เดียงสาเกินไป คิดว่าทำแค่นี้ก็สามารถที่จะไล่คนอย่างโจวเจิ้งได้ โจวเจิ้งนั้นหัวเราะออกมา พร้อมกับพูดว่า “พี่สาว อย่ามาล้อเล่นแบบนี้ เพื่อที่จะไล่ฉันไป ก็คงสรรหาคำอะไรมาพูดก็ได้ งั้นเธอพูดมา ว่าเธอชอบใคร？”

หวังชิงชิงจ้องมองไปที่โจวเจิ้ง ดวงตานั้นสั่นไหวพร้อมกับพูดว่า “ฉันชอบ...”

ยังไม่ทันที่จะพูดจบ โจวเจิ้งก็พุ่งตรงไปจูบที่หวังชิงชิงทันที หวังชิงชิงดิ้นรนพร้อมกับผลักโจวเจิ้งออกไป ตะโกนร้องออกมาด้วยความโกรธเคือง “นายๆๆ นายทำอะไรน่ะ？”

โจวเจิ้งเยาะเย้ยพร้อมกับพูดว่า “ทำอะไร？นี่เธอยังไม่รู้อีกเหรอ？ฉันบอกไปแล้วว่าฉันน่ะโตมากพอแล้วที่จะทำอะไรบางอย่างได้ ในเมื่อเธอไม่ตกลงที่จะกลับไปกับฉัน ฉันก็จะทำมันในที่สำนักงานของเธอนี่แหละ！”

ขณะที่พูด เขาก็ปลดเสื้อผ้าของเขาออก มองไปที่หวังชิงชิงด้วยท่าทางที่ชั่วร้าย

โจวเจิ้งที่อยู่ตรงหน้านั้นราวกับปีศาจ หวังชิงชิงได้แต่ขดตัวและถอยหนีด้วยความกลัว “ไม่ ไม่ได้ ที่นี่เป็นบริษัทนะ ถ้าโดนคนพบเข้า นายตายแน่”

โจวเจิ้งหัวเราะและพูดว่า “เธอวางใจได้ ไม่มีใครรู้หรอก ถึงรู้แล้วจะทำไมล่ะ ยังไงซะพวกเขารู้จักแค่เธอ ไม่ได้รู้จักฉันสักหน่อย”

หลังจากพูดจบ โจวเจิ้งก็กระโดดขึ้นไปและกอดหวังชิงชิงอย่างแนบแน่น

หวังชิงชิงตะโกนออกมาอย่างสิ้นหวัง “ช่วยด้วย！”

“อย่าพยายามไปเลย มันไร้ประโยชน์！”โจวเจิ้งหัวเราะอย่าบ้าคลั่ง

หวังชิงชิงรู้ดีว่ามันไร้ประโยชน์ คนคนนี้นั้นดุร้ายและไม่สนใจใครอื่นเลย อะไรก็ตามที่เขาต้องการ เขาจะต้องได้มันก่อนถึงจะยอมเลิกรา ไม่งั้นตนอย่างที่จะอยู่ในสำนักงานนี้อย่างงั้นเหรอ？

ไม่ มันจะเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน！เธอพยายามแก้ปัญหาตะโกนออกมา แต่เสื้อผ้าของเธอนั้นกลับถูกถอดออกอย่างไม่มีชิ้นดี

ในช่วงเวลาวิกฤตินี้ มีเสียงเย็นเยียบดังมาจากด้านหลังโจวเจิ้ง “นายเป็นใคร？”

เสียงนี้ ทำให้การเคลื่อนไหวของทั้งสองคนชะงักลง！

หวังชิงชิงมองไปและเห็นฟางเหยียนยืนอยู่ที่ประตูของสำนักงาน จ้องมองชายแปลกหน้าด้วยความว่างเปล่า

เมื่อเห็นฟางเหยียน หวังชิงชิงก็พูดขึ้นทันทีว่า “ท่านชาย ทำไมท่าน...”

เธอผลักโจวเจิ้งออกไป พร้อมกับหยิบเสื้อผ้าของเธออย่างรวดเร็ว พูดด้วยความตื่นตระหนก“ขอโทษค่ะท่านชาย！เดี๋ยวฉันจะจัดการเดี๋ยวนี้ค่ะ ให้เวลาฉันสักสองสามนาทีนะคะ”

เธอเองก็ไม่คิดว่าฟางเหยียนจะมาที่สำนักงานในเวลานี้

ดวงตาของโจวเจิ้งนั้นสบตากับหวางเยียน พร้อมกับพูดพึมพำว่า “ท่านชาย？”

“พี่สาว เธอคงไม่ได้ชอบเขาใช่ไหม？”โจวเจิ้งชี้ไปที่ฟางเหยียนพร้อมกับถาม คำพูดนี้ทำให้หัวใจของหวังชิงชิงนั้นตื่นเต้นเลยทีเดียว เธอหายใจหอบหนักก่อนจะมีเวลาจะตอบ

ฟางเหยียนถามขึ้นอีกครั้ง “นายเป็นใคร？เป็นนายหรือเปล่าที่ทำร้ายยามด้านนอกน่ะ？”

โจวเจิ้งพูดอย่างเย็นชา “ใช่ ก็ฉันมาหาภรรยาของฉัน พวกเขาห้าม ฉันก็เลยต้องสู้！ตอนนี้ฉันจะพาเธอไปแล้ว ถ้าไม่อยากสร้างปัญหา ก็ไสหัวไปซะ！”

โจวเจิ้งพูดอย่างหนักแน่นโดยที่ไม่ได้สนใจฟางเหยียนแม้แต่น้อย

ขณะที่พูด เขาก็ใช้มือข้างหนึ่งโอบหวังชิงชิงอย่างแน่น จ้องไปที่ฟางเหยียนด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาเฉียบแหลม เขาอยากจะฆ่าชายหนุ่มที่ป่วยตรงหน้าในไม่กี่วินาทีนี้ แต่หารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายนั้นกลับไม่มีความรู้สึกใดๆเลยสักนิด

คนปกติเมื่อโดนจ้องด้วยสายตาแบบนี้ก็แทบจะทรุดลงแล้ว เขาไม่กลัวงั้นเหรอ？