จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 216

เห็นหวังฮุ่ยที่งุ่มง่าม ฟางเหยียนรู้สึกตลกจากใจ ที่จริงแล้วการเคลื่อนไหวของเธอนับว่าเร็ว แต่ว่าสำหรับฟางเหยียนแล้วก็เหมือนกับวางให้ช้าลง เป็นตอนที่มีดสั้นของหวังฮุ่ยจะแทงไปถึงฟางเหยียน ฟางเหยียนก็หลบอย่างสบายๆอีกครั้ง

หวังฮุ่ยพุ่งเข้าสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง เพียงแต่ว่าครั้งนี้ เธอไม่ได้โชคดีขนาดนั้นแล้ว ล้มลงไปบนพื้นตรงๆ ส่วนมีดสั้นนั้นหันเข้าหาเธอพอดี เธอล้มลงไปครั้งนี้ มีดสั้นก็แทงเข้าที่ลำคอของเธอ

เธอล้มลงบนพื้น กรีดร้องอยู่สองครั้ง ต่อจากนั้นเลือดก็ทะลักออกมาจากลำคอ

ฉากนี้ทำให้ทุกคนในตระกูลเซียวตกใจหวาดกลัว เซียวเจิ้นเทียนรีบร้อนวิ่งไปทางหวังฮุ่ย เรียกเสียงดัง "หวังฮุ่ย หวังฮุ่ย!"

เซียวเหอรีบร้อนอุ้มหวังฮุ่ยขึ้นมา พูดไปแล้วพี่ใหญ่ก็ไม่ควรปฏิบัติกับน้องสะใภ้เช่นนี้ แต่ตอนนี้หวังฮุ่ยนั้นใกล้จะตายแล้ว ยังจะมีพิธีรีตองมากมายที่ไหนกัน เขาไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น ก็อุ้มหวังฮุ่ยขึ้นมา

มีดสั้นเล่มนั้นแทงเข้าไปในลำคอพอดี เลือดทะลักออกมาไม่หยุด ภาพฉากนั้นเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน

ฟางเหยียนอดไม่ไหวถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง พึมพำกับตัวเองว่า "ดูสิ บรรพบุรุษของตระกูลนายก็ทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว ถึงกับกล้าลอบฆ่าเทพแห่งสงครามของประเทศหวา ไม่รู้จริงๆว่านายคิดยังไง"

แน่นอน คำพูดนี้คนตระกูลเซียวไม่ได้ยินสักคน ทุกคนต่างอยู่ในความตกตะลึงถึงขีดสุด

"ใครก็ได้ ใครก็ได้!" เซียวเจิ้นเทียนร้องตะโกนเสียงดัง

ชายร่างใหญ่ไม่กี่คนเมื่อครู่ก็เดินเข้ามา เซียวเจิ้นเทียนตะโกนเอ่ย "หมอ รีบเรียกหมอมาให้ฉัน"

ประโยคนี้เพิ่งจะพูดจบ ในลำคอของหวังฮุ่ยก็มีเลือดทะลักออกมาอีก เลือดในปาก ในลำคอก็ล้วนผสมปนเปกัน เธอมองไปที่ฟางเหยียนอย่างสิ้นหวัง คิดจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ว่าก็หมดหนทางที่จะพูดออกมาแล้ว

และก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพลุ่งพล่านหรือไม่ เธอจ้องฟางเหยียน ไม่นานนักก็หมดลมไป ตอนที่กำลังจะหมดลม ดวงตาคู่นั้นของเธอยังคงจับจ้องไปที่ฟางเหยียน ท่าทางเหมือนกับว่าตายแล้วก็จะไม่ปล่อยฟางเหยียนไป

"คุณพ่อ!" เซียวเหอเหงื่อเต็มหน้าตะโกนว่า "หวังฮุ่ย หมดลมแล้ว!"

คำพูดนี้พูดออกมา ตระกูลเซียวทั้งหมดก็ตกตะลึงไปแล้ว! วันนี้นับว่าเป็นดีของตระกูลเซียว เพราะว่าพวกเขาจับอาชญากรที่ก่อเหตุร้ายแรงมาได้ ใครจะรู้ว่าตระกูลของตนเองยังจะมีคนตาย ยังตายไปในห้องโถงป้ายวิญญาณอีก

ชั่วขณะนั้น ตระกูลเซียวก็คร่ำครวญ! เซียวฮั่วชี้ฟางเหยียนอย่างดุดันเอ่ยว่า "คุณพ่อ คุณปู่ เป็นเขา เป็นเขาที่ฆ่าคุณป้ารอง ฆ่าเขาเถอะ ฆ่าเขา!"

เซียวเจิ้นเทียนเงยหน้าขึ้นสำรวจฟางเหยียน สายตามีความแค้นที่พูดไม่ออกแบบนั้น ราวกับต้องการกลืนกินฟางเหยียนทั้งเป็น

ส่วนฟางเหยียนยังคงมีท่าทีสบายๆเช่นนั้น ก็เหมือนกับว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาโดยสิ้นเชิง

เซียวเจิ้นเทียนโกรธเกรี้ยวขึ้นมาจริงๆแล้ว ฆ่าคนในห้องโถงตระกูลของตนเอง แล้วยังกล้าทำท่าทางเช่นนี้ เป็นการรังแกคนเกินไปแล้วจริงๆ เขากัดฟันตะโกนว่า "นายคิดจริงๆหรือว่าฉันไม่กล้าฆ่านาย?"

ฟางเหยียนชะงักเล็กน้อย ส่ายหน้าเอ่ยว่า "บางทีนายอาจจะไม่ทำแบบนั้น!"

"ปืน!" เซียวเจิ้นเทียนกัดฟันตะโกนออกมาคำหนึ่ง ยกมือขึ้นมาแสดงออกว่าต้องการปืน

ไม่นานเท่าไหร่นัก ปืนกระบอกหนึ่งก็มาอยู่ในมือของเขา เขาถือปืนพกไว้ ขยับไกปืนทันที ขยับเดินเข้าไปทางฟางเหยียนทีละก้าว เขายกปืนพกขึ้นจ่อไปที่หัวของฟางเหยียน ปากกระบอกปืนแนบติดอยู่ที่หัวของฟางเหยียน

เซียวเจิ้นเทียนไม่ได้เตี้ย ส่วนสูงไม่ต่างจากฟางเหยียนมากนัก เขาชี้ฟางเหยียน สายตาปะทะเข้ากับเขาพอดี สายตาของทั้งสองคนประสานกันเป็นเส้นตรงเข้าด้วยกัน ก่อให้เกิดการเผชิญหน้าระหว่างดวงตาทั้งสี่

ถูกปืนจ่อหัวไว้แล้วฟางเหยียนยังคงมีท่าทางไร้ความรู้สึกเช่นเดิม เขาในเวลานี้ตอนนี้ในหัวใจไม่มีคลื่นลมอะไรสักนิด ถูกปืนกระบอกเล็กๆจ่อหัวอยู่ ถ้าเขาตัวสั่น เขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นผู้นำของประเทศหวาแล้ว

ที่เขาเผชิญหน้าก็คืออาชญากรระหว่างประเทศที่เหี้ยมโหด เซียวเจิ้นเทียนคนนี้เป็นใครกันล่ะ? เป็นแค่พลเมืองคนหนึ่งที่เขาปกป้องเท่านั้น! ถูกพลเมืองที่ตนเองปกป้องใช้ปืนจ่อหัว ก็พอให้หัวเราะเยาะได้แล้ว