จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 171

เมื่อพูดจบ ดวงตาทั้งสองข้างของฟางเหยียนก็จับจ้องไปยังใบหน้าของจางฉี่เหา ใบหน้าที่สูงวัยของจางฉี่เหาเปลี่ยนเป็นสีเข้มในทันที นี่ฟางเหยียนตั้งใจจะไม่ให้เกียรติเขาสักนิดเลยสินะ

เกียรติ ในสายตาของฟางเหยียนเกียรติของจางฉี่เหาก็เหมือนกับลมตดนั่นล่ะ อย่าว่าแต่จางฉี่เหา ต่อให้เป็นฟางจินหยวนปู่แท้ๆของเขาก็ต้องคุกเข่าลงตรงหน้าเขา! ก็แค่จางฉี่เหา จะนับประสาอะไร ให้เย่ชิงหยู่จำนนโดยไม่มีเหตุผล แล้วยังรังแกภรรยาของเขาอย่างไร้เหตุผลอีกนับครั้งไม่ถ้วน พวกเขาคิดว่าจะหนีไปทั้งอย่างนี้ได้เหรอ?

ในตระกูลจาง ถ้าไม่ใช่เพราะจางฉี่เหาไม่ใส่ใจกับความเป็นอยู่ของเย่ชิงหยู่ แล้วปล่อยให้ใครก็ได้รังแกเขาล่ะก็ เย่ชิงหยู่ก็คงไม่ต้องตกที่นั่งลำบากถึงขนาดนี้ เพราะงั้น การที่เย่ชิงหยู่ถูกรังแกมีความเกี่ยวข้างโดยตรงกับจางฉี่เหา

เมื่อจางฉี่เหาได้ยินคำพูดของฟางเหยียน ก็ถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธ เขาชี้ไปยังฟางเหยียนแล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ฟางเหยียน! แก…”

“แกอะไร? หรือว่าผมพูดผิดงั้นเหรอครับ? พอชิงหยู่เข้ามาคุณก็ให้เธอยอมจำนนรับใช้ คุณหมายความว่าอะไรกันล่ะ? คุณเป็นผู้ใหญ่แท้ๆเคยทำเรื่องอะไรให้ใครเคารพไหม?” ฟางเหยียนพูดอย่างมีเหตุผล ทุกคำล้วนแล้วแต่แทงใจจางฉี่เหาอย่างแรง

“ฟางเหยียน!” จางซื่อข่ายรู้สึกทนดูต่อไปไม่ได้ เขาจึงพูดอย่างโกรธเคืองว่า “แกอย่าได้คืบจะเอาศอกนะ! ตอนที่ตระกูลเย่ของเธอมีปัญหา ทำไมฉันไม่เห็นแกออกมากันล่ะ? ตอนนี้แกดันออกมาแกล้งทำเป็นสุภาพบุรุษงั้นเหรอ? หึ ตอนตระกูลเย่เกิดเรื่องทีแรก ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเราล่ะก็ แกคิดว่าภรรยาของแกจะยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ไหม?”

ดวงตาของฟางเหยียนเย็นชามาขึ้นกว่าเดิม เขาจ้องเขม็งไปยังจางซื่อข่าย ก่อนจะพูดว่า “พูดแบบนั้น ก็หมายความว่าพวกคุณไม่ควรจะยื่นมือเข้าช่วยสินะ? ทีแรกตระกูลเย่ให้เงินพวกนายไปเท่าไร? ถ้าไม่มีตระกูลเย่ ตระกูลจางของพวกนายจะมีชีวิตอย่างทุกวันนี้เหรอ? จะขึ้นมาเป็นเศรษฐีของเมืองจินโจวได้เหรอ?”

“ฟางเหยียน!” เย่ชิงหยู่ทนฟังต่อไปไม่ไหว เขาเดินมาข้างหน้าแล้วขว้าแขนของฟางเหยียนไว้

แม้ว่าฟางเหยียนจะพูดความจริงทั้งหมด แต่มาพูดตอนนี้มันก็ไม่มีความหมาย

ฟางเหยียนเข้าใจความหมายของเย่ชิงหยู่ เขาไม่ได้พูดเรื่องนี้ต่อ เพียงแค่ค่อยๆเดินตรงไปยังจางไห่เฟิง แล้วถามขึ้นว่า “จางไห่เฟิง งั้นผมขอถามนายหน่อย!”

“พ่อครับ แม่ครับ!” จางไห่เฟิงมองไปยังจางซื่อตงและแม่ของเขาด้วยความกลัว

“แกคิดจะทำอะไร?” จางซื่อตงเข้ามาขวางหน้าจางไห่เฟิงไว้ แล้วมองฟางเหยียนพร้อมกับถามเขาด้วยความกลัวจนใจเต็วรัว

ในเวลานี้ ทั้งตระกูลจางราวถูกปกคลุมไปด้วยหมอก อำนาจทั้งหมดถูกกดไว้หมดโดยฟางเหยียนเพียงคนเดียว คนทั้งตระกูลจางไม่มีใครพูดอะไร ไม่ใช่ว่าไม่พูด แต่เพราะไม่กล้าพูด! แม้แต่คุณพ่อยังไม่พูดอะไรต่อ แล้วคนตระกูลจางจะกล้าพูดอะไรอีก

ฟางเหยียนไม่ได้ใส่ใจจางซื่อตง ทำแค่เพียงมองจางไห่เฟิงพร้อมกล่าวว่า “ผมอยากถามนาย แปลนภาพความร่วมมือของตงข่ายกรุ๊ปกับซีหนานกรุ๊ปนายเป็นคนขโมยไปใช่ไหม? ใครเป็นคนใช้ให้นายทำ? ผมหวังว่านายจะพูดความจริงนะ ถ้าไม่อธิบายมาตามจริงล่ะก็ งั้นพวกเราก็จะเอาเรื่องเมื่อกี้ไปใส่ร้ายนาย ถึงตอนนั้นนายคงจะถูกจับขังคุกแล้วล่ะ”

เมื่อจางไห่เฟิงได้ยินก็หน้าเปลี่ยนสีทันที เขาพูดไปตัวสั่นไปว่า “ขังคุก แกคิดว่าแกเป็นใครกันฮะ?”

“นายอยากรู้ว่าผมเป็นใครเหรอ?” ฟางเหยียนถามอย่างเย็นชา ดวงตาทั้งสองข้างคมกริบราวใบมีด ทำเอาจางไห่เฟิงไม่กล้าสบตาตรงๆ

เขาเลี่ยงสายตาของฟางเหยียน แล้วส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังจางฉี่เหา ก่อนจะพูดอย่างน่าสมเพชว่า “คุณปู่ครับ ช่วยผมด้วย เขากำลังคุกคามหลานชายของคุณปู่อยู่นะครับ”

จางฉี่เหาไม่พูดสักคำ ทำแค่เพียงก้มหัวลงต่ำ!