จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 164

สิ่งนี้ทำให้เย่ชิงหยู่ประหลาดใจไปอย่างสมบูรณ์ เธอมองไปที่ฟางเหยียนด้วยความนิ่งอึ้ง ในค่ำคืนที่มืดมิด เธอเห็นดวงตาที่ดูเหมือนจะเปล่งแสงอันร้อนแรงคู่นั้นของฟางเหยียน

ขณะสบตากัน อ่อนโยนนุ่มนวลอย่างเร่าร้อน ร้อนแรงดั่งไฟแผดเผา นี่ฟางเหยียนกำลังจะทำอะไรเหรอ?

ความจริงฟางเหยียดรู้ความคิดของเย่ชิงหยู่ดี เขาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เต็มใจที่จะมอบตัวเองให้กับเขาแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ ก็เป็นคำบอกใบ้ที่เย่ชิงหยู่บอกให้กับฟางเหยียน

ฟางเหยียนไม่เข้าใจความรักระหว่างชายหญิง แต่ว่าเขากลับสนใจรู้ใคร่เสียงหัวใจของเย่ชิงหยู่

ฟางเหยียนนอนอยู่บนตัวของเย่ชิงหยู่ มองดูเธอที่กระสับกระส่าย ฟางเหยียนยกมือขึ้นมาสัมผัสผมที่ยุ่งอยู่บนแก้มของเธอ ตามด้วยค่อยๆสัมผัสไปที่แก้มของเธอ ต่อจากนั้น เขาก็โน้มตัวลงมาจูบเย่ชิงหยู่

สิ่งนี้แทบจะทำให้หัวใจของเย่ชิงหยู่เต้นแรงจนออกมา เป็นความจริง ฟางเหยียนจะทำอย่างนั้นจริงๆ

ไม่ ทำไมจูบของตอนนี้แตกต่างกับเมื่อกี้นี้? เย่ชิงหยู่รู้แปลกมาก เมื่อกี้นี้การแสดงออกมาของฟางเหยียนยังไม่มีความเป็นผู้ใหญ่ และดูเหมือนเป็นมือใหม่ แต่ว่าตอนนี้กลายเป็นมือเก่าที่ชำนาญอย่างสมบูรณ์

เย่ชิงหยู่เบิกตากว้างโดยไม่ได้ตั้งใจ คิดในใจว่าเมื่อกี้นี้ฟางเหยียนคงจะไม่ใช่ว่าเสแสร้งนะ?

แต่ว่าในช่วงเวลาแบบนี้ เธอยังจะสามารถคิดมากได้ที่ไหนกัน คนทั้งคนเข้าสู่สภาวะลืมตัวเองอย่างสิ้นเชิง ริเริ่มไปตามใจการกระทำของฟางเหยียน ยกมือขึ้นมาจับเอวของเขาไว้แน่นๆ

ในความเป็นจริงตอนอยู่ที่โซฟาฟางเหยียนก็เพิ่งอ่านเทคนิคเกี่ยวกับเรื่องอย่างว่ามาบ้าง ดังนั้นจึงลองดู เขาคาดไม่ถึงว่าเย่ชิงหยู่จะให้การตอบสนองที่มากขนาดนี้กับเขา ซึ่งนี่เกินความคาดหมายของเขาโดยสิ้นเชิง

ในที่สุด ฟางเหยียดก็เริ่มทำกิจกรรมขั้นต่อไป และมือของเขาก็ปล่อยลงมาโดยไม่รู้ตัว

แต่ ในขณะที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างกะทันหัน : “ก๊อกๆก๊อกๆ!”

เมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น การเคลื่อนไหวของทั้งสองก็หยุดกะทันหันในขณะนี้ จำเป็นต้องหยุดการเคลื่อนไหวในมืออย่างรวดเร็ว เย่ชิงหยู่ก็หายใจหอบ สีหน้าของเธอก็ดูแย่มาก

“ชิงหยู่ ลูกนอนหรือยัง?” เสียงของจางเจียวเจียวดังมาจากนอกประตู

เย่ชิงหยู่ยกมือขึ้นผลักฟางเหยียดออกไป พูดด้วยใบหน้าที่แดงว่า: “ยังค่ะ แม่!”

หลังจากที่พูดจบเธอก็เข้ามาเปิดประตูห้อง จางเจียวเจียวยืนอยู่ที่หน้าประตู และพูดด้วยท่าทางกังวลว่า: “ชิงหยู่ ลูกช่วยดูให้แม่หน่อยว่าโทรศัพท์ของแม่เป็นอะไร? ทำไมถึงได้มีสิ่งนี้โผล่ออกมาได้ เมื่อกี้นี้แม่ยังพูดคุยกับคนอยู่ นี่เป็นโทรศัพท์ที่แม่เพิ่งซื้อมา ไม่ใช่ว่าแบบนี้ก็เสียแล้วนะ? เกิดเสียแล้ว จะทำอย่างไรดี”

สีหน้าของเย่ชิงหยู่แดงก่ำ แต่ว่าจางเจียวเจียวมองไม่เห็น สนใจแต่ปัญหาโทรศัพท์ของตัวเอง เย่ชิงหยู่กดไม่กี่ครั้ง ก็ทำโทรศัพท์เสร็จแล้ว หลังจากที่รับโทรศัพท์มา จางเจียวเจียวก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

หลังจากที่เธอรับโทรศัพท์มา รีบตบหน้าอกของตัวเองแล้วพูดว่า: “ดีแล้ว ดีแล้ว ทำให้แม่ดีแล้วสักที”

ขณะที่พูด เธอถึงได้เงยหน้าขึ้นมามองเย่ชิงหยู่ สังเกตเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ และยังมีแก้มที่แดงระเรื่อ ถึงได้ร้องออกมาด้วยความเข้าใจได้ทันที: “ฉันคงจะไม่ได้เอ่อ… รบกวนพวกเธอใช่มั้ย?”

ใบหน้าของเย่ชิงหยู่แดงมากขึ้น เธอรีบร้องอย่างรวดเร็ว: “พอแล้ว แม่ แม่พูดอะไรนะ ”

“เอ่อนั่น!” จางเจียวเจียวโธ่เอ๊ยหนึ่งคำ พูดอย่างเกรงใจว่า : “ขอโทษด้วยนะชิงหยู่ แม่ไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้น ลูกดูแม่กังวลแล้ว ลืมเรื่องของพวกเธอไปเลย สมองของฉัน โธ่!”

เธอตบหัวของตัวเอง สีหน้าท่าทางเกรงใจ