จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 152

ฟางเหยียนยืนไม่ไกลจากเขา ถามว่า “จริงเหรอ？ฉันล่ะอยากรอเห็นเลยล่ะว่าฉันจะซวยยังไง！”

ดวงตาทั้งคู่ของโจวเจิ้งนั้นแดงฉาน ทั้งตัวของเขาก็เหมือนว่าจะมีแสงพุ่งออกมาเป็นเสี่ยงๆ เขายิ้มและคำรามออกมา “ไปตายซะ！”

หลังจากตะโกน เขายกมือขึ้นอีกครั้งเพื่อที่จะโจมตีฟางเหยียน แต่ฟางเหยียนยังคงนิ่งงัน มองไปที่โจวเจิ้งด้วยสายตาที่เย่อหยิ่งราวกับจักรพรรดิ ชายคนนี้นั้นโกรธอย่างมาก โจวเจิ้งจะไม่ยั้งมือ เขากำลังจะฆ่าอีกฝ่าย

แต่เมื่อแขนของเขาจะตีฟางเหยียนนั้น ฟางเหยียนก็ได้เคลื่อนมืออย่างเชื่องช้าไปจับมือของเขาเข้าไว้ ฝ่ามือที่ดูบอบบางนั้นได้ใช้พลังอย่างไร้ขอบเขต จากนั้นก็สามารถหยุดการโจมตีของโจวเจิ้งลงได้

โจวเจิ้งตกตะลึง นี่น่าจะเป็นกังฟูขั้นสูงที่สุดของตระกูลเขาแล้ว แม้ว่าเขาจะฝึกมันไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ไม่ควรเป็นแบบนี้สิ ในเมืองเล็กๆอย่างจินโจวนี้ ยังจะมีคนสามารถทำลายกังฟูของคนในตระกูลได้อีกงั้นเหรอ？

“ป๊าบ！”มีการตบเข้าที่บ้องหูอย่างแรงอีกครั้งตีเสียจนหัวของเขานั้นสั่นไม่หยุดเลยทีเดียว

“อ๊าก！”โจวเจิ้งกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง พยายามอย่างสุดแรงที่จะหลุดพ้นจากฝ่ามือของเขา แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถที่จะหลีกหนีไปได้ พลังแบบนี้นั้นน่าสะพรึงกลัวเสียจริง

สีหน้าของเขานั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย เขานั้นดูผ่อนคลายราวกับผู้ใหญ่ที่กำลังสู้อยู่กับเด็กน้อย

“ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ！”ยังคงมีการตบขึ้นติดต่อกันอีกหลายครั้งบนใบหน้าของโจวเจิ้ง เขาตบไปที่หน้าของโจวเจิ้งจนมันทั้งแดงและบวมฉึ่ง มีเลือดกำเดาไหลออกมา เขาอยากที่จะถอย แต่กลับไม่มีโอกาสเลย โดนฟางเหยียนนั้นจับไว้ได้ตลอด

ต่อหน้าของฟางเหยียน เขาเหมือนกับว่าเป็นคนที่สู้ไม่เป็น ไม่มีที่ให้ต่อสู้กลับได้ด้วยซ้ำ

นี่มันบ้าอะไรกัน？นี่มันสถานการณ์อะไรกันแน่？

หลังจากที่ทุบตีโจวเจิ้งจนมึนงงจนเลือดกำเดาไหลออกมานั้น ฟางเหยียนจึงปล่อยมือของเขาออก แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ไสหัวไปซะ！”

สามคำที่ดูง่ายๆนี้ นั้นเหมือนได้ปลดปล่อยพลังของจักรพรรดิออกไป！

โจวเจิ้งยกมือขึ้นปิดหน้าของเขา พร้อมกับชี้ไปที่ฟางเหยียนพร้อมกับตะโกนออกมาว่า “แก แก แกจะต้อง...”

ฟางเหยียนยกมือขึ้นเพื่อขัดจังหวะเขา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “นี่ไม่ใช่ที่ที่นายจะมาอวดดี ถ้าฉันรู้ว่านายมาอวดดีในถิ่นของฉันอีกล่ะก็ มันจะไม่ใช่แค่การตบหน้า แต่ฉันจะฆ่านายซะ ถึงตอนนั้นต่อให้พ่อของนายจะมา ก็จะไม่มีทางช่วยนายได้”

เมื่อพูดจบ เขาก็ใช้ขาเตะโจวเจิ้งออกจากประตูสำนักงานไป

โจวเจิ้งนั้นนอนอยู่บนพื้นในท่าหกคะเมน รูปลักษณ์ทำให้เขาอายเป็นอย่างมาก

เขากำหมัดกระแทกกับพื้นแล้วลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นเขามองไปที่ฟางเหยียน เมื่อเขามอง สิ่งที่เขาเห็นคือดวงตาสีเทาที่ดูตายด้าน เป็นดวงตาของนักฆ่า โจวเจิ้งนั้นมองออก

ฟางเหยียนที่อยู่ตรงหน้าของเขานี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน ไม่งั้นความสามารถอย่างตนจะไม่มีพื้นที่ให้สู้ต่อหน้าของเขาเลยได้อย่างไรกัน

แต่ทำให้เขาต้องอับอายต่อหน้าของหวังชิงชิงขนาดนี้ เขาไม่มีทางปล่อยฟางเหยียนไปอย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงจ้องไปที่ตาของฟางเหยียน และพูดอย่างปากแข็งว่า “ดี นายรอฉันเถอะ ฉันจะต้องกลับมาหานายอีกรอบแน่ๆ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ออกจากฟางซื่อกรุ๊ปไปอย่างสิ้นหวัง

ฟางเหยียนเยาะเย้ย หันหลังกลับไปมองหวังชิงชิงที่ดูตกตะลึงพร้อมกับถามว่า “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม？”

เสียงนี้ก็ได้ทำให้สติหวังชิงชิงนั้นกลับมา เรื่องราวเมื่อกี้นั้นอย่างกับฉากในฝัน นั่นคือโจวเจิ้ง โจวเจิ้งที่สูงส่ง แต่ต่อหน้าของท่านชาย ก็เป็นเพียงแค่การต่อสู้กับเด็กน้อยเท่านั้น

เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะแสดงอาการตกใจในใจของเธออย่างไร ท่านชายแข็งแกร่งขนาดนี้เลยเหรอ？หรือว่าเขานั้นเป็นนักฆ่าด้วยเหมือนกัน？