จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 217

ชั่วขณะนั้น ทั้งห้องโถงป้ายวิญญาณก็เหลือแค่ฟางเหยียนและเซียวเจิ้นเทียนสองคน

เซียวเจิ้นเทียนสามารถไม่ฆ่าเขาได้ แต่ไม่อาจไม่ตั้งคำถามหาเรื่องเขาได้!

ดังนั้นจึงกัดฟันเอ่ยถาม "ฟางเหยียน นายรู้หรือไม่ว่าตัวเองทำอาชญากรรมอะไร?"

ฟางเหยียนไม่เห็นด้วย เงยหน้าขึ้นมามองตัวอักษรเซียวตัวใหญ่นั้น พ่นคำออกมาสองคำ "ทำอาชญากรรม?!"

เห็นความโอหังอวดดีสายนั้นบนหน้าของฟางเหยียน เซียวเจิ้นเทียนในใจอัดแน่นไปด้วยความไม่พอใจเอ่ยว่า "ใช่ หรือว่านายนี่ไม่ได้ทำอาชญากรรมหรือ?"

"เฮอะๆ!" ฟางเหยียนส่งเสียงหัวเราะออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ถึงกับมีคนกล่าวหาว่าเขาก่ออาชญากรรม! นี่มันเป็นเรื่องตลกจริงๆ

"เฮ้อ!" ฟางเหยียนถอนหายใจเสียงหนึ่ง เอ่ยว่า "ถ้าเกิดว่าทุกสิ่งที่ฉันทำทั้งหมดนี้เป็นอาชญากรรมแล้ว เช่นนั้นการกระทำทุกอย่างอย่างของนายเซียวเจิ้นเทียนจะเรียกว่าอะไร? นายคิดว่าเรื่องราวที่ไม่ดีไม่งามพวกนั้นที่นายทำ ไม่มีคนรู้หรือ?"

"นาย!" เซียวเจิ้นเทียนโมโหจนกัดฟัน!

ฟางเหยียนไม่รอให้เขาพูด ก็เอ่ยต่อไปว่า "ตระกูลเซียวของพวกนายเผชิญหน้ากับทุกอย่างนี้ ล้วนเป็นการสมควรแล้ว ทำเรื่องผิดก็ต้องได้รับการลงโทษ ใครก็ไม่ยกเว้น นายคิดว่าตระกูลเซียวทำเรื่องผิด ก็ไม่มีใครกล้าลงโทษพวกนายหรือ?"

น้ำเสียงของฟางเหยียนเรียบนิ่ง ราวกับว่าตอนนี้ไม่ใช่เขาที่ถูกลักพาตัวมา แต่เป็นเซียวเจิ้นเทียนที่ถูกลักพาตัวมา

เซียวเจิ้นเทียนโมโหมากยิ่งขึ้นแล้ว โมโหจนแทบจะกระอักเลือด ตอนนี้เป็นเขาที่ลักพาตัวฟางเหยียนมานะ ไอ้หมอนี่มันออกจะบ้าดีเดือดเกินไปหน่อยแล้วมั้ง! เขาชี้ไปที่ฟางเหยียน โมโหจนนิ้วสั่นเทา ค้างอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เขาตะโกนอย่างดุร้ายว่า "คุกเข่าลง!"

คำนี้ ลั่นฟ้าสะเทือนดิน ราวกับเสียงของสิงโตที่โมโหเช่นนั้น! เห็นลักษณะท่าทางของเขาราวกับอยากจะกลืนฟางเหยียนทั้งเป็น

และก็เป็นในตอนที่คำนี้พ่นออกมานั้น พอดีกับที่เซียวเหอเดินเข้ามาจากด้านนอกประตู แล้วยังมีเซียวฮั่ว

ทั้งสองคนต่างมองฟางเหยียนอย่างเคียดแค้น ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะการดำรงอยู่ของเซียวเจิ้นเทียน บางทีพวกเขาก็อยากจะลงมือฆ่าฟางเหยียนด้วยตนเองแล้ว ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ สายตาของตระกูลเซียวทั้งสามคนนี้คงจะฆ่าฟางเหยียนให้ตายได้เป็นพันครั้งแล้ว

"เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ?" ฟางเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเซียวเจิ้นเทียนอย่างสงสัยเอ่ยถาม

เซียวเจิ้นเทียนลังเลใจเล็กน้อย เอ่ยว่า "ฉันให้นายคุกเข่าลง!"

"คุกเข่า?" ดวงตาทั้งคู่ของฟางเหยียนสาดประกายแสงคมกริบออกมา ดูสีหน้าที่เขียวคล้ำของเซียวเจิ้นเทียนอย่างละเอียดถี่ถ้วน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขัน ในโลกนี้ ถึงกับยังมีคนกล้าให้เขาคุกเข่า?!

เขาเป็นใคร? เทพแห่งสงครามของประเทศหวา กำแพงเหล็กที่ปกป้องประเทศหวา ไม่มีเขา ความมั่นคงปลอดภัยของประเทศหวาจะมาจากที่ไหน ความสงบสุขของประเทศหวาจะมาจากไหน ในสนามรบ เขาทำให้ศัตรูภายนอกตกใจหวาดกลัวจนสูญเสียความกล้าหาญ ถึงผู้บัญชาการสงครามของศัตรูภายนอกมาแล้ว ก็ไม่กล้าให้เขาคุกเข่า

ตระกูลเล็กๆในเมืองจินโจวเล็กๆนี้ ถึงกลับกล้าให้เทพแห่งสงครามคุกเข่าลง!

นี่เป็นเรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ ถ่ายทอดออกไปเกรงว่าตระกูลเซียวจะต้องกลายเป็นนักโทษเหม็นโฉ่หมื่นปี

เขาหัวเราะแล้ว หัวเราะเสียงดัง! หัวเราะอย่างเกินจริงออกมา! "ฮ่าๆๆ!"

เสียงหัวเราะนี้กังวานไปทั่วทั้งห้องโถงตระกูลเซียว ใบหน้าแก่ๆของเซียวเจิ้นเทียนจากสั่นเทาเปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด เขาหรี่ตามองสำรวจฟางเหยียนเล็กน้อย ถามว่า "นายหัวเราะทำไม? หรือว่าตระกูลเซียวของฉันให้นายคุกเข่า มันน่าขำขนาดนั้นหรือไง?"

รอยยิ้มของฟางเหยียนชั่วขณะนั้นแข็งตัวลง อุณหภูมิของทั้งห้องโถงตระกูลเซียวก็เป็นในชั่วขณะนี้ ราวกับว่าจะลดลงหลายองศา ตัวเซียวเจิ้นเทียนเองต่างก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน ฟางเหยียนเงยหน้าขึ้นไปมองป้ายวิญญาณของตระกูลเซียว แล้วก็เอาสายตามาหยุดไว้ที่ใบหน้าของเซียวเจิ้นเทียน พูดทีละคำทีละประโยค "การคุกเข่าของฉันครั้งนี้ นายคิดว่าบรรพบุรุษตระกูลเซียวของพวกนายจะรับไหวหรือ?"