จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 218

“จุดจบอะไร?” เซียวเจิ้นเทียนถามด้วยความตกใจจนหน้าถอดสี

ฟางเหยียนหัวเราะเยาะ “คุณรู้ไหมว่าเธอเอาคนไปด้วยกี่คน?”

แน่นอนว่าเซียวเจิ้นเทียนรู้เป็นอย่างดี เขาตอบโดยไม่ต้องคิด “สามพันคน! สามพันคนที่นำโดยสามคุณชายแห่งจินโจว”

“ใช่! สามพันคน” ฟางเหยียนเงยหน้าขึ้นถาม “งั้น คุณได้เห็นสามพันคนนั้นอีกหรือไม่”

เซียวเจิ้นเทียนทันใดนั้นก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างขึ้น นับตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา เขาก็ไม่เคยได้เห็นสามพันคนนั้นอีกเลย คนมากมายจู่ ๆ ก็หายเข้าไปในกลีบเมฆ สิ่งที่พูดออกมาจากปากของผู้ชายคนนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขากำลังมีความทุกข์อยู่ในมือ?

เซียวเจิ้นเทียนถามด้วยความตกใจ “นายทำอะไรกับพวกเขา?”

“สามพันกว่าคนนั้นถูกฉันฆ่า นายเชื่อไหม?” ฟางเหยียนมองเซียวเจิ้นเทียนอย่างจริงใจพร้อมกับพูด

“บัดซบ!” เซียวเจิ้นเทียน อดไม่ได้ที่จะสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาพูดด้วยความไม่พอใจ “นายคิดว่านายเป็นใครกัน? ใช่เรื่องของนายหรือไงกัน? ”

ฟางเหยียน บุ้ยปาก “นายไม่เชื่อก็แล้วแต่”

เซียวเจิ้นเทียนเงียบไปครู่หนึ่ง ถ้าอย่างนั้นคนพวกนั้นทั้งหมดก็หายไปจริง ๆ คนจำนวนมากหายไปทั้งหมดพร้อม ๆ กัน มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นแหละ ก็คือพวกเขาตาย คนตั้งมากมายล้วนตายไปแล้ว ทว่าไม่มีความเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อยในเมืองจินโจว เป็นไปได้อย่างไร?

เป็นไปได้ไหมว่านี่คือพลังที่ไม่มีใครเทียบได้ ไม่ไม่ไม่! ฟางเหยียนไม่มีทางที่จะมีพลังแข็งแกร่งขนาดนี้ นี่เป็นสิ่งที่นายน้อยตระกูลฟางไม่สามารถทำได้ เขาไม่สามารถทำได้อย่างแน่นอน

เซียวเจิ้นเทียน ยังไม่น่าเชื่อ แต่นั่นยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นคือการหายตัวไปของเซียวห้าน

ทว่าเซียวเจิ้นเทียนก็ถามขึ้นมา “เซียวห้านล่ะ? ฉันแค่อยากรู้เรื่องที่เธอหายตัวไป”

ฟางเหยียน พูดอย่างไม่ใส่ใจ “ถึงตอนนั้นนายก็จะรู้เอง ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่นายจะรู้”

“นาย!”เซียวเจิ้นเทียนชี้ไปที่ฟางเหยียนและตะโกน “นายรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้นายคือลูกแกะที่รอโดนเชือด เพียงแค่ฉันสั่งลงไปนายก็จะถูกฆ่า”

ฟางเหยียนพูดอย่างไม่เกรงกลัว “ไม่ใช่ว่านายเพิ่งพูดไปหรือ? นายน้อยฟางไม่ให้นายฆ่าฉันหรอก นายกล้าหรือ? นอกจากนี้ แค่นายคนเดียว นายคิดว่าตัวเองมีความสามารถพอที่จะจับฉันเหรอ”

“ไอสารเลว !” เซียวเหอยกปืนขึ้นจ่อไปที่หัวของฟางเหยียนอีกครั้ง นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลายครั้งแล้ว

“ตอนนี้แค่ฉันเหนี่ยวไกก็สามารถระเบิดหัวนายได้ นายเป็นบ้าอะไรของนาย? ตอนนี้นายเป็นคนที่กำลังจะตาย นายคิดว่าตัวเองยังมีที่ว่างให้ต่อสู้อีกหรือไง พูดมาสิเซียวห้านอยู่ที่ไหน ? นายทำอะไรเธอกันแน่?”

ฟางเหยียน หน้าไม่เปลี่ยนสี พูดอย่างใจเย็น “เลิกจ่อได้แล้ว นายไม่รำคาญแต่ฉันรำคาญ ถ้าหากว่านายแน่จริง นายยิงฉันไปนานแล้ว ฉันเข้าใจที่นายไม่กล้ายิงฉัน”

เซียวเหอ ก็นับว่ามีความเป็นมนุษย์ ถึงแม้เขาจะไม่ได้โหดเหี้ยมอำมหิตเหมือนคุณชายสองเซียวเหวินปิน แต่เขาก็ฆ่าคนไปไม่น้อย คิดไม่ถึงว่าจู่ ๆ ก็มีคนบังคับให้เขาเหนี่ยวไกปืน เจ้านี่ช่างรนหาที่ตาย รนหาที่ตายจริง ๆ