จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 197

ขณะที่พูด เขายังมองพนักงานหญิงที่ยืนอยู่อีกด้าน สายตาของเขาเหมือนกำลังบอกว่าเห็นหรือยังขนาดประธานบริษัทยังไม่กล้าทำอะไรเขา

เมื่อเห็นสายตากวนบาทาแบบนั้น ฟางเหยียนรู้สึกไม่พอใจมาก

เย่ชิงหยู่กำลังจะพูดอะไรออกมา แต่ฟางเหยียนรั้งแขนเธอเอาไว้ เขาเดินขึ้นมาขวางหน้าเย่ชิงหยู่ แล้วพูดว่า “ได้ งั้นนายก็ไปซะ คนไร้ประโยชน์อย่างนายอยู่ไปก็ไร้ประโยชน์”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลิวเสวเหว่ยถึงกับอึ้งไป เขามองชายหนุ่มแปลกหน้าท่าทางอ่อนแอตรงหน้า แล้วถามว่า “นายเป็นใคร พูดอย่างนี้หมายความว่าอะไร นายว่าฉันเป็นคนไร้ประโยชน์เหรอ จะไล่ฉันออกเหรอ”

เย่ชิงหยู่ดึงแขนฟางเหยียนแล้วพูดว่า “ฟางเหยียน อย่าพูดอะไรไร้สาระ ลุงหลิวเป็นพนักงานเก่าแก่ในบริษัท สร้างผลงานมากมายให้บริษัท ขอโทษนะคะลุงหลิว ฟางเหยียนไม่ค่อยรู้เรื่องของบริษัท ฉันจะให้เขาออกไปเดี๋ยวนี้”

“อืม!” หลิวเสวเหว่ยชี้ฟางเหยียนแล้วพูดว่า “ฉันนึกออกแล้ว ที่แท้นายก็คือลูกเขยที่แต่งเข้ามาในบ้านตระกูลเย่ สามีของเย่ชิงหยู่สินะ คนที่เอาแต่เกาะผู้หญิงกิน ฉันก็คิดว่าใครเสียอีก”

ฟางเหยียนได้ยินคำพูดที่ไร้มารยาทของหลิวเสวเหว่ย เขายกมือขึ้นมาจับแขนของเย่ชิงหยู่ จากนั้นจึงแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ ฉันคือสามีของเธอ เมื่อกี้ฉันกำลังไล่นายออกไป ฉันคิดว่านายไม่เหมาะกับงานด้านเทคนิค ฉันแนะนำให้นายเปลี่ยนไปทำงานด้านอื่นเถอะ ขนาดระบบพื้นฐานแค่นี้ยังจัดการไม่ได้ อยู่ในบริษัทมีแต่จะทำให้บริษัทเสียหาย”

หลิวเสวเหว่ยมั่นใจในทักษะคอมพิวเตอร์ของตัวเองมาก อย่างน้อยในเมืองจินโจวก็ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้ เขามองฟางเหยียนอย่างประเมิน แค่การพิมพ์ดีดไอ้หมอนี่ก็คงจะทำไม่เป็น ดีแต่ปากเท่านั้นแหละ ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเอามือดันแว่นขึ้น “ได้สิ พูดมาซะขนาดนี้ นายอยากบอกว่าตัวเองทำเป็นใช่ไหม นายมาทำสิ!”

“ถ้านายจัดการแฮกเกอร์ได้ วันนี้ฉันจะคำนับนายเป็นอาจารย์เลย”

เสียงของเขาดังจนเรียกความสนใจของเพื่อนร่วมงาน พนักงานไม่น้อยต่างพากันเข้ามามุงดู หลิวเสวเหว่ยจงใจทำให้ฟางเหยียนขายหน้าต่อหน้าเขา และเป็นการตบหน้าเย่ชิงหยู่ด้วย

เพื่อนร่วมงานรู้ตำแหน่งของหลิวเสวเหว่ยดี เขาถือเป็นคนเก่าคนแก่ในบริษัท เขาเป็นคนที่ตั้งใจควบคุมระบบเทคนิคให้ตงข่ายกรุ๊ป ดังนั้นเขาจึงสามารถโน้มน้าวคนอื่นได้

ทุกคนเห็นว่าขนาดหลิวเสวเหว่ยยังโมโห จึงพากันเดาว่าสามีของเย่ชิงหยู่น่าจะอวดดีจนเกินไป

เมื่อเห็นคนจำนวนมากเข้ามามุงดู เย่ชิงหยู่จึงพูดว่า “ขอโทษจริงๆ ค่ะ ลุงหลิวฟางเหยียนเป็นคนแบบนี้น่ะค่ะ”

ฟางเหยียนจับแขนเย่ชิงหยู่แน่น เขาตัดบทไม่ให้เย่ชิงหยู่พูดต่อด้วยการเงยหน้าขึ้นมองคนรอบๆ แล้วยิ้มอย่างเย็นชา “เหรอ งั้นนายก็ดูให้ดีแล้วกัน ฉันรอให้นายมาคำนับฉันเป็นอาจารย์”

“ฟางเหยียน!” เย่ชิงหยู่พูดขึ้นมาอย่างร้อนใจ “รู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่”

ตอนที่อยู่ในตระกูลเย่ ฟางเหยียนไม่ได้รู้จักคอมพิวเตอร์สักเท่าไร ตอนที่ขึ้นมัธยมปลาย ขนาดเกมคอมพิวเตอร์เขายังเล่นไม่เป็นเลย หลังจากที่ไปเป็นทหาร เขาไม่ได้เป็นทหารฝ่ายเทคนิคด้วย จะไปรู้เรื่องคอมพิวเตอร์ได้ยังไง

ถึงเขาจะทำเพื่อช่วยเธอ แต่วิธีนี้มันเกินไปหน่อย เขาไม่ได้อยู่ในสายงานนี้ ไม่รู้หรอกว่างานด้านคอมพิวเตอร์มันยากขนาดไหน ยากมากที่จะหาคนที่เหมือนหลิวเสวเหว่ย