จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 162

น้ำตาบนใบหน้าของเย่ชิงหยู่ก็ยิ่งไหลเผาะๆออกมามากยิ่งขึ้น เธอไม่เข้าใจเจตนาคำพูดของฟางเหยียน แต่ว่าในขณะนี้ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความตื้นตันใจ

ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอประหลาดใจเยอะแยะมากมายจริงๆ และทำให้เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

เขาก็เป็นเหมือนกับยอดมนุษย์ที่ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ มักจะรู้ว่าตัวเองต้องการอะไรมากที่สุด ตอนวันเกิดของตัวเอง นั่นเป็นวันเกิดปีแรกที่พ่อจากเธอไป เธอต้องการความรู้สึกปลอดภัย และผู้ชายคนนี้ความรู้สึกปลอดภัยทั้งหมดกับเธอ

เธอคิดว่าบ้านของตัวเองกำลังจะจากตัวเองไปไกล บ้านใหญ่ตระกูลเย่ไม่ได้นามสกุลเย่อีกต่อไป ในใจของเย่ชิงหยู่เต็มไปด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน แต่ใครจะรู้ว่าเป็นผู้ชายคนนี้อีกแล้วที่ส่งบ้านใหญ่ตระกูลเย่กลับมา นำความรู้สึกที่เป็นเจ้าของของเธอกลับมาอีก

เย่ชิงหยู่ค่อยๆลุกขึ้นมาจากบนเก้าอี้ มาถึงตรงหน้าของฟางเหยียด สัมผัสไปที่กุญแจดอกนั้นที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคยเบาๆ ก็แสบจมูก เธอกระโจนเข้าไปที่อ้อมกอดของฟางเหยียนอย่างกะทันหัน น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างรุนแรงมากขึ้น

ความลำบากใจทั้งหมด ความทุกข์ใจทั้งหมด ทั้งหมดนี้กลายเป็นน้ำตาไหลออกมาในเวลานี้

ฟางเหยียนกอดร่างของเย่ชิงหยู่ไว้อย่างแผ่วเบา โดยที่ไม่พูดอะไร เพียงแค่กอดเธอไว้อย่างแผ่วเบา

หลังจากผ่านไปนาน เย่ชิงหยู่ถึงได้ดึงสติกลับมา เธอออกมาจากอ้อมกอดของฟางเหยียน และเช็ดน้ำตา

ร้องไห้พูดกับฟางเหยียนว่า: “ขอบคุณนาย ฟางเหยียน”

ฟางเหยียนยังไม่ได้ตอบ จู่ๆเย่ชิงหยู่ก็ยืนเขย่งปลายเท้าขึ้นใช้ริมฝีปากของตัวเองประกบกับริมฝีปากของเขา จูบนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ฟางเหยียนไม่ทันได้เตรียมตัว ก็จูบกับเย่ชิงหยู่แล้ว

เย่ชิงหยู่กอดคอของฟางเหยียนไว้ จูบกับเขาอย่างลึกซึ้งขึ้นมา แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอจูบกับผู้ชาย และก็ไม่มีประสบการณ์อะไร ก็จะจูบอย่างไร้เดียงสาแบบนี้

ความจริงนี่ก็เป็นครั้งแรกของฟางเหยียนเช่นกัน และยังถูกจู่โจมด้วย ทำได้เพียงจูบไปตามใจของเย่ชิงหยู่

ฟางเหยียนที่สังหารในสนามรบ เคร่งขรึม และเลือดเย็นไร้ความรู้สึกในเวลานี้กลับกลายเป็นว่าไม่รู้จะทำอย่างไร ว่ากันจนถึงแก่นแท้แล้ว เขาเป็นแค่เด็กผู้ชายที่ยังไม่เติบโต ไม่คุ้นเคยกับเรื่องระหว่างชายหญิงอย่างโดยสิ้นเชิง

ใจกลางห้องโถงของบ้านใหญ่ตระกูลเย่ ด้านบนมีรูปหัวใจอยู่ดวงหนึ่ง คู่รักคู่หนึ่งที่อ่อนโยนเร่าร้อนยืนอยู่ แสงไฟในบ้านใหญ่ตระกูลเย่นั้นสว่างมาก สว่างจนทำให้เงาของทั้งสองยาวขึ้นมาก

ก็ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหน เย่ชิงหยู่ถึงได้ค่อยๆปล่อยฟางเหยียน ต่อจากนั้นดวงตาทั้งสองข้างก็มองไปที่ฟางเหยียนด้วยความรักใคร่

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดเธอก็พูดด้วยความสะอึกสะอื้นว่า: “ฉันรักนาย สามี!”

ทันทีที่พูดจบ แก้มของเธอทั้งแดงทั้งร้อนผ่าว คำพูดหวานจนเลี่ยนแบบนี้ เธอคิดว่าชาตินี้ตัวเองไม่มีทางพูดออกมาจากปาก แต่คาดไม่ถึงตอนนี้กลับพูดออกมาแล้ว อยู่ตรงหน้าของฟางเหยียน เธอปล่อยวางการสร้างภาพทั้งหมด เปิดเผยตัวตนของตัวเองออกมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอบอกรักฟางเหยียน และไม่ใช่ครั้งแรกที่เรียกฟางเหยียนว่าสามี

คำพูดเดียว ทำให้ฟางเหยียนตัวสั่นไปทั้งตัว

นี่ยังคงใช่เย่ชิงหยู่อยู่มั้ย?

อุปนิสัยของเย่ชิงหยู่ตั้งแต่เล็กก็เป็นเด็กผู้หญิงที่เข้มแข็ง ด้วยความเข้าใจที่ฟางเหยียนมีต่อเธอ คำพูดแบบนี้ไม่มีทางพูดออกมาจากปากของเธออย่างแน่นอน แต่คาดไม่ถึง วันนี้ เขากลับได้ยินเย่ชิงหยู่พูดแบบนี้ออกมา

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่ตกตะลึงของฟางเหยียน ใบหน้าของเย่ชิงหยู่ก็แดงขึ้นมา เธอก้มหน้าลง แล้วถามว่า: “นาย รักฉันมั้ย?”

คำพูดนี้ทำให้ในใจของฟางเหยียดก็กระตุก เขายังมีสิทธิ์ที่รักมั้ย?