จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 183

ฟางเหยียนโบกมือไปมา “โอเคๆ นายลุกขึ้นมาเถอะ”

เฮียเตาลุกขึ้นมาและโค้งตัวให้ฟางเหยียน ท่าทางของเขาเหมือนคนที่พร้อมจะทำตามทุกอย่าง

ฟางเหยียนเงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นมาว่า “เรื่องนี้ถ้าฉันคิดได้แล้วจะบอกนายอีกที”

พูดจบเขาก็จูงมือเวินหลานแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ!”

เขาพูดแค่นั้นและพาเวินหลานออกมาจากเฮียเตา

เวินกวางมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างตกตะลึง เฮียเตาเป็นตำนานในใจของเขา เมื่อกี้เขาคุกเข่าให้คนๆ นั้น งั้นก็แสดงว่าคนนั้นเจ๋งกว่าเฮียเตา คนที่เจ๋งกว่าเฮียเตาก็ต้องเป็นเจ้าพ่อที่แท้จริงอย่างแน่นอน

เขาพาพี่สาวของตัวเองไปแล้ว เขาต้องเป็นแฟนของพี่แน่ๆ ถ้าเขาเป็นแฟนของพี่ก็ต้องเป็นพี่เขยของตัวเองสินะ ถ้าทำงานกับพี่เขยของตัวเองก็น่าจะมีอนาคตมากกว่าไม่ใช่เหรอ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เวินกวางก็พุ่งไปหาฟางเหยียนที่กำลังเดินออกไปด้วยท่าทางดีใจ “รอผมด้วยสิพี่เขย!”

เมื่อมองคนที่เดินออกไป เฮียเตาถึงกับยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อ จากนั้นจึงพูดว่า “ผู้หญิงข้างกายของคนมีอำนาจนั้นไม่ธรรมดา ไม่ใช่ดาราก็เป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียง ดูเหมือนว่าชาตินี้ฉันคงไม่มีทางได้กินผู้หญิงสวยๆ”

ลูกน้องที่ยืนข้างๆ เฮียเตาหัวเราะคิกคักแล้วพูดว่า “เฮียเตา ผมว่าพี่สะใภ้ก็ไม่เลวนะ”

เฮียเตาอึ้งไป จากนั้นก็มองลูกน้องแล้วพูดว่า “แกคิดอะไรกับพี่สะใภ้เหรอ”

ชายคนนั้นพูดตะกุกตะกัก “เปล่าครับๆ ไม่มีเรื่องแบบนั้นครับ ผมจะมีความคิดทรยศแบบนั้นได้ยังไงกันครับ”

เฮียเตาส่งเสียงหึออกมา จากนั้นก็ขึ้นรถด้วยความหงุดหงิด

ฟางเหยียนเดินไปกับเวินหลาน

เขาจูงมือของเวินหลานเดินไปข้างหน้า ส่วนเวินหลานที่เดินตามอยู่ข้างหลังรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องจากคนอื่น ถ้าสามารถเดินตามฟางเหยียนและโดนเขาปกป้องตลอดไปก็คงจะดี

ผู้หญิงคนนั้นก็ประหลาด มีผู้ชายที่เลิศเลออย่างฟางเหยียนอยู่แล้ว ทำไมถึงไปเดทกับผู้ชายคนอื่นอีก เวินหลานไม่เข้าใจจริงๆ

จู่ๆ ฟางเหยียนก็ปล่อยแขนของเธอ “เธอกลับไปเถอะ”

เวินหลานอุทานออกมาอย่างงงๆ แล้วถามว่า “คุณล่ะ”

ฟางเหยียนพูดว่า “กลับบ้านสิ”

“ไม่ใช่” เวินหลานจับแขนของฟางเหยียนเอาไว้ เธอถามอย่างเขินอายว่า “คุณรู้ว่าฉันโดนกลั่นแกล้ง เลยจงใจกลับมาช่วยฉันใช่ไหม”

ฟางเหยียนมองแก้มของเวินหลาน เขาส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าผมต้องว่าไม่ใช่ คุณจะเชื่อไหม”

เวินหลานส่ายหน้า “ฉันไม่เชื่อ!”

“แต่ยังไงก็ขอบใจนะ คุณทำให้ฉันมีวันเกิดที่ยากจะลืมอีกแล้ว ฉันจะจดจำคุณไว้ตลอดไป” เวินหลานพูดกับฟางเหยียน

ฟางเหยียนส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ “ตลอดไปเหรอ อย่าดีกว่า”

“ไม่!” จู่ๆ เวินหลานก็จับคอของฟางเหยียนเอาไว้ เธอเขย่งเท้าขึ้นไปหอมแก้มเขา

มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนฟางเหยียนไม่ทันตั้งตัว เขาอึ้งไป

“ขอบใจนะ ฉันก็อยากให้คุณจำไว้เหมือนกันว่าเคยหอมแก้มคุณ” เวินหลานพูดขึ้นอีกครั้ง