จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 163

ท่าทางของฟางเหยียนก็ยังทำให้โลกวุ่นวายเพื่อบรรลุเป้าหมายที่ต้องการ พูดอย่างไม่ใส่ใจ: “เธอวางใจเถอะ ฉันบอกว่าเป็นของตระกูลเย่ก็เป็นของตระกูลเย่ ไม่มีใครกล้ามาขอกับฉันถึงที่หรอก”

ฟางเหยียนไม่ได้จ่ายเงิน ของสิ่งนี้เป็นของตระกูลเย่ ทำไมเขาต้องจ่ายเงินด้วย ถ้าหากเอาสิ่งของที่เป็นของบ้านตัวเองกลับมายังต้องจ่ายเงิน นี่จะเรียกว่าอะไร? ต่อให้เขาจะจ่ายเงินจริงๆ อีกฝ่ายจะกล้ารับเหรอ? ต่อให้อีกฝ่ายจะมีความกล้าหาญหนึ่งร้อยเท่า เขาก็ไม่กล้ารับ

เย่ชิงหยู่มองดูฟางเหยียนที่ยโสโอหังอย่างยิ่ง ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าเขาไปเอาความกล้ามาจากที่ไหน ช่างเถอะ ไม่สนใจเขาแล้ว เย่ชิงหยู่กอดอกแล้วถอนหายใจยาว

หลังจากที่กลับมาจากที่บ้านใหญ่ตระกูลเย่ อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นมาก บางทีอาจจะเป็นความประหลาดใจที่ฟางเหยียนมอบให้

หลังจากที่กลับมาที่บ้านสองห้องนอน เย่ชิงหยู่ก็ไปอาบน้ำ ในห้องน้ำ ในหัวของเธอเอาแต่คิดถึงพฤติกรรมแปลกๆของฟางเหยียน ทำไมเขาถึงได้กุญแจของบ้านใหญ่ตระกูลเย่มา ทำไมเขาสามารถที่จะจัดการเรื่องราวต่างๆได้อย่างเหมาะสม

สิ่งที่เซียวห้านพูดก็สะท้อนเข้ามาในหัวสมองของเธออีกครั้ง ตัวตนของฟางเหยียนเรียบง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

เขาเป็นทหารที่เพิ่งออกมาจากกองทัพ ทำไมเขาถึงมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้? ช่วงนี้เกิดเรื่องมากมายที่ทำให้เธอคิดไม่ออก บางทีอาจจะเป็นอย่างที่ฟางเหยียนพูด รอเมื่อถึงโอกาสที่เหมาะสมแล้ว ถึงจะบอกเธอ

ตอนที่ออกมา เธอสวมชุดนอนหนึ่งชุดที่พิเศษมาก เป็นผ้าตาข่าย แทบจะสามารถมองเห็นผิวหนังด้านในได้ เธอเดินผ่านตรงหน้าของฟางเหยียนอย่างไม่ใส่ใจ โดยไม่มองฟางเหยียน และเดินตรงเข้าไปข้างในห้องนอน

ฟางเหยียนนั่งอยู่บนโซฟาครู่หนึ่ง ถึงค่อยลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้อง

พอมาถึงที่ห้อง เขาก็พบว่าที่นอนที่ปู่กับพื้นของตัวเองหายไปแล้ว นี่หมายความว่าอะไร? เย่ชิงหยู่บอกใบ้ให้ฟางเหยียนไปนอนบนเตียงเหรอ? ฟางเหยียนกลืนน้ำลายลงไปเบาๆ ในใจก็เต้นตุ้มๆต่อมๆ

ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขาก็เป็นผู้ชายที่จิตใจกำลังฮึกเหิม อยู่ในสนามรบมาเป็นเวลาหลายปี นอกจากการเข่นฆ่าอย่างเลือดเย็นในสนาม ความจริงเขาก็เคยมีความคิดแบบผู้ชายธรรมดา สำหรับผู้หญิงคนอื่นเขาอาจจะไม่มีความสนใจ แต่ว่าตอนที่อยู่ตรงหน้าเย่ชิงหยู่ เขาก็ลังเล

ตอนนี้ เย่ชิงหยู่ก็นอนอยู่ตรงหน้าเขา โดยที่ไม่ห่มผ้าห่ม ก็นอนลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มองดูร่างที่แทบจะสมบูรณ์แบบ ฟางเหยียนก็ใจเต้นจริงๆ

เย่ชิงหยู่นอนอยู่บนเตียง ในใจก็เต้นตุ้มๆต่อมๆ ความจริงเธอไม่ได้ผล็อยหลับไป วันนี้สวมใส่แบบนี้ก็มีการเตรียมการไว้ แม้ว่าฟางเหยียนจะไม่ได้ตอบคำถามของตัวเอง แต่ว่าจากการกระทำของฟางเหยียนสามารถมองเห็น ความคิดภายในจิตใจของเขาได้

เหมือนอย่างที่จางเจียวเจียวกล่าวไว้ พวกเขาไม่ควรนอนแยกเตียงกันไปตลอด พวกเราเป็นสามีภรรยากัน! นอนแยกเตียงกันไปตลอดแบบนี้ ไม่ให้เกียรติกับฟางเหยียด ในเมื่อฟางเหยียนไม่ได้เป็นริเริ่มก่อน ถ้าอย่างนั้นตัวเองก็จะเป็นคนริเริ่มก่อน

แต่ว่าตัวเองริเริ่มแล้ว ฟางเหยียดกลับยืนเหม่อลอยอยู่ที่หน้าประตู

นี่เป็นเพราะอะไร? หรือว่าตัวเองสวมใส่แบบนี้แล้วก็ยังไม่สามารถดึงดูดความสนใจของฟางเหยียนได้เหรอ?

สิ่งที่เธอทำก็ชัดเจนเพียงพอแล้ว ฟางเหยียนคนนี้เป็นคนโง่เหรอ?

ไม่สนใจแล้ว คนโง่ ถึงเวลาที่ตัวเองควรพูดแล้ว ดังนั้นเธอจึงพลิกตัวอย่างเบาๆ ยกต้นขาออกมาข้างหนึ่ง ถามว่า : “นายกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมยังไม่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่ชิงหยู่ ฟางเหยียนนิ่งอึ้งไป เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า: “เอ่อ ที่นอนของฉันล่ะ?”

เย่ชิงหยู่พูดไม่ออกเล็กน้อย ฟางเหยียนคนนี้เมื่อเวลาทำเรื่องอื่นมีความหนักแน่นมั่นคงเป็นอย่างมาก แต่ว่าพอถึงเวลาแบบนี้กลับเอียงอายเหมือนกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอตบที่ข้างๆของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้: “นอนที่นี่!”

“พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ไม่ควรที่จะนอนเตียงเดียวกันเหรอ?”

หลังจากที่พูดจบ ใบหน้าของเย่ชิงหยู่ก็แดงเหมือนแอปเปิล เธอทิ้งศักดิ์ศรีของผู้หญิงจริงๆ ถึงได้พูดแบบนี้ออกมา