จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 227

“นายน้อยของตระกูลฟาง!” หลัวเทียนเยว่พูดซ้ำอีกครั้ง ขมวดคิ้วจนกลายเป็นรอยย่น

เซียวเจิ้นเที่ยนพยักหน้าพูด: “ใช่ ไอ้หมอนี่เหิมเกริมเกินไป กลับกวนโมโหนายน้อยของตระกูลฟาง”

“เฮ้อ!” หลัวเทียนเยว่ถอนหายใจยาว แล้วพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นดูท่าทาง ฉันก็ยากที่จะได้ระบายความโกรธแค้นนี้”

“ถ้าหากท่านเซียวไม่มีเรื่องอะไร ผมก็ขอตัวกลับไปก่อน” ตอนที่เขาคารวะเตรียมจากไป ลุงเหอที่อยู่ด้านนอกก็เดินเข้ามาอีกครั้ง พูดด้วยท่าทางที่สั่นเทา: “คุณท่าน ลู่หงปอเถ้าแก่ของป้อมจี๋หลงมาแล้ว!”

“อะไรนะ?” เซียวเจิ้นเที่ยนมองไปที่ลุงเหอด้วยใบหน้าที่ตกใจ

ลู่หงปอ ผู้นั้นที่มีชื่อเสียงพอๆกับตระกูลเซียว ใช้ชีวิตอย่างอิสระมีความสุขเสมือนเทพ ลู่หงปอที่ไม่เคยยุ่งเรื่องยุทธภพก็มาแล้ว เขามาร่วมสนุกอะไรด้วย เซียวเจิ้นเที่ยนแน่ใจได้ว่าเขาไม่ได้มาอวยพรวันเกิดให้ตัวเอง เพราะฐานะของตัวเองไม่เข้าตาของเขา

แม้ว่าจะบอกว่าตระกูลของตัวเองมีชื่อเสียงเหมือนกัน แต่คนคนนี้เย่อหยิ่งมาก แม้แต่ชื่ออีก็ไม่อยู่ในสายตาของเขา ว่ากันว่าความสัมพันธ์เบื้องหลังของเขาก็ยิ่งใหญ่อย่างมาก ดังนั้นเขาคิดไม่ออกจริงๆว่าทำไมคนคนนี้ถึงได้มาหาถึงที่!

หรือว่าก็มาเพื่อฟางเหยียนเหรอ? เซียวเจิ้นเที่ยนเพิ่งมีความคิดคาดเดานี้ก็โดนล้มล้าง เขาเรียกว่าความสุขเสมือนเทพ ไม่มีธุระไม่ออกมา

ไม่ออกไปไหน ฟางเหยียนจะรู้จักเขาได้อย่างไร?

ไม่ใช่เพียงแค่เซียวเจิ้นเที่ยนที่คิดไม่ออก หลัวเทียนเยว่ที่อยู่ข้างๆก็คิดไม่ออกว่าลู่หงปอจะมา

เซียวเจิ้นเที่ยนยังไม่ได้ออกไปต้อนรับ เสียงของลู่หงปอก็ดังขึ้นมาจากนอกประตู: “เซียวเจิ้นเที่ยน เซียวเจิ้นเที่ยนอยู่ที่ไหน?”

เมื่อรัศมีของเสือกับสิงห์มาปะทะกันมีอำนาจมากจริงๆ ทั้งเมืองจินโจว แต่ก็มีเพียงเขาที่กล้าเรียกชื่อจริงของเซียวเจิ้นเที่ยนตรงๆ

เซียวเจิ้นเที่ยนก็พุ่งไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเพียงลู่หงปอรูปร่างอ้วนที่เลือดขึ้นหน้า เดินเข้ามาด้วยความโกรธ

“คุณลู่ยินดีต้อนรับการมาเยือนบ้านของผม เป็นเกียรติอย่างยิ่งกับบ้านผม!” เซียวเจิ้นเที่ยนพูดอย่างเคารพนอบน้อม ไม่ว่าอย่างไรบ้านตัวเองก็ถือได้ว่าเฉิดฉาย แต่ว่าในสายตาของลู่หงปอ ถือได้ว่าเป็นกระท่อมซอมซ่อ

ตั้งแต่สมัยโบราณตระกูลเหล่านี้ก็ไม่กล้าต่อสู้กับคนแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นความสัมพันธ์ของเขาไปถึงไหนเซียวเจิ้นเที่ยนก็ไม่รู้

ลู่หงปอส่งเสียงเย็นชา แล้วพูดว่า: “อย่ามาพูดเรื่องมีเกียรติไม่มีเกียรติเหล่านี้กับฉัน แกจับตัวคนมาหนึ่งคนมาไม่ใช่เหรอ ชื่อว่าฟางเหยียน!”

พูดเข้าประเด็น ตรงประเด็น ถามอย่างกดดัน ไม่ให้โอกาสเซียวเจิ้นเที่ยนได้พูดจาอย่างสุภาพแม้แต่น้อย

เซียวเจิ้นเที่ยนกลอกตาไปมา คาดไม่ถึงว่าจะมาเพื่อฟางเหยียนจริงๆ แม้แต่ลู่หงปอก็รู้จัก ฟางเหยียนคนนี้มีฐานะเป็นอะไรกันแน่? ตอนที่เขากำลังคาดเดาอยู่ ลู่หงปอก็ตะโกนว่า: “เฮ้ย ฉันถามแกว่า แกจับตัวคนมาใช่มั้ย?”

เซียวเจิ้นเที่ยนหัวเราะอย่างชอบใจ: “ใช่ คุณลู่ คุณถามเรื่องนี้….”

“ถ้านายไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเอง รีบปล่อยตัวคนคนนี้เดี๋ยวนี้!” เสียงของลู่หงปอดังขึ้นหลายเท่า รัศมีของคนทั้งคนก็กดดันเซียวเจิ้นเที่ยนอย่างสมบูรณ์

ความคิดของลู่หงปอไม่ได้ไตร่ตรองคำถามเหมือนคนหน้าเลือดเหล่านั้น เขามีเพียงจะอาศัยความมีสัจจะในใจเท่านั้น ฟางเหยียนคนนี้เป็นคนที่เขาแตะต้องไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับเขา ตราบใดที่เขารู้ เขาจะต้องลงมือช่วยอย่างแน่นอน

นี่เป็นการข่มขู่ ข่มขู่ผู้นำของตระกูลเซียวอย่างไม่เกรงกลัวในห้องโถงของตระกูลเซียว โดยไม่เห็นแก่หน้าของผู้นำตระกูลเซียว ที่นี่ไม่ใช่มีแค่คนของตระกูลเซียว ยังมีหลัวเทียนเยว่อีกคนหนึ่ง ทำให้ตระกูลเซียวอับอายต่อหน้าคนนอก สิ่งนี้ตระกูลเซียวไม่สามารถทนได้

เซียวเจิ้นเที่ยนกลับเข้าใจแนวทาง ไม่มีทางไตร่ตรองมาถึงส่วนนี้ด้วย