จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 154

เขาเพิ่งตบต้นขาของเขา จากนั้นชายที่เพิ่งจะออกไปก็กลับเข้ามาอีกครั้ง นายท่าน “ด้านนอกมีรถหงฉีกำลังขับมาทางนี้ครับ”

“หงฉี？”ลู่หงปอสูดลมหายใจและพูดว่า “ไม่ว่าใครจะมา ก็ไม่พบทั้งนั้น！ไล่กลับไป”

ชายคนนั้นพยักหน้าและพูดว่า “ได้ครับ นายท่าน！” หลังจากพูดจบ เขาก็จำยอมเดินออกไป

“นายท่าน ท่านจะไม่สนใจรถหงฉีหน่อยหรือ？บางทีอาจจะเป็นคนจากเบื้องบนก็ได้นะ”เด็กสาวคนหนึ่งกล่าว

ลู่หงปอเย่ะเย้ย “เป็นคนเบื้องบนแล้วมันทำไมล่ะ？ในเมื่อฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ก็ไม่มีใครมากวนฉันได้ จะไปสนใจทำไม ถ้ามาก็ไล่มันไป！”

นี่คือพลังอำนาจของลู่หงปอ ไม่ได้มีใครในสายตาเลยสักนิด ไม่ว่าจะมีใครมาก็เหมือนกันทั้งนั้น

รถหงฉีมาจอดที่ประตูวิลล่าของลู่หงปอ จากนั้นฟางเหยียนก็ลงจากรถ

เทียนขุยเองก็รีบลงมา พร้อมกับถามว่า “จอมพลโผ้จวิน เอาให้ตายเลยไหมครับ？”

นี่คือพลังของคนที่มาจากสนามรบ ซึ่งลู่หงปอเองก็ไม่ได้สนใจใครเลย คนที่มาต่างก็ทำแบบเดียวกัน

ฟางเหยียนโบกมือ “ไม่ต้อง ชายคนนี้ไม่ได้มีความผิดถึงตาย！เขาไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันมากนัก ตราบใดที่เขาคืนของและขอโทษลุงเย่ของฉัน ฉันก็พร้อมที่จะยกโทษให้ ”

เทียนขุยพยักหน้าและกล่าวว่า “ครับ จอมพลโผ้จวิน！”

ในเวลานี้ คนใช้คนนั้นก็เดินเข้ามา พร้อมกับพูดกับฟางเหยียนและเทียนขุยว่า “ท่านทั้งสอง เชิญกลับเถอะครับ！นายท่านได้บอกแล้วว่า ไม่ขอพบใครทั้งนั้น วันนี้ชื่ออีก็โทรมา แต่ก็โดนนายท่านปฏิเสธไปหมด ต้องขอโทษทั้งสองท่านจริงๆนะครับ”

ชายคนนี้นั้นเหมือนกับสุนัขที่มีตาอันเฉียบแหลม อาจจะไม่รู้ว่าสองคนนี้นั้นเป็นใคร แต่เขาจะต้องรู้จักกับรถคันนี้แน่ๆ

ฟางเหยียนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “เอาล่ะ！ในเมื่อเขาไม่ให้เราเข้าไป งั้นเราก็จะเข้าไปด้วยตัวเองก็แล้วกัน”

ชายคนนั้นประหลาดใจแล้วถามว่า “ท่านครับ ท่านหมายความว่ายังไง？”

“นายออกไป！”ฟางเหยียนเดินไปที่หน้าประตูเหล็กและพูดอย่างใจเย็น

ชายคนนั้นกะพริบตา ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร เขาก็ถูกเทียนขุยผลักออก พร้อมกับตำหนิว่า “จอมผลโผ้จวิน ท่านยังมีมารยาทปรานีกับนายหรอกนะ ถึงได้ปล่อยนายไป ถ้ายังมีสติดีอยู่ ก็รีบออกไปอย่างว่าง่ายซะ！”

“แต่ว่า！”ขณะที่ชายคนนั้นพูด เขาก็กำลังจะปิดประตูลง แต่กลับโดนเทียนขุยเตะออกไปเสียก่อน ลูกเตะนี้โดนไปที่ร่างกายของเขาอย่างจัง เขาล้มลงไปกับประตูอย่างแรง

การเคลื่อนไหวนี้ดังไปถึงด้านใน ไม่ทันไร ชายผู้แข็งแกร่งที่ได้รับการฝึกมาอย่างดีสี่สิบถึงห้าสิบคนก็ต่างพากันกรูออกมา

ชายแต่งตัวดี ดูมีมารยาทดีที่สวมแว่นกันแดดได้ถามออกไปว่า “นายมาทำอะไรที่นี่？นี่เป็นที่ส่วนบุคคล คนแปลกหน้าห้ามเข้า กรุณาออกไปเถอะครับ”

ฟางเหยียนยังคงเงียบ เดินต่อไปราวกับไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

เมื่อชายคนนั้นเห็นเช่นนี้ เขาจึงมองไปที่ลูกน้องคนอื่นของเขาแล้วพูดว่า “กรุณาออกไป ได้ยินไหม？”

ฟางเหยียนยังคงนิ่งและยังเดินต่อไปเรื่อยๆ บนใบหน้าของเขานั้นไร้อารมณ์ใดๆ ดูเหมือนหุ่นเชิดอย่างไงอย่างงั้น